Φρανκ Φακίνος, ο φωτογράφος των πέντε ηπείρων

Μουσικός, λάτρης της περιπέτειας και «εραστής» του φακού. Όταν δεν παίζει μουσική στα πάρτι διασήμων του Χόλιγουντ, ο 43χρονος Ελληνοαμερικανικός ντράμερ, Φρανκ Φακίνος, εξερευνεί τις ομορφιές του πλανήτη απαθανατίζοντας τες με την αγαπημένη του φωτογραφική μηχανή. Πρόσφατα, μάλιστα, το πάθος του για τη φωτογραφία εξαργυρώθηκε με το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό του περιοδικού National Geographic στην κατηγορία «Ταξίδι».

Πώς πρόκυψε η ενασχόληση σου με τη φωτογραφία;
Με πολλή χαρά έχω να πω ότι έπιασα για πρώτη φορά φωτογραφική μηχανή στα χέρια μου όταν ταξίδεψα στην Ελλάδα για να γνωρίσω την οικογένεια μου το 1987. Ήταν η παρθενική μου επίσκεψη στη χώρα καταγωγής μου και, ενθουσιασμένος από τα τοπία, ξεκίνησα να τραβάω συνέχεια φωτογραφίες. Από τότε έχω ταξιδέψει σε όλα τα σημεία της γης και η αλήθεια είναι ότι έχω χάσει το μέτρημα από τα άπειρα κλικ της μηχανής.

Πρόκειται για χόμπι ή πάθος;
Σίγουρα είναι συνδυασμός. Ως καλλιτέχνης, ενδιαφέρομαι για οτιδήποτε σχετίζεται με τη φαντασία και τη δημιουργία. Η φωτογραφία, λοιπόν, είναι ένα ευχάριστο και δημιουργικό χόμπι καθώς τα στυλ οι τεχνοτροπίες είναι απεριόριστες και αυτό το διαπίστωσα αφού πέρασα ατελείωτες ώρες διαβάζοντας και μαθαίνοντας για τη φωτογραφική τέχνη. Πότε όμως δεν κυνήγησα μια επαγγελματική καριέρα. Προς το παρόν, ασχολούμαι με τη φωτογραφία μόνο για τη δική μου ευχαρίστηση. Βέβαια αν κάποιος ήθελε να αγοράσει κάποιες εικόνες από τη πολυετή συλλογή μου, δε θα έλεγα όχι. Επίσης μου αρέσει να γράφω για τα ταξίδια που κάνω σε εξωτικούς προορισμούς. Άλλωστε στο κολέγιο σπούδασα λογοτεχνία και δημιουργική συγγραφή και πλέον οι φίλοι και οι συγγενείς μου διαβάζουν με ανυπομονησία κάθε συγγραφική μου προσπάθεια. Μάλιστα πολλές φορές νιώθουν ότι ταξιδεύουν και οι ίδιοι μαζί μου, όπως χαρακτηριστικά μου λένε, ότι διαβάζουν τις περιπέτειες μου και βλέπουν τις φωτογραφίες μου.

Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στον φωτογραφικό διαγωνισμό του National Geographic;

Καθώς κοιτούσα κάποιες ιστοσελίδες με θέμα τη φωτογραφία, το μάτι μου έπεσε πάνω στον συγκεκριμένο διαγωνισμό. Αποφάσισα, λοιπόν, ότι αξίζει να δοκιμάσω να πάρω μέρος αφού μάλιστα το μεγάλο βραβείο ήταν ένα ταξίδι στην Ελλάδα!

