Δημήτρης Δανίκας

Εφιαλτικό, ανατριχιαστικό και πέραν κάθε λογικής. Το περιστατικό που διαδραματίστηκε στη λεωφόρο Γεωργικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Οπου ανυποψίαστο, αθώο και απροστάτευτο δεκάχρονο κοριτσάκι, παρέα με την αδελφούλα της, τη στιγμή που διέσχιζε τον δρόμο μεταμορφώθηκε σε μπαλάκι. Ανάμεσα στη μηχανή ενός Ζητά με παραπλήσιο λεωφορείο. Αποτέλεσμα; Μετά από τέσσερα εικοσιτετράωρα πάλης με τον θάνατο στο νοσοκομείο κατέληξε.

Αν αυτό το πλασματάκι ήταν γόνος μεγάλης και σπουδαίας οικογένειας, η χώρα θα είχε ταρακουνηθεί με σεισμούς πολλών Ρίχτερ. Ο Ζητάς θα είχε καταλήξει πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Το αρμόδιο υπουργείο θα είχε διατάξει εξαντλητικές ανακρίσεις. Ο Ζητάς θα είχε κατηγορηθεί ως εντεταλμένος της Χρυσής Αυγής. Και όλα τα media θα κατανάλωναν άφθονο χρόνο και χώρο με δεκάδες προσκεκλημένους οι οποίοι θα αναθεμάτιζαν τον υπερβάλλοντα ζήλο της Αστυνομίας.

Αν το ίδιο αυτό περιστατικό είχε συμβεί με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης τη Φώφη Γεννηματά, η Θεσσαλονίκη, με τα περίχωρα καθώς και η μισή Αθήνα θα είχαν τυλιχτεί σε φλόγες «αντεξουσιαστών», «αναρχοαυτόνομων», «αναρχικών» και πάσης φύσεως οργισμένων, αγανακτισμένων πολιτών. Ο δε Αλέξης Τσίπρας, περιστοιχισμένος από την Ολγα Γεροβασίλη, σημερινή υπουργό Προστασίας του Πολίτη, και τον Νικόλαο Τόσκα, τον χθεσινό υπουργό, θα εκσφενδόνιζαν πέτρες εναντίον της Αστυνομίας και φυσικά εναντίον «της δεξιάς, ανάλγητης, αντιλαϊκής κυβέρνησης που τα έχει κάνει πλακάκια με ακροδεξιά στοιχεία».

Αν μάλιστα η οικογένεια του δεκάχρονου κοριτσιού ήταν αριστερής προελεύσεως και αν ο δύστυχος πατέρας της ήταν συνδικαλιστής ή έστω μέλος κάποιας αριστερής οργάνωσης, ε, τότε η Θεσσαλονίκη θα είχε μετατραπεί, σαν πιστό αντίγραφο ολόκληρης της περιοχής, αμέσως μετά τις φωτιές στο Μάτι της Ανατολικής Αττικής. Κάτι σαν κρανίου τόπος.

Επειδή όμως η Θεσσαλονίκη ήταν μια πόλη υπό κατοχή χιλιάδων αστυνομικών. Επειδή στα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης ο πρωθυπουργός επρόκειτο να εκφωνήσει μέτρα, υποσχέσεις και παροχές προς τον φτωχό λαό. Επειδή η φιέστα ήταν τόσο καλά, τόσο μοναδικά οργανωμένη ώστε να εμποδιστεί ακόμα και η διείσδυση κουνουπιού. Επειδή στη φιέστα συμμετείχαν ο υπουργός Εμπορίου των ΗΠΑ και ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα.

Επειδή όσοι είχαν συγκεντρωθεί να διαδηλώσουν υπέρ Μακεδονίας ελληνικής είχαν εκληφθεί ως εχθροί, πράκτορες των Ρώσων, ακροδεξιοί, εραστές της Χρυσής Αυγής και εντεταλμένοι της Νέας Δημοκρατίας.

Επειδή, προφανώς, οι άνωθεν εντολές από το αρμόδιο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ήταν τόσο αυστηρές, τόσο κάθετες και τόσο σκληρές. Περίπου «μην αφήσετε γαλάζια μύγα και χρησιμοποιήστε όλα τα μέσα». Δηλαδή αέρια και όλα τα συμπαρομαρτούντα.

Επειδή τέτοιο φανατισμό, τόση προστασία και τέτοιο ζήλο πουθενά και ποτέ στα Εξάρχεια των κοινών θνητών. Που σημαίνει ότι, όταν οι κυβερνήσεις θέλουν, τότε οι αστυνομικοί μπορούν. Οταν δεν θέλουν, δεν μπορούν.

Και επειδή αυτό το κλίμα πυροδότησε άφθονο ζήλο και φανατισμό σε όλους τους ένστολους φρουρούς της πρωθυπουργικής φιέστας, για όλους αυτούς τους λόγους θυσιάστηκε η δεκάχρονη μικρή.

Αλλά και για όλους αυτούς τους λόγους η κατάληξη είναι ανατριχιαστικά κυνική. Μωρέ, δεν πάει να σκοτωθεί κι ένα παιδί... Μπροστά σε όλους αυτούς τους καρεκλολάγνους τι είναι η ζωή μιας μικρής...

Ομως για εμένα η ζωή ενός απλού, «ανώνυμου» πλάσματος ισοδυναμεί με τις ζωές ολόκληρου του φτωχού λαού. Αλέξη μου, δεν το ξεχνώ. Οπως με το Μάτι, έτσι και με αυτή την αθώα ψυχή. Η φιέστα σκότωσε ένα παιδί!