Kάνουμε ό,τι μπορούμε για να χτυπήσουμε στον τοίχο

Είναι σίγουρο ότι δεν έχει γίνει αντιληπτή από τον πολιτικό κόσμο της χώρας η κατάσταση και οι κίνδυνοι που διατρέχει η χώρα. Μετά το φιάσκο με το δημοψήφισμα, η Ευρώπη μας απείλησε ευθέως με έξοδο από το ευρώ και τα δύο πολιτικά κόμματα εξουσίας αποφάσισαν να συνεργαστούν για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο.   Μόνον και μόνον η απόφαση για κυβέρνηση συνεργασίας δημιούργησε ένα ιδιαίτερο  κλίμα στη χώρα. Τηλεοράσεις και εφημερίδες πανηγύριζαν για τη μεγάλη επιτυχία, λες και η επίτευξη συμφωνίας και μόνον ήταν  αρκετή για να βγούμε από το αδιέξοδο. Την ίδια ώρα ορισμένοι  στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ ανησυχούσαν πως  αν αναλάβουν τεχνοκράτες, μπορεί ο κόσμος σιγά-σιγά να ανακαλύψει ότι η χώρα μπορεί να πορευθεί χωρίς πολιτικούς σωτήρες, και  επαναστάτησαν.

Έχουν περάσει δύο μέρες που κλειδώνουν  και ξεκλειδώνουν τα ονόματα των υποψηφίων Πρωθυπουργών και υπουργών. Γιατί όλη αυτή η δυστοκία; Μην ψάχνετε λεπτομέρειες. Η ουσία είναι ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ τσακώνονται για τις καρέκλες, για τις ισορροπίες, για τους δικούς τους κόκ Δεν θέλουν να αφήσουν να ενεργήσει ελεύθερη μια κυβέρνηση που θα την υποστηρίξουν από κοινού. Φοβούνται να παραδώσουν τα ηνία της εξουσίας. Μπορεί να τους ξεχάσουμε, μπορεί να ανοίγουν άθελα τους το δρόμο  για ένα νέο  κόμμα που θα τους θάψει.

Για αυτό και το παρασκήνιο δίνει και παίρνει και ο ένας δεν μπορεί  και ο άλλος δεν κάνει. Για να σωθεί όμως η χώρα και να μη μας πετάξουν στη δραχμή, χρειάζεται πανστρατιά. Όχι μόνο να στηρίξουν μια κυβέρνηση με τεχνοκρατικό προφίλ, αλλά να ενεργοποιήσουν  και να απελευθερώσουν τις δυνάμεις  του τόπου  για να αποφύγουμε την καταστροφή. Γιατί όσο κρατά ο καυγάς τόσο πιο κοντά στο χείλος της αβύσσου φτάνουμε, τόσο περισσότερο ναρκοθετούμε τις δυνατότητες μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Ταυτόχρονα όμως δείχνουμε ότι κάποιοι ίσως προτιμούν να μας αποβάλλουν από την ευρωζώνη για να διασωθούν οι ίδιοι.