Φανταζόμουν ποτέ ότι τελικά θα ήσουν εσύ ο νικητής;
Για να πω την αλήθεια, δεν ήξερα καν αν θα με διαλέξουν ως επικρατέστερο ή όχι. Τέτοιου είδους διαγωνισμοί είναι αρκετά υποκειμενικοί και είμαι σίγουρος ότι θα υπήρχαν πολλές άλλες αξιόλογες φωτογραφίες και μάλιστα από επαγγελματίες του χώρου. Νομίζω ότι εξαρτάται από το τι ταιριάζει σε κάθε κριτή. Προσωπικά θεώρησα ότι η φωτογραφία μου συνδυάζει τόσο την καλλιτεχνική όσο και την τεχνική αρτιότητα για αυτό την έστειλα. Όταν όμως με ενημέρωσαν ότι βρίσκομαι ανάμεσα στους 12 τελικούς επικρατέστερους από τις 14 χιλιάδες συμμετοχές τότε πραγματικά εξεπλάγην και πέταξα από τη χαρά μου. Είναι τιμή μου που είμαι ο μοναδικός Έλληνας στο διαγωνισμό φωτογραφίας του National Geographic χωρίς καν να είμαι επαγγελματίας του είδους. Παλαιότερα είχα κερδίσει και σε έναν άλλο μικρότερο διαγωνισμό με μια φωτογραφία από το καρναβάλι του Ρίο ντε Τζανέιρο αλλά η τωρινή διάκριση δε χωρά σύγκριση.

Ποιο από όλα τα μακρινά ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς που έχεις κάνει θα ξεχώριζες;
Δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από τα ταξίδια μου διότι κάθε μέρος που έχω επισκεφθεί είναι μοναδικό και στις πέντε ηπείρους. Θυμάμαι ότι η πεζοπορία στα Ιμαλάια το 2006 ήταν εξαιρετικά δύσκολη καλύπτοντας 300 χιλιόμετρα μέσα σε 29 μέρες στις χιονισμένες βουνοκορφές. Όταν έφτασα στην κορυφή ενός βουνού στα 5.550 μέτρα και κοίταξα απέναντι το Έβερεστ μου κόπηκε η ανάσα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά! Επίσης το ταξίδι μου στην Παταγονία από όπου και τραβήχτηκε η επίμαχη φωτογραφία θα μου μείνει αξέχαστο. Πέρασα έξι εβδομάδες κάνοντας πεζοπορία στις Άνδεις. Μάλιστα στη συγκεκριμένη οροσειρά που διακρίνεται στη φωτογραφία βρισκόμουν την εντέκατη μέρα φορτωμένος με όλο τον εξοπλισμό μου, φαγητό, κάμερα, σκηνή κ.ά.., ενώ στον έφτασα στον παγετώνα των 19 εκ. μήκους και 10 εκ. πλάτους την όγδοη ημέρα. Ήταν πραγματικά μια απίστευτη εμπειρία. Μόνο σε αυτά τα δύο μεγάλα ταξίδια μου τράβηξα πάνω από δέκα χιλιάδες φωτογραφίες κάτι που θεωρώ λογικό αφού η ομορφιά που συναντούσα με ενέπνεε διαρκώς.

Η περιπέτεια φαίνεται ότι κυλάει στο αίμα σου. Με τι άλλα σπορ ασχολείσαι;
Η αλήθεια είναι ότι τρελαίνομαι για δράση! Μου αρέσει να δοκιμάζω κάθε είδους εξτρίμ σπορ όπως bunjy jumping, sky diving, ράφτινγκ, κανόε-καγιάκ, σκι στο χιόνι και στη θάλασσα, scuba diving, ορειβασία και ό,τι άλλο φτάνει  την αδρεναλίνη στο ζενίθ.  

Τα ντραμς πώς προέκυψαν ως επάγγελμα;    
Σε ηλικία δέκα ετών, ερωτεύτηκα τα ντραμς όταν για έπαιξα για πρώτη φορά στη σχολική μπάντα. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έχω σταματήσει να παίζω μουσική. Η πρώτη «δουλειά» που έκλεισα ήταν στα 13 μου παίζοντας ντραμς σε ένα ροκ συγκρότημα για ένα πάρτι. Συνέχισα με την ίδια μπάντα στο γυμνάσιο και στο λύκειο και έπειτα αποφάσισα να σπουδάσω μουσική σε ένα κολέγιο που εξειδικευόταν στην ηχοληψία. Ποτέ δεν σκέφτηκα, ειδικά όταν ήμουν παιδί, ότι η μουσική θα γινόταν το επάγγελμα μου. Με την πάροδο του χρόνου, μέσα από τη διαρκή ενασχόληση μου με τα ντραμς, απλά προέκυψε. Έτσι, τα τελευταία είκοσι χρόνια γυρίζω όλο τον κόσμο παίζοντας με σπουδαίους μουσικούς αλλά και συμμετέχοντας σε σεμινάρια για την εξέλιξη της δουλειάς μου. Από κάθε μέρος της γης μπορεί κανείς να εμπνευστεί από απίθανα ακούσματα και για αυτό φροντίζω η μουσική μου να έχει έθνικ στοιχεία. Έχω παίξει ντραμς σε κάθε ήπειρο, συμπεριλαμβανομένης και της Ανταρκτικής όπου το κοινό ήταν πιγκουΐνοι και φώκιες. Τόσο σουρεαλιστικό σκηνικό!

