Κλειστές δομές για ένα ανοικτό πρόβλημα

Πλην όμως και τα προνομιακά οικόπεδα ενίοτε έχουν κάποια ελαττώματα που ρίχνουν την αξία τους όπως για παράδειγμα, με ποιους γειτνιάζουν.

Έτσι και η πατρίδα μας η οποία τα τελευταία χρόνια μαζί με τους πολίτες της αντιμετωπίζουν θεούς και δαίμονες εξαιτίας της οικονομικής κρίσης αλλά καλείται παράλληλα να πληρώσει το τίμημα της θέσης της.
Απρόσμενα, λόγω της γεωγραφικής μας θέσης, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα επιπλέον πρόβλημα και μέχρις ώρας δισεπίλυτο, αυτό του κατακλυσμού προσφύγων και οικονομικών μεταναστών.

Και παλιότερα αντιμετωπίσαμε μεγάλες μεταναστευτικές ροές από Αλβανία και πρώην κομμουνιστικές χώρες αλλά τότε το φαινόμενο δεν δημιούργησε μεγάλα προβλήματα. Ίσα-ίσα που εκείνοι οι οικονομικοί μετανάστες των δεκαετιών του 1990 και του 2000 συνέβαλλαν σημαντικά με τη δουλειά τους στην ανάπτυξη της οικονομίας καθώς ανέλαβαν χειρωνακτικές δουλειές από τις οποίες ήθελαν να ξεφύγουν οι Έλληνες.

Σήμερα το πρόβλημα είναι εντελώς διαφορετικό, όπως διαφορετική είναι και η χώρα μας. Δουλειές δεν υπάρχουν να απορροφήσουν ούτε καν τους Έλληνες οι οποίοι με τη σειρά τους θα ανέθεταν εργασίες(αγροτικές, οικοδομικές,υπηρεσιών κλπ) στους νέους μετανάστες και πρόσφυγες που καταφθάνουν κατά κύματα.

Κι είναι πλέον το πρόβλημα το πρώτο μεγάλο που καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη κινούμενη μέσα στους κανόνες και τις αξίες τόσο της Ευρώπης όσο και της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και των στενών οικονομικών της χώρας.

Χθες ανακοινώθηκαν μια σειρά μέτρων που προτίθεται να εφαρμόσει στο αμέσως επόμενο διάστημα, προκειμένου να εξαλειφθούν τα φαινόμενα Μόριας και να προσφερθούν τα στοιχειώδη σε όλους αυτούς που καταφθάνουν στη χώρα μας εξ ανάγκης αλλά και να σταλεί παράλληλα ένα μήνυμα στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου και σε όλους που ψάχνουν να βρουν τρόπο να έρθουν, πως δεν έρχονται δα και στον παράδεισο.
Έρχονται για να μπουν σε μια “κλειστή δομή” η οποία, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο, θα είναι μια light φυλακή από τη στιγμή που οι φιλοξενούμενοι της δεν θα μπορούν να μπαίνουν και να βγαίνουν όποτε το θέλουν.

Η επιλεγείσα λύση απ' ότι θυμάμαι δεν ήταν στα σχέδια της κυβέρνησης πλην όμως οι εξελίξεις με τις αυξημένες ροές την έκαναν να αλλάξει απόφαση.

Δεν ξέρω αν τελικά κι αυτό το μέτρο θα αποδώσει τα αναμενόμενα κι αν θα κοπούν οι ροές μετά ταύτα αλλά πολύ φοβάμαι πως ακόμα και οι συνθήκες μέσα σε κλειστές δομές θα είναι πολύ καλύτερες, από τις συνθήκες που επικρατούν στους τόπους και τις πατρίδες που άφησαν πίσω τους αυτοί οι άνθρωποι. Μήπως οι άθλιες συνθήκες της Μόριας ανέκοψαν τις ροές;

Ούτε πιστεύω πως θα λυθεί το πρόβλημα ακόμα κι αν αυτοί που δε θα παίρνουν το άσυλο με τις γρηγορότερες διαδικασίες, επαναπροωθούνται στις χώρες καταγωγής ή στη χώρα από την οποία μας ήρθαν. Άλλωστε και μόνο το γεγονός πως όλα τα προηγούμενα χρόνια επαναπροωθήθηκαν ελάχιστοι ,δείχνει το ατελέσφορο του πράγματος.

Με άλλα λόγια, είναι σα να βρεθήκαμε με ένα μωρό στην αγκαλιά, το οποίο ούτε να πετάξουμε μπορούμε, ούτε να εγκαταλείψουμε στη τύχη του, γιατί απλά δεν θα έχει καμιά τύχη.

Πρέπει σιγά-σιγά να το χωνεύουμε πως με αυτό το πρόβλημα θα πορευτούμε μέσα στο χρόνο είτε το θέλουμε είτε όχι, όσο οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι κρατούν κλειστά τα σύνορα τους και αρκούνται να δίνουν κάποια οικονομικά ψιχία θεωρώντας πως με αυτό τον τρόπο έχουν επιτελέσει το ανθρωπιστικό τους καθήκον που υπαγορεύεται από τον πολιτισμό της Δύσης.

Κατά πόσο εμείς, με τα μύρια προβλήματα, μπορούμε να ενσωματώσουμε όλους αυτούς δίνοντας ευκαιρίες αφομοίωσης, φοβούμαι πως όχι.

Αρκεί να θυμηθούμε πως τους πρόσφυγες τις Μικρασιατικής καταστροφής που ήταν καθαρόαιμοι Έλληνες και με πολύ πιο αναπτυγμένο πολιτισμό και μόρφωση από τους Ελλαδίτες εκείνης της εποχής, χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 50 χρόνια για να γίνουν αποδεκτοί και να ενσωματωθούν με τον υπόλοιπο πληθυσμό.

Όμοια και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες όπου έχουν δημιουργηθεί μειονότητες μεταναστών που ζουν σε γκέτο αρνούμενοι οι περισσότεροι, να υιοθετήσουν τον τρόπο ζωής και τις πολιτιστικές αξίες των χωρών που τους φιλοξενούν.

Το όλο θέμα είναι πολύπλοκο και δεν υπάρχουν διεθνή παραδείγματα επιτυχούς αντιμετώπισης του προβλήματος για να τα ξεπατικώσουμε.
Έτσι, είμαστε αναγκασμένοι να αυτενεργούμε και να πειραματιζόμαστε και να ποντάρουμε στην ουτοπία πως η πλειονότητα αυτών των ανθρώπων, θα καταλάβουν πως δεν είμαστε αυτό που ονειρεύτηκαν και θα επιστρέψουν στις... χώρες τους!