Φιλιούνται, αγκαλιάζονται

Ο πρόεδρος Τρούμαν των ΗΠΑ στις 14 Αυγούστου 1945 ανακοινώνει το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την παράδοση της Ιαπωνίας. Τα νέα ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός. Στην Times Square της Νέας Υόρκης επικρατεί πανδαιμόνιο. Ενας ναύτης αρπάζει τη νοσοκόμα που περνάει από μπροστά του, τη φιλάει και ο φωτογράφος Alfred Eisenstaedt απαθανατίζει τη στιγμή.

Ναύτης, νοσοκόμα, φωτογράφος και φωτογραφία περνούν στην Ιστορία. Και όπως κάθε αυθεντική αμερικανική ιστορία (ή σημαντική αμερικανική στιγμή στην Ιστορία) δεν θα μπορούσε να μείνει χωρίς μια επετειακή ημερομηνία για εορτασμούς με μπαλόνια, μπάντες και αναπαραστάσεις των γεγονότων (όποιος χαμογελάει παραπέμπεται στη γιορτή της Αρμάτας στις Σπέτσες και την ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας τότε -το 1822- για να σταματήσει να χαμογελάει). Ετσι, στην επέτειο του «φιλιού» (ή της V-J Day από το Victory over Japan), για πρώτη φορά φέτος, συγκεντρώθηκαν οι «πατριώτες» στην Times Square, δίπλα στο 7,5 μέτρων ύψους άγαλμα του ζευγαριού της φωτογραφίας. Η συγκεκριμένη είχε δημοσιευτεί τότε μεταξύ άλλων θριαμβολογιών στο περιοδικό «Life».

Άρχισαν, λοιπόν, να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται υπό τους ήχους 6.000 σαλπίγγων που έπαιζαν αμερικανικά στρατιωτικά εμβατήρια (ναι, αυτά που ακούγονται σε κάθε ταινία όπου εμφανίζεται η αστερόεσσα, πάνε πακέτο). Κανένα φιλί όμως δεν θα είναι σαν εκείνο το φιλί: αυθόρμητο, απαγορευμένο, αθώο, θριαμβευτικό, περήφανο, λυτρωτικό... σε μια εποχή που το φιλί στα ΜΜΕ είναι κυρίως εμπορικό. Και σκηνοθετημένο.