Δημήτρης Δανίκας

Ούτε διακατέχομαι από επιθετικές διαθέσεις προς τους φαρμακοποιούς. Αντιθέτως μάλιστα. Ούτε φυσικά, μισθοδοτούμενος απ αυτό το κανάλι είμαι. Ούτε κίνητρό μου η συντεχνιακή αλληλεγγύη προς τους δύο συναδέλφους της πρωινής, ενημερωτικής εκπομπής του Sky. Εξηγώ για να μη παρεξηγηθώ

Η τοποθέτησή μου έχει να κάνει με την διαχρονική παθογένεια της νεοελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή η εσωστρέφειά μας. Η οποία πορεύεται αγκαλιά με πάσης φύσεως συντεχνίες. Ο Κώστας Λουράντος η επιτομή αυτής της εσωστρέφειας. Που σημαίνει εμείς και το συνάφι μας να είμαστε καλά και άσε τους άλλους να «κουρεύονται»

Εσωστρέφεια κατοχυρωμένη δια της συντεχνίας. Και η συντεχνία κατοχυρωμένη δια νόμου. Με απλά λόγια «κλειστά επαγγέλματα». Ο Κώστας Λουράντος φανατικός υποστηρικτής εσωστρέφειας, συντεχνίας και κλειστού επαγγέλματος. Η άδεια ως κληρονομικό δικαίωμα. Παραδίδεται από τον παππού στον υιό, κι εκείνος στον εγγονό και ο εγγονός στον δικό του κληρονόμο. Η άδεια ως πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο. Η άδεια με ανταλλακτική αξία μερικών εκατοντάδων χιλιάδων euro

Κοντά σε όλα αυτά που συνέβαιναν στο παρελθόν και άλλα πολλά. Ποια; Πτυχιούχοι της Φαρμακευτικής επιστήμης χωρίς προορισμό. Ονειρο απατηλό ν αποκτήσουν κι αυτοί τη δική τους χρυσή γωνιά. Στη χειρότερη περίπτωση κατέληγαν υπάλληλοι του οποιουδήποτε μικρού η μεγάλου Λουράντου. Ως ανθυπο-λουραντάκια. Στην καλύτερη περίπτωση η απόκτηση της ποθητής άδειας. Αφού πρώτα πληρώσουν και έτσι να την αγοράσουν. Περιουσιακό στοιχείο επικών διαστάσεων.

Γι αυτό όχι φαρμακείο αλλά χρυσορυχείο Γνωστό το επιφώνημα παρελθόντων ετών: μα τι είσαι, φαρμακείο είσαι; Κλειστό επάγγελμα σε όλα τα επίπεδα. Ανοίγουμε πρωί, κλείνουμε το μεσημέρι και ανοίγουμε το απόγευμα. Κάθε Τετάρτη απόγευμα το φαρμακείο κλειστό. Καθώς και τα Σαββατοκύριακα. Καθώς και στις καλοκαιρινές διακοπές. Ετσι μας βολεύει. Και σε όποιον αρέσει.

Ετρεχες εσύ με τη ψυχή στο στόμα και τη συνταγή του γιατρού στο χέρι διασχίζοντας το κέντρο της Αθήνας. Να εντοπίσεις κάποιο χρυσορυχείο που διημερεύει. Σε όλους έχει συμβεί. Κανένα έλεος. Καμία στοιχειώδη αλληλεγγύη

Ο λόγος ένας και μοναδικός. Γιατί, σου λέει, φάρμακα είναι, υγεία είναι, πρώτη βασική ανάγκη είναι. Επομένως τα χαιβάνια θα αναγκαστούν να διασχίσουν τη μισή Αθήνα να βρουν και να εξυπηρετηθούν. Τρέχεις εσύ, στις ξαπλώστρες εκείνοι

Η συντεχνία των ιδιοκτητών. Ο κυνισμός των χρυσοφόρων επαγγελμάτων των κλειστών. Τέλεια. Κάπως έτσι ο ίδιος Λουράντος εξαπολύει μετωπική σύγκρουση εναντίον Τρόικας, Μνημονίου και κυβέρνησης. Να ελευθερωθεί το επάγγελμα; Ποτέ των ποτών. Over my Dead Body. Τα φαρμακεία ανοικτά τα μεσημέρια; Ποτέ των ποτών. Τα θυμάστε εκείνα τα αλησμόνητα περιστατικά σε όλα τα κανάλια και σε όλες τις δημοσιογραφικές εκπομπές; Ελάτε τώρα!

Ο καιροσκοπισμός πορεύεται με τη συντεχνία και το κλειστό επάγγελμα. Ως εκ τούτου κάθε αρχηγός κάθε συντεχνίας μετακινείται ανάλογα με το κόμμα και την παράταξη που υποστηρίζει το συμφέρον του. Ας πούμε. Αν και γαλάζιος μέχρι το κόκκαλο, τώρα υποστηρίζω Τσίπρα. Από Δεξιός έγινα αριστερός. Μα γιατί; Επειδή, ας πούμε, ο Αλέξης φανατικός εχθρός Μνημονίου και Τρόικας. Ακόμα και με τον διάβολο που έλεγε και ο Αλέξης

Και για να τελειώνω. Ποια ήταν τα θύματα αυτής και κάθε άλλης συντεχνίας; Μα φυσικά οι απροστάτευτοι, οι απλοί και οι φτωχοί. Οι υπόλοιποι είχαν δεμένο τον γάιδαρό τους. Επομένως η απελευθέρωση αυτών των χρυσορυχείων η ευεργεσία των Τροικανών.

Αρέσει δεν αρέσει η αλήθεια είναι μία. Πολλές φορές, σε κρίσιμες στιγμές, απ αυτούς τους «κακούς» ξένους οι όποιες θετικές αλλαγές σ αυτή την θεόκλειστη μούχλα. Η Ναυμαχία στο Ναβαρίνο και ο George Canning τα «κλειδιά» της οριστικής απελευθέρωσής μας από τα Οθωμανικά δεσμά!