Ποιο είναι το μουσικό είδος που προτιμάς να παίζεις;
Μου αρέσουν τόσα πολλά διαφορετικά στιλ, που νομίζω ότι οι μουσικές του κόσμου είναι η ταμπέλα που με χαρακτηρίζει. Μπορώ να παίξω οποιοδήποτε είδος αλλά με συναρπάζουν ιδιαίτερα οι πτυχές της τζαζ, της αφρικανικής και της βραζιλιάνικης μουσικής, της reggae αλλά και τα ακούσματα της Καραϊβικής. Φυσικά η λίστα μου συμπεριλαμβάνει και την ελληνική μουσική ενώ επιπλέον παίζω και πολλά κρουστά όργανα.

Ισχύει ότι κατά καιρούς έχει παίξει μουσική για πρόσωπα του αμερικανικού star system;
Η αλήθεια είναι ότι πολλές διασημότητες από τη βιομηχανία του Χόλιγουντ με έχουν προσλάβει για να παίξω στα ιδιωτικά πάρτι τους είτε αυτά γίνονται στα σπίτια τους, σε πολυτελή ξενοδοχεία ή και σε γιοτ. Ο Μπραντ Πιτ, οι ηθοποιοί από την τηλεοπτική σειρά «Τα Φιλαράκια», η Μελίσα Έθεριτζ, ο Άρνολντ Σβαντζενέγκερ, η Γκουίνεθ Πάλτροοου και κάποιοι από τους γνωστούς πελάτες μου.

Πόσο συχνά επισκέπτεσαι την Ελλάδα;
Όταν ήρθα για πρώτη φορά στην πατρίδα το 1987, έμεινα για ένα χρόνο. Από τότε έρχομαι μία φόρα στα δύο με τέσσερα χρόνια δυστυχώς, ωστόσο κάθομαι για περίπου τρεις μήνες και έτσι αναπληρώνω ός μπορώ τον χαμένο χρόνο. Τώρα χάρη στο διαγωνισμό ξέρω ότι σίγουρα θα έρθω το 2011.

Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από τη χώρα μας;
Δε θα μου έφτανε ολόκληρο το περιοδικό για να περιγράψω όσες υπέροχες στιγμές ζω στην Ελλάδα κάθε φόρα που έρχομαι. Σίγουρα πάντως ξεχωρίζω τις διακοπές μου στη Νάξο από όπου κατάγεται όλο το σόι μου. Εκεί νιώθω «σαν στο σπίτι μου», με γλέντια, καλό φαγητό, διασκέδαση και γενικότερα την απόλυτη αίσθηση της απόλαυσης!

Νιώθεις Έλληνας;
Βεβαίως! Ομολογώ ότι ήμουν μικρός όταν ήρθα για πρώτη φορά στην Ελλάδα και δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα ωστόσο μένοντας για ένα χρόνο στον τόπο καταγωγής μου, γνώρισα καλύτερα τον μισό ελληνικό μου εαυτό. Τότε ήταν που ξεκίνησα να γνωρίζω περισσότερα για τον χαρακτήρα μου και τις ρίζες μου και συνειδητοποίησα ότι σίγουρα στις φλέβες μου κυλά ελληνικό αίμα. Όποτε έρχομαι πίσω, δε νιώθω τουρίστας αλλά ότι βρίσκομαι στο δεύτερο σπίτι μου. Μακάρι να δίνεται η ευκαιρία σε κάθε Ελληνοαμερικανό να γνωρίσει το σόι του από πρώτο χέρι αλλά και τον πολιτισμό της χώρας μας. Πρόκειται για μια ανεπανάληπτη εμπειρία ζωής!