Βασ. Αναστασόπουλος

Στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, θυμόμαστε τα ΜΑΤ να απωθούν τους Σύρους, που πραγματοποιούσαν απεργία πείνας στην πλατεία Συντάγματος. Εξίσου πρόσφατα, δε, τα ΜΑΤ είχαν απωθήσει διαδηλωτές σε πορείες υπέρ του Νίκου Ρωμανού ή στη μνήμη του αδικοχαμένου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Έχουμε δει, επίσης, τις δυνάμεις των ΜΑΤ να... απωθούν μικρο-ομολογιούχους, που έχασαν τις περιουσίες τους μετά το PSI για το ελληνικό χρέος, συνταξιούχους, που είδαν τα βοηθήματα που λαμβάνουν από την πολιτεία, να περικόπτονται βιαίως -ακόμα και ο ευρωβουλευτής, σήμερα, και ηρωική μορφή της Εθνικής Αντίστασης, Μανώλης Γλέζος, δεν γλίτωσε από τη ράβδο και τα χημικά.

Αρχίζω λοιπόν να πιστεύω ότι, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, τα ΜΑΤ είναι... βαθιά αναρχικά -ίσως ακόμα περισσότερο και από τον Νίκο Ρωμανό. Και αυτό γιατί, αν εξετάσει κανείς προσεκτικά τη δράση τους, θα διαπιστώσει ότι δεν κάνουν... διακρίσεις. Απλοί πολίτες, αλλοδαποί, συνταξιούχοι, δημοσιογράφοι... Κανένας δεν γλιτώνει, κανείς δεν τους ξεφεύγει. Όλοι είναι ίσοι απέναντι στην ασπίδα, το γκλομπ και τα χημικά. 

Με τον τρόπο αυτό υλοποιούν, ουσιαστικά, τις θεωρίες των αναρχικών και του Μαρξ για την αταξική κοινωνία. Αποδεικνύουν ότι δεν είναι μια ουτοπία, δεν είναι λόγια «του αέρα», αλλά μια ιδέα, που μπορεί να πάρει «σάρκα και οστά». Μπορεί κανείς να σκεφτεί κάτι πιο αληθινά αναρχικό, από ένα όργανο του κράτους που, στην πραγματικότητα, μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τα πιο... υγρά όνειρα των θιασωτών της αταξικής κοινωνίας;