Ο άνθρωπός μας στο Παρίσι μοιράζεται στιγμές από τη ζωή του

Το Παρίσι ξυπνά με τη φωνή και το διαβολεμένο του κέφι. Στον δρόμο ακούει «Γεια σου, Ελληνα!» Ολοι τον αναγνωρίζουν, αλλά πόσοι τον ξέρουν;

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΦΕΝΙΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΔΗ

«Γεννήθηκα σε ένα πάρα πολύ μικρό διαμέρισμα από βιοπαλαιστές γονείς, μετανάστες. ∆εν είχα ιδιαίτερες ανέσεις στα παιδικά μου χρόνια. ∆ούλευα τη νύχτα, σπούδαζα τη μέρα. Ετσι μεγάλωσα. Στα 18 μου ζούσα σε μια σοφίτα χωρίς νερό και το μπάνιο ήταν κοινόχρηστο στον διάδρομο. Θυμάμαι, πλήρωνα 500 φράγκα. Για να τα βρω, το βράδυ δούλευα στη γαλλική ραδιοφωνία, έκοβα τα telex από τις 11 μέχρι τα ξημερώματα. Λίγες ώρες αργότερα βρισκόμουν στα έδρανα του τμήματος Φιλοσοφίας και Φιλολογίας στη Σορβόνη».

«Η Ελλάδα ήταν για μένα η πατρίδα στην οποία θα επέστρεφαν οι γονείς μου “την επόμενη χρονιά”. Ελεγαν “του χρόνου θα φύγουμε”. Τελικά δεν έφυγαν ποτέ». Από τα καλοκαίρια στο Μεσολόγγι θυμάται τον παππού και τη γιαγιά του και κρατάει φιλίες που μετρούν 35 χρόνια. Παραδέχεται ότι έκανε πολλά πράγματα από τότε και σε μικρό χρονικό διάστημα, με πολλή δουλειά ωστόσο και ρυθμούς που δύσκολα αντέχονται. Στα εγχειρήματά του πάντα η Ελλάδα είχε τη θέση της.

«Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη συνάντησή μου με τον Κάρλ Λάγκερφελντ, με τον οποίο καθίσαμε και συζητούσαμε τρεις ώρες για τη γλώσσα και τα αρχαία ελληνικά. Είναι fan. Οπως και ο Ομάρ Σαρίφ, που στα 80 του, τώρα, μαθαίνει ελληνικά. Θυμάμαι επίσης τη συνάντησή μου με τον Αλέν Ντελόν, του οποίου τα κοστούμια στην ταινία “Μπορσαλίνο” τα είχε ράψει ο πατέρας μου. Είχαμε συναντηθεί σε μια press conference, τον πλησίασα και όταν του είπα ποιανού γιος είμαι, με έβαλε και πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου. Κλαίγανε και οι δύο... Εχω πιει καφέ με τον Πελέ στις Κάννες... Εχω γνωρίσει πραγματικά πάρα πολύ κόσμο, τραγουδιστές, ηθοποιούς, αθλητές, πολιτικούς ηγέτες. ∆εν έχω όμως καμία φωτογραφία μαζί τους στο σπίτι μου».

«Ο παππούς μου αγαπούσε μια κοπέλα και δεν του τη δίνανε. Ηταν ο παιδικός του έρωτας και την παντρέψανε με άλλον. Πήγε και την έκλεψε. Νομίζω ότι είμαι κάπως χειρότερος από αυτόν».

«Αυτό που φοβάμαι είναι να έρθει ένα πρωί, να με περιμένει στη γωνία και να μου πει: “Μεγάλε, πέρασε η ζωή και έχεις μόνο regrets. ∆εν έχεις κάνει τίποτα”. ∆εν είμαι απαισιόδοξος, είμαι όμως ρεαλιστής. Αυτό που δεν αντέχω είναι η ρουτίνα. Θέλω κάθε μέρα που ξυπνάω να είναι ένα ταξίδι. Με τα χρόνια μαθαίνεις πως το ταξίδι μπορεί να γίνει ακόμα και στην αυλή σου».

«Οντας σαραντάρης και single έχω αποκτήσει παραξενιές που δεν είχα παλιότερα. Αρχίζω τα “την οδοντόβουρτσά μου γιατί την πήγες εκεί” ή “το πουκάμισο αυτό γιατί δεν είναι στη θέση του”. Οι φίλοι μου βεβαίως είχαν εμπνεύσεις για προξενιά αρκετές φορές, αλλά το έκοψαν... Κανένας πια δεν παίρνει το ρίσκο».

Ο ΝΙΚΟΣ ΣΕΡΒΙΡΕΙ ΚΑΦΕ

Εδώ και δύο χρόνια, ο Νίκος Αλιάγας ξυπνά κάθε πρωί στις 4.15, «με στρατιωτική πειθαρχία», προκειμένου να είναι στο πόστο του, στην εκπομπή του στον δημοφιλέστατο παρισινό ραδιοφωνικό σταθμό Nrj, κάθε πρωί 6-9 π.μ. «Περνάω υπέροχα, ωστόσο», τονίζει. Γελάω τόσο πολύ - από τα χαράματα. Κάνω αυτό που γουστάρω και περνάω καλά».

Εχει δοκιμάσει όλες τις μορφές δημοσιογραφίας αλλά η μεγάλη του αγάπη είναι η αρθρογραφία. Τα κείμενά του, σε ελληνικά έντυπα (όπως το «Πρώτο Θέμα»), αναπάντεχα κι ευαίσθητα, σχεδόν ρομαντικά, τον κρατούν σε διαρκή σύνδεση με την Ελλάδα. Τον ρωτάω πώς εναρμονίζεται το συναίσθημα που γεννά ο γραπτός του λόγος με την πιο macho εικόνα που θέλουν συνήθως να προβάλλουν οι άντρες. «Η ευαισθησία δεν σε κάνει λιγότερο άντρα» τονίζει.