Αντώνης Πανούτσος

 Εμενε στα Κάτω Πετράλωνα και μετακόμισε στη Νίκαια. Οχι στη Φιλοθέη, αλλά ούτε και στον Αγιο Παντελεήμονα. Ποινικό μητρώο λευκό. Το πολιτικό, συνηθισμένο. Ψήφιζε κάποιο κόμμα. Τα τελευταία δύο χρόνια μπλέχτηκε με τη Χρυσή Αυγή. Η επόμενη φράση ρίχνει λίγο παραπάνω φως: «Η γυναίκα του δούλευε καθαρίστρια στα γραφεία. Αυτός μοίραζε τα συσσίτια της Χ.Α. Για το χαρτζιλίκι…».

Δεν είναι συμπτωματικό ότι μετά τη δολοφονία τα κόμματα ασχολήθηκαν με τη Χ.Α. και όχι με τον Γιώργο Ρουπακιά. Από την πρώτη στιγμή έδειξε ότι δεν «γράφει». Το μαλλί κοντό, αλλά όχι ξυρισμένο, το φανελάκι μαύρο, αλλά χωρίς τον μαίανδρο και το σώμα ντουλάπα αλλά όχι το χτιστό που φτιάχνουν τα γυμναστήρια και τα αναβολικά. Τον βλέπεις στη φωτογραφία και λιγότερο από το «οι ναζιστές που έρχονται να μας σφάξουν» σκέφτεσαι «ήρθαν για τη μετακόμιση». Ο Γιώργος Ρουπακιάς πολιτικά είναι ασήμαντος. Κοινωνιολογικά είναι σημαντικός. Γιατί δεν προέρχεται από το κομμάτι των αρχαιολατρών, των στρατόκαυλων, των ναζιστών, των φουσκωμένων και των ιδεολόγων, αλλά από ένα άλλο αχαρτογράφητο κομμάτι ανθρώπων που πήγαν πιθανότατα στη Χ.Α. για να βγάλουν το μεροκάματο. Των ανθρώπων που πριν από πέντε χρόνια ένας δήμαρχος θα είχε βάλει να οδηγούν σκουπιδιάρικο ή ένας βουλευτής θα τους είχε διορίσει ως φύλακες στο λιμάνι και σήμερα ψάχνουν την τύχη τους οπουδήποτε. Στη Γερμανία ήταν το κομμάτι που στήριξε τον Χίτλερ ρίχνοντας μαχαιριές στους κομμουνιστές στις μπιραρίες του Μονάχου. Καφετέριες, μπιραρίες, η διαφορά είναι μικρή.

Στην πυγμαχία λένε ότι πρώτα πεθαίνουν τα πόδια και μετά το κεφάλι και η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει την ένταξη ενός νέου κομματιού στη Χρυσή Αυγή. Οχι του 1% των παλαιών μελών που ανήκουν, αλλά ενός μεγαλύτερου. Αυτού που ξεκίνησε με το να φωνάζει «Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» στο Ανω Σύνταγμα και τώρα έχει αρχίσει να φοράει το μαύρο φανελάκι. Οχι ακόμα με τον μαίανδρο, αλλά το άλλο με την ελληνική σημαία. Ο τρόπος δεν είναι να απαγορευθεί η Χ.Α. αλλά να τους ξαναδώσει ελπίδα. Η οποία θα δοθεί μόνο μέσα από την καταπολέμηση της ανεργίας. Αμφιβάλλω αν το βράδυ της περασμένης Τρίτης ο Ρουπακιάς θα απαντούσε στο τηλέφωνο που του έλεγε να πάει στην Παναγή Τσαλδάρη και να καθαρίσει αν την άλλη μέρα τον περίμενε δουλειά. Ελπίζω ότι όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά και οι Γερμανοί μπορούν να το καταλάβουν αυτό.

Το μεγάλο ερώτημα

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δημιουργεί ένα τρομακτικό ερώτημα. Ωραία, αν ο κόσμος αποδοκιμάσει την πράξη και αυτό φανεί στις επόμενες μετρήσεις που η Χρυσή Αυγή θα έχει χάσει 1%, 2%, 3%. Αν όμως δεν συμβεί; Αν αντί να χάσει διατηρήσει τη δύναμή της; Αν, ακόμα περισσότερο, κερδίσει; Δηλαδή αν εμφανιστεί ένα κομμάτι του πληθυσμού όχι μόνο να μην αποδοκιμάζει αλλά επιβραβεύει τη δολοφονία λέγοντας ότι θα ψηφίσει Χ.Α., τι γίνεται και πού πάμε; Κανένα κόμμα δεν θέλει ούτε να το σκέφτεται.

Η ζημιά

Οπως και κανένα κόμμα δεν θέλει να σκέφτεται τη ζημιά που έγινε το καλοκαίρι της αγανάκτησης του 2011, όταν οι κρεμάλες και οι άναρθρες κραυγές της πλατείας εκλήφθησαν ως πολιτική θέση. «Η Χρυσή Αυγή κληρονόμησε συντεταγμένα όλο το Ανω Σύνταγμα», μου έλεγε πολιτικός παράγοντας που προσέθετε ότι η Ν.Δ. έχει έρευνα για την πολιτική προέλευση των μελών της Χ.Α., που δεν έχει δώσει στη δημοσιότητα.