Αντώνης Ν. Βγόντζας

Ο πρωθυπουργός επέλεξε ως κυβερνητικό εταίρο τους «ψεκασμένους» ΑΝ.ΕΛ. του Πάνου Καμμένου. Και αυτός του ανέθεσε το υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Με δύο, προφανώς, σκέψεις. Υπό τις παρούσες συνθήκες ο πολιτικός προϊστάμενος του υπουργείου Εθνικής Αμυνας έχει περισσότερο τελετουργικές αρμοδιότητες. Και προσκόλλησε, ως αναπληρωτή, ένα κομματικό στέλεχος, που δεν είχε στρατευτεί ποτέ. Αδίκησε με αυτές τις σκέψεις την επιλογή του.

Ο ίδιος ο υπουργός, μετά την προεκλογική του εμπειρία ως μηχανοδηγού παιδικής αμαξοστοιχίας, επιχείρησε να πιλοτάρει στους αέρηδες της διεθνούς πολιτικής. Οχι μόνο πάνω από το Αιγαίο. Αλλά και υπερατλαντικά. Με μονοκινητήριο αεροπλάνο. Χωρίς συγκυβερνήτη. Ετσι το θέλησε. Ολες οι πρωτοβουλίες δικές του. Ακόμα και να μετατρέψουμε την Κάρπαθο σε βάση του ΝΑΤΟ. Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας είναι επικίνδυνος για τη χώρα. Και γι’ αυτά που λέει. Και γι’ αυτά που πράττει ή υποδεικνύει.

Εξίσου επικίνδυνος είναι και ο υπουργός Οικονομικών. Δεν είμαι σε θέση να αποτιμήσω τη συνεισφορά του στην οικονομική θεωρία. Αυτό, μάλλον, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει. Αλλωστε οι περισσότεροι καθηγητές Οικονομικών δεν διέπρεψαν ως πολιτικοί προϊστάμενοι του αντίστοιχου υπουργείου.

Βλέποντας τα πράγματα προς τα πίσω, κατανοούμε με σιγουριά ότι ο κ. Γιάννης Βαρουφάκης είχε μια προσωπική στρατηγική. Καμιά σχέση με τις βαθύτερες σκέψεις και τα κίνητρα του πρωθυπουργού. Επιδίωξε τη ρήξη με τους δανειστές-εταίρους σε καθαρά επικοινωνιακό επίπεδο. Πού κατέληξε; Στα επικοινωνιακά τάρταρα και τον εξοβελισμό του από το κύριο αντικείμενο των πολιτικών καθηκόντων του. Το στραπατσάρισμά του στο τελευταίο Eurogroup το επέτεινε με δικές του πρωτοβουλίες. Ομολόγησε μπροστά στα διεθνή ΜΜΕ ότι έχει ηχογραφήσει όλους τους ομολόγους του. Ομολόγησε, επίσης, ότι είναι τρομοκρατημένος με την ελληνική οικονομία. Ομολόγησε (κανένα όριο στην απύλωτη γλώσσα του) ότι ξέρει τα πάντα, αλλά δεν ξέρει τίποτα για το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων των κλιμακίων.

Το πρόβλημά του δεν είναι μόνο επικοινωνιακό. Εντυπωσίασε την κοινή γνώμη με τις δήθεν καινοτόμες προτάσεις του για δύο παράλληλους συντελεστές ΦΠΑ για το ίδιο αγαθό ή την ίδια υπηρεσία: 18% τοις μετρητοίς, 15% με κάρτα. Είναι γνωστό σε πολλούς ότι αυτό απαγορεύεται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία για τον ΦΠΑ. Είναι γνωστό σε λιγότερους ότι τα κορυφαία όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης μπορούν να επιτρέψουν παρεκκλίσεις για την «πρόληψη ορισμένων τύπων φοροδιαφυγής ή φοροαποφυγής». Είναι, επίσης, γνωστό ότι τέτοια τεκμηρίωση δεν συνόδευσε τις προτάσεις του υπουργού Οικονομικών. Αλλωστε, πώς θα μπορούσε να δικαιολογήσει και να διαχειριστεί το γεγονός ότι πλαστικό χρήμα διαθέτουν, κατά κανόνα, οι έχοντες; Αυτοί θα αγοράζουν φθηνότερα. Και ότι οι μη έχοντες (ειδικά οι άνεργοι) δεν έχουν πρόσβαση στο πλαστικό χρήμα. Αυτοί θα αγοράζουν πιο ακριβά. Αν φυσικά πλησιάσουν στο ταμείο.

Σίγουρα θα καταλήξουμε σε συμφωνία. Εχει δευτερεύουσα σημασία αν το περιεχόμενό της θα είναι καλύτερο ή χειρότερο από εκείνο που επιδίωξαν οι προηγούμενοι. Θα υπάρχει, όμως, σίγουρα ένα τεράστιο δικαιοπολιτικό και ιστορικό όφελος. Το Μάαστριχτ το υπερψήφισε τον Ιούλιο του 1992 και ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, που αποτέλεσε τη μήτρα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Με ανεξίτηλες τις υπογραφές διαχρονικά κορυφαίων εκπροσώπων της Αριστεράς. «Για να μην περιθωριοποιηθούμε… Για να μη βρεθούμε στο δεύτερο ή στο τρίτο κύμα διεύρυνσης της Ενωσης… οπότε θα βρεθούμε να ανταγωνιζόμαστε με άλλες χώρες, όπως εκείνες των Βαλκανίων».

Δυστυχώς, εκείνα τα μεγάλα ιστορικά πρόσωπα έχουν αποσυρθεί από καιρό. Σχεδόν όλα. Και ο ΣΥΝ και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ παραδόθηκε σε καλαμοκαβαλάρηδες μιας αριστερίστικης και αντιευρωπαϊκής νοοτροπίας και Λόγου. Η Ευρώπη μετετράπη σε «εχθρό». Η συμφωνία που αναμένεται, λοιπόν, θα αποτελέσει ένα νέο κεφάλαιο στον χώρο της Αριστεράς. Θα επιστρέψει, τουλάχιστον η ηγετική της ομάδα, στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Αν, φυσικά, τα καταφέρει μέχρι το τέλος.