Βασίλης Στεφανακίδης

Οχι πως μέχρι τώρα ήταν όλα ρόδινα, αλλά όσο να ’ναι, μετά το αρχικό σοκ και τα διάφορα πακέτα στήριξης που δόθηκαν σε επιχειρήσεις και εργαζόμενους και το άνοιγμα στον τουρισμό με προσδοκίες, που στη συνέχεια διαψεύστηκαν σε μεγάλο βαθμό, υπήρχε μια κρυφή ελπίδα ότι η συνέχεια δεν θα είναι και τόσο επώδυνη. Δυστυχώς η ζωή έρχεται να αποδείξει για άλλη μία φορά ότι είναι άλλο να ονειρεύεσαι κι άλλο να ζεις την πραγματικότητα.

 Ετσι, ήρθε η ώρα για το σκληρό ροκ. Το πρωτογενές έλλειμμα του Προϋπολογισμού στο 9μηνο διαμορφώθηκε στα 7 δισ. ευρώ και η υστέρηση των εσόδων τον Σεπτέμβριο έφτασε στα 2 δισ. ένεκα των ρυθμίσεων, αλλά και της γενικότερης ύφεσης στην αγορά.

Επιπρόσθετα, όχι μόνο δεν ξεμπερδέψαμε με τον κορωνοϊό για να δούμε πώς μπορούμε να πορευτούμε εφεξής και να κλείσουμε τις τρύπες, αλλά μπήκαμε απρόσμενα και πρόωρα στο δεύτερο κύμα έξαρσης της πανδημίας, που αυτή τη φορά δεν μας «χαρίζεται» όπως την άνοιξη, καθώς καθημερινά μετράμε νεκρούς, πολλούς νεκρούς, και απίστευτα μεγάλο αριθμό κρουσμάτων, ενώ οποιαδήποτε πρόβλεψη έχει μπροστά ένα αρνητικό πρόσημο.

Και το κακό γιγαντώνεται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, οι οποίες αγωνίζονται να αποφύγουν ένα γενικό lockdown - επί του παρόντος καταφεύγουν η μία μετά την άλλη σε τοπικά και με αμφίβολη αποτελεσματικότητα μέτρα, όπως αυτό της απαγόρευσης κυκλοφορίας μετά τις 9 που πήρε η Γαλλία για τα μεγάλα αστικά κέντρα. Λες και πριν από τις 9 ο ιός κοιμάται και δεν κινείται!

Ενώ λοιπόν στην πρώτη φάση δεν δίστασαν να κατεβάσουν ρολά οι περισσότερες οικονομίες της Ευρώπης και όσοι πήραν μέτρα νωρίτερα είχαν και τις λιγότερες απώλειες, τούτη τη φορά όλοι, μα όλοι, αποφεύγουν σαν τον διάολο το λιβάνι τη γενίκευση των μέτρων για να σταματήσουν το κακό. Ο φόβος για τη ζημιά των οικονομιών είναι πολύ μεγαλύτερος και λίγες πλέον χώρες μπορούν να αντέξουν το πρόσθετο κόστος.

Πόσο μάλλον οικονομίες σαν τη δική μας με τα γνωστά προβλήματα, μπροστά στα οποία ακόμα και οι επιστήμονες σηκώνουν τα χέρια και διστάζουν να πουν στην πολιτική ηγεσία αυτό που πρέπει να ξαναγίνει για να μη θρηνήσουμε χιλιάδες θύματα. Πορευόμαστε μέρα-μέρα και βλέποντας και κάνοντας, αν και στο βάθος όλοι το ξέρουμε ότι δεν θα μπορέσουμε να αποφύγουμε ένα νέο κλείσιμο της οικονομίας, καθώς όσο θα προχωράμε προς τον χειμώνα τα νούμερα που βλέπουμε σήμερα θα φαντάζουν ασήμαντα και φυσικά τότε όποια μέτρα κι αν ληφθούν, θα είναι εκ των υστέρων και αφού θα ’χει γίνει το κακό.

 Κατανοητή η αγωνία της κυβέρνησης να σταθούν όρθιες η οικονομία και η παραγωγή, αλλά ακατανόητη η μη λήψη πρόσθετων μέτρων που δεν έχουν οικονομικές συνέπειες. Για παράδειγμα, είναι ακατανόητο γιατί δεν επιβάλλεται η υποχρεωτική μάσκα παντού, είτε μέσα είτε έξω, αφού, όπως οι ίδιοι επιστήμονες λένε, αυτή και οι αποστάσεις είναι τα σημαντικότερα μέτρα περιορισμού της εξάπλωσης.

Ολα λοιπόν κατατείνουν σε έναν ακόμα δύσκολο χειμώνα, με πολλές αστάθμητες παραμέτρους τόσο για τη δημόσια υγεία όσο και για την οικονομία. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η χώρα μας καλείται να διαχειριστεί παράλληλα ένα εξίσου σημαντικό θέμα που αφορά την εθνική της κυριαρχία. Μια διαχείριση διόλου εύκολη, καθώς επί του παρόντος οι «φυσικοί» μας σύμμαχοι, οι Ευρωπαίοι, εμφανίζονται διστακτικοί να παρέμβουν αποφασιστικά βάζοντας πάνω από την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη τα εθνικά τους οικονομικά συμφέροντα που είναι συναρτημένα με την Τουρκία. Ενα πρόβλημα που αν δεν λυθεί διπλωματικά, μπορεί να αποβεί μοιραίο και να ανοίξει πληγή μεγαλύτερη από αυτή της πανδημίας. Λες και το ’χει η μοίρα μας να μην μπορούμε στιγμή να λειτουργήσουμε ως μια κανονική χώρα και να αντιμετωπίσουμε απερίσπαστοι