Δημήτρης Δανίκας

Με την εξαίρεση του Κοέν, λοιπόν, ένα το «δηλητήριο» που άπαντες -ζωντανοί και νεκροί- απολαμβάνουν στη διάρκεια της καριέρας τους: addiction. Εξάρτηση!

Από τι; Φυσικά από πάσης φύσεως ουσίες. Από αχαλίνωτο ιδιωτικό βίο. Από αμφισεξουαλικές επιδόσεις. Από οτιδήποτε εξάπτει τη φαντασία των «κοινών θνητών». Και που δεν τολμούν να πειραματιστούν με όλα αυτά. Γι’ αυτό stars. Γι’ αυτό ιδιαίτεροι. Γι’ αυτό πασίγνωστοι. Γι’ αυτό εκτοξεύονται στα charts ολόκληρου του ντουνιά!

Μα φυσικά η δημοσιότητα. Αυτή είναι η εξάρτηση όλων των εξαρτήσεων. Η καθημερινή, ασταμάτητη παρουσία. Η επιβεβαίωση της ύπαρξής μου. Η πόζα μου. Η επιτυχία μου. Η διασημότητά μου. Η εξουσία μου. Το «βασίλειό» μου. Η μαγεία μου. Το χάρισμά μου. Η θεότητά μου. Η μοναδικότητά μου. Η αιωνιότητά μου. Οι οπαδοί μου. Οι «υπήκοοί» μου. Οι θεατές μου. Τα τραγούδια μου. Οι ταινίες μου. Τα βραβεία μου. Η «αυτοκρατορία» μου!

Η δημοσιότητα τρέφει το «εγώ». Το τρέφει ασταμάτητα. Το «εγώ» είναι παμφάγο. Το «εγώ» μετατρέπεται σ’ ένα αχόρταγο τέρας. Το «εγώ», σταδιακά, ροκανίζει τα σπλάχνα κάθε χαρακτήρα. Το «εγώ» επιβάλλει τα πάντα. Να τρέχεις ιλιγγιωδώς. Να δοκιμάζεις ναρκωτικά. Να κοιμάσαι με άντρες, γυναίκες, κορίτσια, αγόρια, ακόμα και με τετράποδα. Με τα πάντα. Το «εγώ» επιθυμεί απ’ όλες και όλους να φλερτάρουν, να γουστάρουν, να υποκλίνονται, να φαντασιώνονται με κάθε σταρ. Αυτό είναι όρος ύπαρξης ζωής και θανάτου. Μπροστά σ’ αυτή την ασταμάτητη διαδικασία η απλή φιλαρέσκεια κάθε «κοινού θνητού» είναι Μίκι Μάους!

Η Γκρέτα Γκάρμπο για να αποφύγει τον μονόδρομο προς τον θάνατο εγκατέλειψε νέα την κινηματογραφική της καριέρα. Αποσύρθηκε και έζησε. Η Μέριλιν, αντιθέτως, κατανάλωσε και καταναλώθηκε. Διαλύθηκε και «εξαερώθηκε». Η Μέριλ Στριπ προστατεύεται και θωρακίζεται από το οικογενειακό κουκούλι της. Ο Φρανκ Σινάτρα ήταν τόσο αχαλίνωτος και τόσο ασύδοτος που όταν έπαιζε πόκα σε κάποιο καζίνο της μαφίας τού άρεσε να του κάνει κάποια γκρουπιέρισσα πεολειχία κάτω από το τραπέζι. Η Αντζελίνα Τζολί βρήκε αποκούμπι στις φιλανθρωπικές της εξορμήσεις!

Ολοι, μα όλοι οι stars εκτροχιάζονται όπως το Τουπόλεφ που συνετρίβη στη Μαύρη Θάλασσα. Ετσι συμβαίνει το εξής σουρεαλιστικό. Ολοι αυτοί οι επίγειοι ημίθεοι εξαρτημένοι απ’ όλα. Αν και ζάπλουτοι. Αν και διάσημοι. Αν και καταξιωμένοι. Αν και μοναδικοί!

Το συμπέρασμα ένα και μοναδικό: όσο περισσότερο εξαρτημένος από τα «έξω» τόσο «μέσα» είσαι διαλυμένος. Γιατί με τίποτα δεν είσαι ευχαριστημένος. Ετσι, από το περισσότερο στο ακόμα περισσότερο. Και όσο περισσότερο τόσο αδειάζεις από εσωτερικό περιεχόμενο!

Η δημοσιότητα, μια ασταμάτητη μηχανή που αλέθει διασημότητες. Σήμερα εσύ, αύριο ο άλλος, μεθαύριο κάποιος άλλος. Και πάει λέγοντας. Στο τέλος σε κηδεύουν. Στο τέλος οι δημοσιογράφοι σε αποθεώνουν. Στο τέλος οι οπαδοί με δάκρυα στα μάτια σε συνοδεύουν. Στο τέλος όλοι σε μνημονεύουν. Και ύστερα σε ξεχνάνε!

Σε μια ταινία του Τζιμ Τζάρμους ο ήρωας έλεγε: «Οποιος πιστεύει ότι είναι σπουδαίος ας επισκεφθεί το νεκροταφείο της γειτονιάς του». Αυτή και η δική μου συμβουλή για το 2017. Η αυτογνωσία, σωτηρία μοναδική!