Αστέρια

Αυτός που δεν μοιάζει με εμένα. Που δεν είναι χριστιανός. Οπως εγώ. Που δεν πιστεύει στην ίδια ιδεολογία μ’ αυτή που εγώ προσκυνώ. Που είναι κοινωνικά κατώτερος ή ανώτερος από εμένα. Που το χρώμα της επιδερμίδας του είναι διαφορετικό. Αυτός που δεν χρησιμοποιεί το «εργαλείο» του όπως εγώ.

Αυτός ο ξένος. Ο περίεργος. Ο ακανόνιστος. Ο μη συμβατικός. Αυτός, τέλος πάντων, ο εχθρός. Οπως συνέβη με τους ναζί. Στην αρχή υπέρ της Αριας Φυλής. Να εξαερώσουμε τους Εβραίους. Επειτα οι Ρομά. Λίγο μετά οι κομμουνιστές. Αργότερα οι Αριστεροί. Μετά οι ομοφυλόφιλοι. Στο τέλος, πας μη χιτλερικός στο πυρ το εξώτερον!

Κάπως έτσι και στην Ελλάδα της καταστροφής. Πρώτα οι λαθρομετανάστες. Τώρα οι ομοφυλόφιλοι. Στη συνέχεια οι ανυπάκουοι. Στο τέλος, πας μη χριστιανός, υποταγμένος και κανονικός κατευθείαν στη χλεύη των μαζών.

Ο λόγος ένας και μοναδικός. Η εξουσία φυσικά. Οι μπολσεβίκοι τους ήθελαν όλους μπολσεβίκους. Ο Γκέμπελς τους ήθελε όλους ναζί. Οι Ελληνάρες τους θέλουν όλους Ελληνάρες. Και οι θεούσες τους θέλουν όλους κανονικούς.

Με απλά λόγια. Ολοι το ίδιο. Ολοι με τις ίδιες προτιμήσεις. Τις ίδιες συμπεριφορές. Την ίδια πολιτική περπατησιά. Προβλέψιμοι. Υποταγμένοι. Μονοδιάστατοι. Ομοιόμορφοι. Ολοι όπως στη χούντα του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη «Οικογένεια - Πατρίς - Θρησκεία».

Ομως υπερπατριώτες εκείνοι που ξεχερσώσανε τα οικονομικά οχυρωματικά έργα.
Οικογενειάρχες εκείνοι που παρέδωσαν τη χώρα στα κοράκια των χρηματοπιστωτικών ομίλων. Και χριστιανοί όλοι εκείνοι που επιδίδονται κρυφίως στην παιδεραστία, στην παιδοφιλία, στη διαστροφή και τον εκμαυλισμό. Οπως έλεγε και ένας Αμερικανός ιστορικός: «Ο πατριωτισμός είναι το άσυλο των τσαρλατάνων».

Αυτός ο ξένος. Ο περίεργος. Ο ακανόνιστος. Ο μη συμβατικός. Αυτός, τέλος πάντων, ο εχθρός. Οπως συνέβη με τους ναζί. Στην αρχή υπέρ της Αριας Φυλής. Να εξαερώσουμε τους Εβραίους. Επειτα οι Ρομά. Λίγο μετά οι κομμουνιστές. Αργότερα οι Αριστεροί. Μετά οι ομοφυλόφιλοι. Στο τέλος, πας μη χιτλερικός στο πυρ το εξώτερον!

Με ατελείωτους κοχόνες ο Καρά Αμάν Αλής. Της νοθείας. Της τρομοκρατίας. Του παρακράτους. Της «καρφίτσας». Των μεταφερόμενων συντελεστών. Του πανωσηκώματος. Του τσιμέντου. Αντρακλας με τα όλα του και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Που φόρτωσε το Δημόσιο και κρέμασε τη χώρα στο κρεοπωλείο των δανειστών. Οικογενειάρχης ο Μητσοτάκης της Αποστασίας. Το ίδιο οικογενειάρχης και ο Σημίτης. Ολοι, μα όλοι, άντρες με τα όλα τους.
Το ίδιο και περισσότερο οι Χρυσαυγίτες. Ακόμα και τα ρόπαλά τους κολυμπάνε στην τεστοστερόνη!

Η αντρίλα όλων αυτών δεν τους εμπόδισε να επιδίδονται στο γνωστό νεοελληνικό σπορ. Να γλείφουν τους από πάνω. Τους προστάτες. Και να φτύνουν τους από κάτω. Τα υποζύγια. Πώς το λένε αυτό; Αντρες που κυκλοφορούν με φουστάνια.
Η ομοφυλοφιλία, για παράδειγμα, ενός Μάνου Χατζιδάκι καθόλου δεν τον εμπόδισε να τα βάζει με το «ορνιθοτροφείο» της προπαγάνδας και της ΕΡΤ.

Με απλά λόγια, το γνωστό. Καρφί δεν μου καίγεται για τις ιδιαίτερες σεξουαλικές προτιμήσεις των άλλων. Μωρέ, ας έφτιαχνε στολίδι την Αθήνα ο «εθνάρχης» Καραμανλής και ας ήταν ξεφωνημένη «αδελφή». Ας καλοπερνάγαμε με την οικονομία του Λουξεμβούργου και ας είναι ο πρωθυπουργός μας καραγκέι όπως ο Σαβιέ Μπετέλ. Στο κάτω-κάτω της γραφής, όσοι περισσότεροι γκέι τόσες περισσότερες για τους straight!

Η αλήθεια μία. Οπως τη διατύπωσε ο στρατευμένος στην ομοφυλοφιλία Οσκαρ Ουάιλντ. Από τις κορυφαίες συγγραφικές πένες και από τους αμετανόητους αιρετικούς της Μεγάλης Βρετανίας. Τα λόγια του τα ασπάζομαι σαν ευαγγέλιο: «We are all living in the gutter. But some of us we are looking at the stars». Που πάει να πει: «Ολοι ζούμε στον υπόνομο, αλλά μερικοί από εμάς κοιτάμε τ’ αστέρια»!