Δημήτρης Δανίκας

Πρώτο λοιπόν. Από τα γέλια σουρνόμουνα χάμω. Οπως τότε που πιτσιρικάς έβλεπα καραφαρσάρες με τον Θανάση Βέγγο. Αντε και με τον Στάθη Ψάλτη. Τέτοια ιστορία δεν θα μπορούσε να είχε προκύψει ούτε από τον ξεκαρδιστικό οίστρο του Αλέκου Σακελλάριου. Να ’ναι καλά το παιδί. Μου έφτιαξε τη μέρα, την εβδομάδα και τον μήνα. Εγραψε Ιστορία. Μπροστά του όλα τα καλαμπούρια με ήρωα τον Μπόμπο καταλήγουν στα σκουπίδια. Χα-χα-χα-χα! Πολλάκις.

Δεύτερο λοιπόν. Καταξεφτίλισε το πολιτικό σύστημα. Δηλαδή όλες αυτές οι γραβάτες και τα κοστούμια που κουβαλάμε στον σβέρκο μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από Small Time Crooks. Μικροκακοποιοί. Κλεφτρόνια. Κάτι σαν τους Αλβανούς που στις αρχές της δεκαετίας του ’90 κατέβαιναν πειναλέοι και άρπαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Η ιστορία του Μισέλ μού θύμισε το περιστατικό με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τότε που κατηγορήθηκε ότι έλαβε ως πεσκέσι από γερμανική πολυεθνική οικιακές και ηλεκτρικές συσκευές. Τότε που σε τηλεοπτική εκπομπή είχα πει ότι «αυτούς ούτε στον γάμο της κόρης μου δεν θα τους καλούσα με τον φόβο ότι είναι ικανοί να φύγουν από την τελετή με όλα τα σταχτοδοχεία και όλες τις μπομπονιέρες».

Τρίτο λοιπόν. Με τη φτήνια του αποκάλυψε την πεμπτουσία της καταγωγής τους. Εννοώ της πολιτικής και οικονομικής ελίτ που από συστάσεως ελληνικής επικράτειας κυβερνάνε αυτή τη χώρα. Κατσαπλιάδες, απατεώνες, μεσίτες, αρπακτικά, κλεφτρόνια. Ανεκδιήγητοι. Να καταβροχθίσουν τον άμπακα στο τζάμπα. Για ένα τραπέζι-πίστα. Τέτοιο γυφταριό ούτε στην Τανζανία. Οποιος διαβάσει Ιστορία θα καταλάβει τι εννοώ. Ιστορία κανονική και όχι εκείνη η τάχα μου η εθνικοπατριωτική της πρώτης τάξεως του Δημοτικού. Οσο και να τους πλένεις το σαπούνι σου χαλάς.

Τέταρτο λοιπόν. Πλούσια η σημειολογία που εξάγεται από αυτό το κωμικό περιστατικό. Το όχημα made in Germany. Και μάλιστα από τη Volkswagen. Τη ναυαρχίδα της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Και μάλιστα Touareg. Το θωρηκτό της. Τουτέστιν το καμάρι της Μέρκελ. Από εκεί προέρχονται τα δανεικά. Και από πάνω με κλεμμένες πινακίδες. Οπως η χώρα. Με πέτσινες πινακίδες ευρωπαϊκής προέλευσης. Τρίχες κατσαρές για τσατσάρες αφρικανικές. Και, τέλος, χωρίς δίπλωμα. Που πάει να πει ότι το πολιτικό προσωπικό που πιλοτάρει την ελληνική σακαράκα έχει μείνει στην ίδια τάξη. Ολα κλεμμένα. Ολοι ανεπρόκοποι. Οπως η χώρα. Με κοστούμι Prada και με τσαρούχια και φέσια οθωμανικής αυτοκρατορίας!

Πέμπτο λοιπόν. Το κίνητρο. Γιατί το έκανε; Μα φυσικά από κεκτημένη ταχύτητα. Υπουργός ήταν. Υπουργός αισθάνεται. Σιγά τώρα, σου λέει, που θα τολμήσει να με μπαγλαρώσει ο πρώτος ασήμαντος μπάτσος. Θα μου κάνει και τεμενάδες από πάνω. Ετσι συμπεριφέρονται οι περισσότεροι. Μονίμως στην ασυλία. Μονίμως καβάλα στο κύμα. Μονίμως προστατευμένοι και καμαρωτοί σαν γύφτικα σκεπάρνια. Εγώ το αφεντικό. Εγώ φτιάχνω τους νόμους. Εγώ τους παραβαίνω. Οπως οι τσιφλικάδες του 18ου αιώνα. Οπως οι προεστοί και οι κοτζαμπάσηδες. Κάνω ό,τι γουστάρω και λογαριασμό σε κανέναν δεν δίνω. Ο,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας. Μπροστά στο πάρτι που εδώ και δύο αιώνες έχουν στήσει οι άρχοντες του τόπου, οι κλεμμένες πινακίδες του Μισέλ φαντάζουν με κυνηγητό Τομ και Τζέρι!

Εκτο λοιπόν. Κι εμείς από κοντά. Σε σένα το λέω. Τον φοροκλέφτη. Τον απατεώνα. Εσένα που μονίμως πορεύεσαι πλαγίως και υπογείως. Ασε που αρκετοί εξ ημών και υμών δεν τηρούμε τίποτα απολύτως. Που παραβιάζουμε όλους τους κώδικες οδικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής κυκλοφορίας. Ελάτε τώρα. Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Ο Μισέλ επιβεβαίωσε περίτρανα μια αλήθεια. Ούνα φάτσα ούνα ράτσα. Κοινωνία, ο καθρέφτης σου είμαι και σου μοιάζω.

Και , τέλος,  η ολοσχερής απουσία φαιάς ουσίας. Με νιονιό κότας. Ούτε. Εγκέφαλοι με άχυρα φτιαγμένοι. Ασήμαντοι. Ανύπαρκτοι. Ασχετοι. Ανίκανοι. Επί της ουσίας αγράμματοι. Δηλαδή τι; Αυτοί να διαχειριστούν τα προβλήματα της χώρας; Δεν είμαστε με τα καλά μας. Αυτοί δεν είναι ικανοί να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχυρα. Με απλά λόγια, ο Μισέλ, χωρίς να το θέλει και χωρίς να το καταλάβει, έκανε ρόμπα ολόκληρο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Οπως έλεγε και η αλησμόνητη Τζένη Καρέζη: «Δεν θα τους εμπιστευόμουν ούτε το παλτό μου να το περάσουν απέναντι»!