Δημήτρης Δανίκας

Ολα λάθος. Ολα εξεπίτηδες παρερμηνεύτηκαν. Ολα ανάποδα «διαβάστηκαν».

Πρώτο, λοιπόν. Αριστη η επιλογή Βαρουφάκη. Για πολλούς λόγους. Είναι κοσμοπολίτης. Είναι σχεδόν Αγγλοσάξων. Είναι επισκέπτης σε όλα τα γνωστά πανεπιστημιακά κέντρα των ΗΠΑ.

Είναι συγγραφέας πολλών πονημάτων. Είναι χορτασμένος και καθόλου μπουρτζόβλαχος και ευρωλιγούρης. Και είναι εκπρόσωπος μιας σύγχρονης οπτικής των οικονομικών θεωριών του Τζον Μέιναρντ Κέινς (1883-1946). Πάνω σ’ αυτές τις θεωρίες πάτησε το New Deal του 32ου Προέδρου των ΗΠΑ Φραγκλίνου Ντελάνο Ρούζβελτ (1882-1945)!

Δεύτερο, λοιπόν. Επομένως, η διέξοδος από την κρίση είναι μόνο εκείνη που χάραξε ο Ρούζβελτ. Δηλαδή την κρίση την εξοντώνεις με δημοσιονομική ανάπτυξη. Να αναθερμανθεί η παραγωγή. Να καταπολεμηθεί η ανεργία. Και να αρχίσει να παίρνει την ανηφόρα η εθνική οικονομία. Μια πολιτική εντελώς αντίθετη από εκείνη του Βερολίνου, της αυστηρότητας και της λιτότητας!

Τρίτο, λοιπόν. Ο Βαρουφάκης έπαιξε ταυτόχρονα δύο ρόλους. Ο πρώτος του πρωταγωνιστή. Του Ζεν Πρεμιέρ. Κάτι σαν ο Ράιαν Γκόσλινγκ και ο Μπράντλεϊ Κούπερ της Ευρωζώνης. Γι’ αυτό ολόκληρο το μιντιακό κατεστημένο της υφηλίου εκλιπαρούσε «λίγα ψίχουλα» από τον Yiani. Γι’ αυτό ο ναρκισσισμός του είχε χτυπήσει ταβάνι. Πράγμα που θα συνέβαινε σε όλους. Οταν κάθε μεγαλόσχημος δημοσιογράφος σφάζεται στην ποδιά σου. Ο δεύτερος ρόλος ήταν του καθηγητή!

Τέταρτο, λοιπόν. Επειδή εκείνος τους εξηγούσε τη δική του μετα-κεϊνσιανή επιλογή και εκείνοι, ως λογιστές των εντολών του Βερολίνου, έβγαζαν τεφτέρια και μολύβια με αριθμούς και στοιχεία, οι διαπραγματεύσεις έπεφταν «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα»!
Πέμπτο, λοιπόν. Το μειονέκτημα ορατό. Ανάμεσα στα δύο μέρη συνεννόηση μηδενική. Το πλεονέκτημα επίσης ορατό. Αυτό κατάλαβε και αξιοποίησε ο Τσίπρας. Ετσι ώστε να κλονίσει και να δημιουργήσει ρωγμές στο «τείχος» του Βερολίνου. Και έτσι, ταυτόχρονα, να ροκανίσει χρόνο!

Εκτο, λοιπόν. Ετσι ο Βαρουφάκης λειτούργησε και σαν σάκος του μποξ (από τους ξένους). Και ως αναντικατάστατο επικοινωνιακό τρικ. Αφού έβαλε την Ψωροκώσταινα στο κέντρο του παγκόσμιου χάρτη. Και σαν τελάλης μιας αλλιώτικης πραμάτειας!

Εβδομο, λοιπόν. Ροκανίζοντας χρόνο, πετώντας την μπάλα στις κερκίδες, δεχόμενος τη χλεύη των λογιστών και μοιράζοντας συνεντεύξεις και χαμόγελα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του μιντιακού χάρτη, ο Βαρουφάκης κατέληξε η ζωντανή γραμμή άμυνας, αξιοπρέπειας και εθνικής ανάτασης της πλειοψηφίας των πολιτών!

Ογδοο, λοιπόν. Αυτή η εντελώς επικοινωνιακή και θεατρική παράσταση ήταν άκρως συμφέρουσα για τον Τσίπρα. Δηλαδή κάνουμε ό,τι μπορούμε. Δηλαδή τα δίνουμε όλα. Δηλαδή δεν υποχωρούμε. Δηλαδή αντιμετωπίζουμε τους εταίρους ως ίσος προς ίσον. Και δηλαδή «πέφτουμε σε τοίχο»!

Ενατο, λοιπόν. Ετσι η «δημιουργική ασάφεια» κατέληξε να έχει μοναδικούς αποδέκτες τους Ελληνες πολίτες. Προσπαθήσαμε, αλλά δεν τα καταφέραμε. Και επομένως, «τι άλλο να κάνουμε, να ρίξουμε τη χώρα στα βράχια της δραχμής;». Οχι! Μη! Σε πιστεύουμε! Τα έδωσες όλα για την πατρίδα! Τώρα, όμως, βάλε την τζίφρα σου για να τελειώνουμε!

Δέκατο, λοιπόν. Επομένως, ο ρόλος του Βαρουφάκη είχε ολοκληρωθεί πριν από το Eurogroup στη Ρίγα της Λετονίας. Πριν ο Ντάισελμπλουμ απαιτήσει την κεφαλή του επί πίνακι. Και επομένως έπρεπε να αποσυρθεί. Αποστολή εξετελέσθη με επιτυχία. Ο κακός μπάτσος έφυγε. Ο καλός μπάτσος έρχεται. Για να πέσουν οι υπογραφές. Και ρευστό στην οικονομία. Και πεπεισμένος ο Ελληνας πολίτης για την εθνικά υπερήφανη πολιτική του Τσίπρα να πέσει να κοιμηθεί χωρίς φασαρία. Σσσς, η Ελλάδα κοιμάται!