Αλέξανδρος Κασιμάτης: Οι αυξήσεις και οι... γαρδένιες

Η «Καθημερινή» είχε μετακομίσει στο κτίριο της Γραμμής στην Παλλήνη. Ο Κοσκωτάς έχει εξαφανιστεί και το μοναδικό ίχνος που άφησε πίσω του ήταν στο υπαίθριο γκαράζ της εταιρείας μια λευκή Rolls-Royce Corniche. Ολοι οι δημοσιογράφοι ήμασταν απλήρωτοι και ανήσυχοι για το αν θα συνεχιστεί η έκδοση της εφημερίδας. Ενα απόγευμα ο τότε διευθυντής της «Καθημερινής» Δημήτρης Παπαναγιώτου κάλεσε σύσκεψη εργαζομένων. 

Θυμάμαι τους δημοσιογράφους να έχουν σχηματίσει έναν κύκλο και στο κέντρο ο Παπαναγιώτου να μας λέει ότι ένας εφοπλιστής, ο Αριστείδης Αλαφούζος, θέλει να αγοράσει την «Καθημερινή». Μας είπε πως τον διαβεβαίωσε ότι αγαπάει την εφημερίδα, ότι τη διάβαζε από μικρός, ότι θέλει να διασφαλίσει την έκδοση κ.λπ. Αμέσως μετά έδωσε τον λόγο στον τότε αρχισυντάκτη του οικονομικού τμήματος Νίκο Νικολάου, ο οποίος διαβεβαίωσε ότι ρώτησε στην Τράπεζα της Ελλάδος και του είπαν ότι ο Αλαφούζος είναι ένας σοβαρός εφοπλιστής με μεγάλη οικονομική επιφάνεια.  Ολοι οι εργαζόμενοι συμφώνησαν για τη διάσωση της «Καθημερινής» με εξαίρεση έναν (που τελικά επέστρεψε στην εφημερίδα και έκανε μεγάλη καριέρα) ο οποίος αποχώρησε κραυγάζοντας ότι δεν θέλει να συνεργαστεί με πειρατές. Μια άλλη δημοσιογράφος (που επίσης έκανε μεγάλη καριέρα στην «Καθημερινή») κάγχαζε «αφού πέσαμε σε απατεώνες, τώρα ας πέσουμε και στους εφοπλιστές». Η «Καθημερινή» μετακόμισε στη Σταδίου 5. Στις αρχές της Μητροπόλεως ο Αριστείδης Αλαφούζος έχει τη ναυτιλιακή εταιρεία του και μετακινείται πεζός από το ένα γραφείο στο άλλο. Ακολουθεί η επιστροφή στο παλιό κτίριο της Σωκράτους 57. 

Η κυκλοφορία της εφημερίδας είναι χαμηλή κι εκείνος δεν το ανέχεται. Αλλάζει τον έναν διευθυντή μετά τον άλλον. Τρεις-τέσσερις από αυτούς έκαναν δύο θητείες. Τελικά ο γιος του, ο Θεμιστοκλής, είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει CD, τη σειρά κλασικής μουσικής της ΕΜΙ. Ηταν η πρώτη προσφορά εφημερίδας, η κυκλοφορία διπλασιάστηκε και ο εκδότης ικανο­ποιήθηκε. 
Ο Αριστείδης Αλαφούζος διάβαζε όλη την εφημερίδα και είχε προσωπική άποψη για τον καθένα μας. Τον Δεκέμβριο του πρώτου έτους που του ανήκει η εφημερίδα, με κάλεσε στο γραφείο του και μου έδωσε το πρώτο bonus. Πρωτοφανής ενέργεια για εκδότη, την οποία φυσικά επανέλαβε και σε άλλους συντάκτες του οικονομικού. 

Κάποια στιγμή ζήτησε να διπλασιαστούν οι σελίδες του οικονομικού. Οταν εκτελέστηκε η εντολή του, η διεύθυνση ενημέρωσε τον πυρήνα των 7-8 δημοσιογράφων του οικονομικού ότι ο εκδότης ήθελε να παραθέσει ένα γεύμα για να μας ευχαριστήσει. Το γεύμα κανονίστηκε σε μια σουίτα του ξενοδοχείου «Meridien». Οι δημοσιογράφοι μαζευτήκαμε λίγο νωρίτερα στο λόμπι και συμφωνήσαμε να μην αρπαχτούμε μεταξύ μας, αλλά να ενεργήσουμε συντονισμένα για να ζητήσουμε αυξήσεις. 

Την ημέρα που μας έκανε το τραπέζι είχε τα γενέθλιά του. Γινόταν 70 ετών. Το θυμάμαι γιατί ο τότε διευθυντής τού είπε τρεις φορές ότι είναι σε εξαιρετική φόρμα για την ηλικία του και τον εκνεύρισε. Μόλις αρθρώσαμε λίγες φράσεις περί αυξήσεων ο τότε διευθυντής μάς έκοψε αυστηρά τη συζήτηση και αμέσως στράφηκε στον Αριστείδη Αλαφούζο και άρχισε να συζητάει για... γαρδένιες. Με τα φτερά κομμένα παρακολουθούσαμε τον εκδότη μας να απολαμβάνει τη συζήτηση για τις γαρδένιες. Το γεύμα τελείωσε και φύγαμε απογοητευμένοι. Λίγες μέρες μετά πληρωθήκαμε και είδαμε μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς μας. 

Αυτός ήταν ο Αριστείδης Αλαφούζος. Ενας άνθρωπος που κυνηγούσε με πάθος και μανία ό,τι τον ενδιέφερε και τον συνάρπαζε, χωρίς να διστάζει να βάλει το χέρι στην τσέπη. Ενας άνθρωπος που μας έσωσε το 1988 από την ανεργία και αγαπούσε την κηπουρική.