EΡΡΙΚΑ ΠΡΕΖΕΡΑΚΟΥ

Πάντα έτρωγα υπερβολικά πολύ. Στα 24 μου ήμουν υπεύθυνη σε ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο και, θυμάμαι, είχε τύχει να δουλεύω στο αεροδρόμιο από τις 5.30 το πρωί και στις 10 να τρώω σνίτσελ με ρύζι. Σκέφτηκα πως δεν θα συνεχίσει το σώμα μου να μου κάνει το χατίρι, γι’ αυτό ξεκίνησα γυμναστήριο. Γράφτηκα έναν μήνα, βαρέθηκα και έψαξα για εναλλακτική. «∆εν πας μέχρι το Ολυμπιακό Στάδιο να σε αναλάβει ένας προπονητής;» μου είπε ένας φίλος.  Αρχισα προπονήσεις, μέχρι που μια μέρα είδα στο στάδιο να κάνουν επί κοντώ. Αυτό ήταν. Το ερωτεύτηκα».  «Αφησα μια δουλειά με την οποία συντηρούσα σπίτι, αυτοκίνητο και προσωπικά έξοδα, τα εγκατέλειψα όλα, μαζί και την προοπτική μιας πολύ επιτυχημένης καριέρας, για να δοκιμάσω απλώς την πιθανότητα να κάνω πρωταθλητισμό. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου σοκαρίστηκαν. Κόντεψαν να πάθουν εγκεφαλικό.

Οταν το ανακοίνωσα στην παρέα μου με κοιτούσαν όλοι τους άφωνοι. Ο διευθυντής του τουριστικού γραφείου μού είπε έκπληκτος: «Μα, καλά τώρα θυμήθηκες να κάνεις επί κοντώ; Στα 25 σου;». ∆εν με πίστευε, νόμιζε πως είχα βρει αλλού δουλειά…». «Το 2000 ξεκίνησα το επί κοντώ με προσωπικό ρεκόρ 3,20 μ. Επειδή όμως ήταν ολυμπιακή χρονιά, το στάδιο ήταν διαθέσιμο μόνο για τους αθλητές της Εθνικής. Προσπάθησα να ζητήσω άδεια από τον Οδυσσέα Παπατόλη, αρχιπροπονητή της ομάδας, γιατί έως τότε προπονούμουν κρυφά, χάρη στις κυρίες που φυλούσαν το ΟΑΚΑ. Ο Παπατόλης μού απάντησε πολύ τυπικά, ίσως και λίγο ειρωνικά: «Κυρία Πρεζεράκου, καταλαβαίνω καλά τι μου λέτε. ∆εν μπορώ όμως να κάνω κάτι. Πηδήξτε 3,70 μ. και εγώ θα σας επιτρέψω να προπονηθείτε στο στάδιο». Ηταν σαν να μου ζητούσε να ανέβω στο Εβερεστ: να πηδήξει 3,70 μ. ένα κορίτσι που μόλις ξεκινούσε αθλητισμό; Κι όμως, λίγους μήνες μετά, τα κατάφερα. Με μια αγωνία, σχεδόν παιδική, έτρεξα να τον βρω στις κερκίδες του γηπέδου. Μόλις τον συνάντησα τον ρώτησα: ‘‘Πείτε μου τώρα, μπορώ να κάνω προπόνηση στο κλειστό του σταδίου;’’».  «Με είδες στη φωτογράφηση που δεν σταματούσα να κάνω άλματα; Οταν το άλμα είναι επιτυχημένο, τη στιγμή που περνάω πάνω από τον πήχη νιώθω ακόμα την ψυχή μου να φτερουγίζει. Οταν είναι αποτυχημένο, απλώς πεισμώνω. ‘∆εν πειράζει. Πάμε στο επόμενο’, λέω μέσα μου».   «Οσο έκανα επί κοντώ είχα βάλει ένα  στοίχημα με τον εαυτό μου.

