Forever young

Ο πρώτος «Μεγαλώνοντας» (Boyhood) και ο δεύτερος «Χωρίς μέτρο» (Whiplash). Σκέφτηκα και έναν τρίτο. Για την περίπτωσή μου «Birdman ή Η απρόσμενη αρετή της αφέλειας».
Το εξηγώ:

Πριν από δύο χρόνια και κάτι μήνες. Οταν με βαριά καρδιά αποχαιρέτησα τα «Νέα» και το «Βήμα», δρασκελίζοντας το κατώφλι αυτής της «φυλλάδας». Μ’ αυτές τις προκαταλήψεις άνοιξα την πόρτα. Χωρίς αυτές μπαινοβγαίνω κάθε μέρα!

«Φυλλάδα» τη λέγαμε γιατί έτσι βόλευε. Επειδή «πώς από τη μια μέρα στην άλλη κάτι τύποι -και μάλιστα ακανόνιστοι και απρόβλεπτοι- κατάφεραν να εκτοπίσουν μεγαθήρια, να τραυματίσουν σοβαρά το κατεστημένο και έτσι να σκαρφαλώσουν -και μάλιστα μονίμως- στην πρώτη θέση της κυκλοφορίας; Πώς;».

Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα άρχισα να καταλαβαίνω. Τρία πράγματα. Οπως εγώ τα βίωσα και τα βιώνω. Σε καθημερινή βάση. Το πρώτο λέγεται «σπίτι». Θέλεις «διαμέρισμα»; Διαμέρισμα λοιπόν.

Τι σημαίνει αυτό; Οτι αυτοί οι ακανόνιστοι και απρόβλεπτοι έκαναν αυτό που αρνούνται πεισματικά οι άλλοι να δουν. Οτι δηλαδή μια εφημερίδα, ένα μέσο επικοινωνίας, όπως το site του «Πρώτου Θέματος», πρέπει απαραιτήτως να προσφέρει προς διάθεση, ενημέρωση και απόλαυση όλους τους χώρους ενός ευάερου, ευήλιου και καλοφτιαγμένου προσωπικού χώρου!

Αφού σε πρόσωπα απευθύνεται, τότε προσωπικός πρέπει να είναι και ο χώρος. Με το σαλόνι του. Για τις πολιτικές αναλύσεις του. Με την κουζίνα του. Για τα stories των πάσης φύσεως παρασκηνίων. Και με την κρεβατοκάμαρά του. Για τις γαργαλιστικές ιστορίες του. Μεθερμηνευόμενα όλα αυτά, καταλήγουν σε ό,τι λέμε «πληρότητα» και «πολυσυλλεκτικότητα».

Φυλλάδα» τη λέγαμε γιατί έτσι βόλευε

Εν ολίγοις, η παρέα του «Πρώτου Θέματος» ταυτίστηκε με το αναγνωστικό κοινό της. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι ο καλύτερος μάγειρας είναι αυτός που μαγειρεύει για το κέφι του. Ο ερασιτέχνης. Ο εραστής της Τέχνης. Οποιος δημοσιογράφος σκέφτεται και αναρωτιέται το απλό «άραγε θα με διάβαζα;», αυτός είναι ο καλύτερος!

Ετσι, εκ της ταυτίσεως ικανοποίησε και ικανοποιεί όλες τις ανάγκες. Με την απλή λογική. Τον πολυδιάστατο σημερινό άνθρωπο. Τον σκεπτόμενο. Τον ανήσυχο. Αλλά και τον καφενόβιο!

Το δεύτερο που κατάλαβα ονομάζεται «ταραχή». Πάντα στις παρέες υπάρχει κάποιος που λειτουργεί σαν πηνίο μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος. Και σχεδόν πάντα αυτό το ζωντανό πηνίο είναι ακανόνιστο και απρόβλεπτο. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο τύπος ρισκάρει. Οτι βλέπει. Οτι ανατρέπει. Οτι την τελευταία στιγμή ορμάει φουριόζος να τα αλλάξει όλα, να φέρει τα πάνω κάτω και να επανασχεδιάσει την εφημερίδα από την αρχή. Γι’ αυτό ακανόνιστος, γι’ αυτό απρόβλεπτος και γι’ αυτό ανατρεπτικός.
Το τρίτο που ερέθισε τις ευαισθησίες μου είναι οι άνθρωποι του επιτελείου και του προσωπικού. Ανάμεσά τους κάποιοι που ανοίγουν τις πόρτες με την αυγούλα και φεύγουν τα μεσάνυχτα. Δεν τους κατονομάζω για να μην τους ματιάσω. Δεν τους κατονομάζω γιατί εύκολα σ’ αυτόν τον τόπο ο αθώος κατηγορείται ως κόλακας και γλείφτης!

Και κάτι ακόμα. Να μην το ξεχάσω. Το σπουδαιότερο. Για έναν δημοσιογράφο. Η ελευθερία του. Απόλυτη. Κατοχυρωμένη. Συστηματική. Αλλοι διακηρύσσουν την ελευθεροτυπία τους, άλλοι την προσφέρουν!

Γι’ αυτό λοιπόν σου λέω. Οσο μπορείς μακριά από τις προκαταλήψεις σου. Ετσι κι εγώ με τις δικές μου. Και για τις ευχές μόνο μία. Από κινηματογραφική ταινία: «Forever Young». Για πάντα Νέος!

Οσο μπορείς μακριά από τις προκαταλήψεις σου. Ετσι κι εγώ με τις δικές μου. Και για τις ευχές μόνο μία. Από κινηματογραφική ταινία: «Forever Young». Για πάντα Νέος!