Βασίλης Στεφανακίδης

Το να είσαι υπεύθυνος για τα έσοδα του ελληνικού κράτους εν έτει 2013 σίγουρα δεν είναι και η καλύτερη δουλειά στον πλανήτη. Και αυτό γιατί οι στόχοι που θέτουν τρόικα και πιστωτές και τους αποδέχεται άκριτα η κυβέρνηση είναι απλώς εκτός τόπου και χρόνου.

Οι ντιρεκτίβες για ολοένα περισσότερα φορολογικά έσοδα από μια οικονομία που βρίσκεται για έκτη χρονιά σε βαθιά ύφεση χάνοντας μέχρι στιγμής το 25% του ΑΕΠ -χωρίς να έχει τελειώσει ο κατήφορος- είναι, στην καλύτερη περίπτωση, παράνοια.

Το να αποδέχεται η κυβέρνηση αυτές τις οδηγίες και να προσπαθεί να φανεί αξιόπιστη, στύβοντας στην κυριολεξία αυτούς και μόνο αυτούς που πάντα ήταν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, δηλαδή τους μισθωτούς, είναι μαζική εξόντωση.

Οταν οι ίδιες οι κρατικές αρχές είναι αυτές που τα τελευταία χρόνια έχουν επιβάλει τις έκτακτες εισφορές, την κατάργηση φοροαπαλλαγών, τα χαράτσια στα ακίνητα, στα χωράφια, στα καύσιμα, στα αυτοκίνητα, στα τρόφιμα και όπου αλλού μπορούσαν να φανταστούν ότι θα εισπράξουν φόρους, και είναι οι ίδιες Αρχές που ελέγχουν τις φορολογικές δηλώσεις ενός εκάστου από εμάς, τους είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει πλέον φοροδοτική ικανότητα από τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων;
Δεν βλέπουν πόσα εισοδήματα είχαμε προ κρίσης και πόσα τώρα; Δεν μπορούν απ’ αυτά να αφαιρέσουν όλα τα χαράτσια που οι ίδιοι επέβαλαν για να καταλάβουν πως και όλο τον μισθό να μας πάρουν πάλι θα υπάρχει υπόλοιπο χρέος;
Χώρια που σχεδόν όλοι είμαστε φορτωμένοι και με κάποιο δάνειο, οπότε είναι βέβαιο πως κάποιος από την Εφορία ή την τράπεζα θα μείνει «ριγμένος».

 Το τελευταίο λοιπόν που είδε το φως της δημοσιότητας είναι η απειλή Θεοχάρη με φυλάκιση για όσους χρωστούν από 5.000 ευρώ και πάνω. Φαντάζομαι πως διαθέτουν τη στοιχειώδη λογική και δεν θα στείλουν κανέναν στη φυλακή για 5.000 ευρώ και ότι απλώς πιέζουν όσο μπορούν για να πάρουν ό,τι μπορούν - αν και αμφιβάλλω.
Ομως, κατά την άποψή μου, αν υπάρχουν κάποιες πιθανότητες να μαζέψουν μέρος των ληξιπρόθεσμων χρεών, αυτές έχουν να κάνουν με πολλές δόσεις στις οποίες όμως αντιδρούν οι τροϊκανοί. Κατά συνέπεια, η μάχη πρέπει να δοθεί με αυτούς και είναι χρέος της κυβέρνησης να τους πείσει για την αναγκαιότητα ελάφρυνσης μέσω πολλών δόσεων και ανάλογα με το χρέος του καθενός σε συνάρτηση με τα στοιχειώδη πάγια έξοδα επιβίωσης της κάθε οικογένειας.

 Σε διαφορετική περίπτωση, όλοι οι στόχοι θα πέφτουν έξω και θα ενεργοποιείται συνέχεια η ρήτρα αναπλήρωσης με νέα μέτρα που προβλέπει το τελευταίο μνημόνιο και φυσικά με ανοιχτό πάντα το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης που μπορεί να μεταβάλει τη χώρα σε Κούγκι.

 Επιπλέον, δεν πρέπει να διαφύγει την προσοχή ότι, ακόμα κι έτσι, τελικά οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι καλύπτουν καλύτερα το κομμάτι των φόρων που τους αντιστοιχεί κόβοντας προφανώς κι άλλο από την κατανάλωση.
Κι αυτό γίνεται αντιληπτό από τη βουτιά στον ΦΠΑ που αυτή τη φορά δεν οφείλεται στη μη απόδοση από τους επαγγελματίες αλλά στον χαμηλό τους τζίρο.

Κατά συνέπεια, αυτός ο φαύλος κύκλος στον οποίο περιδινιζόμαστε όλοι πρέπει κάποια στιγμή να αποκτήσει κοινή λογική, με το απλό αξίωμα ότι το θέμα δεν είναι πόσα λείπουν από τα κρατικά ταμεία αλλά πόσα μπορούν να μπουν σ’ αυτά χωρίς να διαλυθεί εντελώς ο κοινωνικός ιστός της χώρας. Σε διαφορετική περίπτωση, το εκλογικό αλαλούμ της Ιταλίας θα μοιάζει πταίσμα μπροστά σ’ αυτά που θα συμβούν εδώ.