Είχα πει πως αν φτάσω στο σημείο να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και αυτό που αντικρίζω να φέρνει περισσότερο σε αθλήτρια και λιγότερο σε θηλυκό, τότε δεν θα υπάρχει λόγος να συνεχίσω να κάνω πρωταθλητισμό».   «Αυτό το κομμάτι του έντονου ερωτισμού ενός αθλητή είναι μύθος. Ο αθλητής είναι ένας άνθρωπος
που ξυπνάει πολύ νωρίς, όλη μέρα κάνει προπονήσεις και κοιμάται στις 10.30 το βράδυ. Αυτό έχει μόνο στο μυαλό του».   «Οι γυναίκες πάντα με συμπαθούσαν, γιατί τις συμπαθώ εγώ πολύ. Ισως να τους καθησυχάζει και το ότι τους δείχνω πως δεν ήρθα για να τους πάρω κάτι, ήρθα να λειτουργήσω ανθρώπινα και συντροφικά. Τίποτα παραπάνω».   «Μια φορά στα Τρίκαλα, σε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα που συμμετείχα με την ΑΕΚ, σε ένα εντελώς άδειο γήπεδο είχαν έρθει 100 φίλαθλοι να με εμψυχώσουν. Τότε αισθάνθηκα τη δύναμη και τη μαγική ισχύ που έχει το κοινό όταν έρχεται να υποστηρίξει την προσπάθειά σου. Το αστείο, βέβαια, ήταν πως όταν ήρθε η ώρα να αγωνιστεί το κορίτσι του Ολυμπιακού τής έριξαν τέτοιο γιουχάισμα που αναγκάστηκα να πάω να την ηρεμήσω και να της εξηγήσω ότι τα παιδιά είναι του ποδοσφαίρου και όταν βλέπουν κόκκινο τρελαίνονται».    «Το 2003 προς 2004 ο πατέρας μου ήταν πολύ άρρωστος. Μπαινόβγαινε καθημερινά στα νοσοκομεία, είχε χάσει πάρα πολλά κιλά, ήταν πολύ δύσκολα για εκείνον. Επιπλέον, γενικά δεν παρακολουθούσε αθλητισμό, είχε υποστεί και ένα σοκ με την επαγγελματική μεταστροφή μου και έτσι κρατούσε μια απόσταση από όλο αυτό. ∆εν παρακολουθούσε τους αγώνες μου. Μια μέρα λοιπόν, όταν συμμετείχα στα Μπιζάνεια, στο γήπεδο της Καλλιθέας, όπως ξεκινάω να κάνω προθέρμανση βλέπω τη μητέρα μου στην κερκίδα να έρχεται με τον πατέρα μου υποβασταζόμενο από εκείνη. Είχε έρθει να με δει. Συγκλονίστηκα, γιατί κατάλαβα πως ο ίδιος αισθανόταν ότι ‘‘φεύγει’’, ότι δεν έχει πολλούς μήνες ακόμα ζωής και προσπαθούσε να συντονιστεί μαζί μας, με το να συνδεθεί με όλα όσα εμείς αγαπάμε πιο πολύ. Σε όλο τον αγώνα έκλαιγα. ∆εν ήξερα αν ήταν επειδή ήμουν χαρούμενη που εκείνη τη στιγμή ήταν κοντά μου ή για το γεγονός ότι γνώριζε πως θα φύγει».  «Λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 τραυματίστηκα και έπεσα σε κατάθλιψη. Κάθε μέρα με το πόδι στον γύψο έπρεπε να κάνω ασκήσεις με σκοπό να επανέλθω. Αυτή η βαρετή επανάληψη με έκανε να αναρωτηθώ: «Καλά εγώ έχω έναν στόχο, ο απλός κόσμος πώς αντέχει;».

Εψαξα να βρω τρόπο να κάνω το ίδιο πρόγραμμα ασκήσεων, με διαφορετικό όμως τρόπο και εστίαση. Να το κάνω πιο ευχάριστο. Ηθελα να κάνω κοιλιακούς; Εψαχνα μια μπασκέτα να το συνδυάσω. Ετσι μου γεννήθηκε η ιδέα του Replayce, το οποίο είναι ένας εναλλακτικός τρόπος άσκησης που συνδυάζει τη χαρά και το συναίσθημα με ένα αυστηρό πρόγραμμα προπόνησης».   «Για μένα τα γυμναστήρια έχουν πεθάνει, αν δεν προσφέρουν και συναίσθημα. Ο κόσμος νιώθει πολύ κουρασμένος πια και μόνο όταν κάνει πράγματα με συναίσθημα καταφέρνει να γίνεται δημιουργικός. Στον δεύτερο χρόνο του Replayce έχουμε πάνω από 100 μέλη. Το περιοδικό Monocle, σε αφιέρωμά του στην Ελλάδα, μας συμπεριέλαβε στο Top-5 των επιχειρήσεων που θα μπορούσαν να εξάγουν το προϊόν τους στο εξωτερικό, ενώ είμαστε και υποψήφιοι για το Βραβείο Χατζηιωάννου ως καινοτόμο παιδαγωγικό σύστημα αθλητισμού». 

 «Στο ‘‘Dancing with the stars’’ πέρασα πολύ καλά. Γελούσα τόσο πολύ που ξεχνούσα την ταλαιπωρία και την κούραση από τις εξουθενωτικές πρόβες».  «Εχω εκπλαγεί από τη δύναμη της τηλεόρασης. Τόσα χρόνια στον στίβο δεν ξέρω αν κατάφερα να κάνω κάποιον να δακρύσει με τις επιτυχίες μου. Ανέβηκα ένα Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι, πήγα στην τράπεζα και ξαφνικά με το που με βλέπει μια ηλικιωμένη κυρία γύρω στα 70, αρχίζει να κλαίει και να μου λέει: ‘‘Κοριτσάκι μου, πήραμε τόση χαρά από σένα’’. Με πιάσανε και μένα τα κλάματα. Από τη μια ένιωθα ευγνωμοσύνη, αλλά από την άλλη ευχόμουν όλη αυτή η πληροφορία που μπαίνει στα σπίτια να είναι για καλό».