Εγκαταλείπουν την Ελλάδα ακόμα και οι Φιλιππινέζοι

Απογοητευμένοι από το εργασιακό περιβάλλον, τις μειώσεις αποδοχών και την ανεργία δηλώνουν οι οικονομικοί μετανάστες της ασιατικής χώρας οι οποίοι εκδίδουν μαζικά πλέον εισιτήριο άνευ επιστροφής. Μένοντας χωρίς δουλειά επιλέγουν τη λύση του επαναπατρισμού ή ένα βήμα στο άγνωστο παρά την αβεβαιότητα της ελληνικής αγοράς εργασίας. «Εμείς κακομάθαμε τους Φιλιππινέζους» ομολογούν κύκλοι της αγορά ευρέσεως εργασίας.

Το δρόμο της μεγάλης φυγής δεν ακολουθούν μόνο οι Έλληνες που εγκαταλείπουν τη χώρα αναζητώντας μια θέση εργασίας.  Ένας στους πέντε Φιλιππινέζους μετανάστες οι οποίοι εργάζονταν επί χρόνια σε σπίτια πλουσίων οικογενειών -και όχι μόνο- αναζητούν πλέον την τύχη τους μακριά από την Ελλάδα. Οι μειώσεις μισθών και οι περικοπές των εργάσιμων ωρών οδήγησαν πολλούς από αυτούς στην αναζήτηση νέων επαγγελματικών ευκαιριών καθώς αδυνατούσαν πλέον να επιβιώσουν αυτοί και οι οικογένειές τους. 

«Το ποσοστό των Φιλιππινέζων οι οποίοι άφησαν την Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια αγγίζει το 30%. Η πλειοψηφία αυτών εργάζονταν ως οικιακοί βοηθοί σε σπίτια εύπορων οικογενειών, ως οδηγοί, κηπουροί και νταντάδες. Δυστυχώς, μετά την κρίση, τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ για εμάς. Φανταστείτε ότι ένα ζευγάρι που δούλευε σε ένα σπίτι με δυο μισθούς τώρα παίρνουν μόνο έναν. Και αυτός μειωμένος. Για αυτό φεύγουν και ψάχνουν δουλειά σε άλλες χώρες», λέει ο Πρόεδρος της Ένωσης Μεταναστών Τζο Βαλένθια στο protothema.gr.

Οι Φιλιππινέζοι που αφήνουν την Ελλάδα μεταναστεύουν κυρίως σε Καναδά και Αμερική όπου υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες για δουλειά ενώ όσοι μένουν στην Ευρώπη αναζητούν την επαγγελματική τους τύχη κυρίως στην Γερμανία, την Ολλανδία, την Αυστρία και την Σουηδία. Κάποιοι από αυτούς που λόγω ηλικίας αδυνατούν να φανούν το ίδιο ανταγωνιστικοί επαναπατρίζονται. Πρόσφατα, σύμφωνα με τον κ. Βαλένθια, έφυγε για τον Καναδά ένα ζευγάρι Φιλιππινέζων αφού έχασαν ξαφνικά και οι δύο τη δουλειά τους. «Ο σύζυγος εργαζόταν ως κηπουρός και η κυρία έκανε τις δουλειές σε ένα σπίτι των Βορείων Προαστίων. Τι να έκαναν; Πήγανε στον Καναδά και εργάζονται και οι δυο σε σπίτι με αρκετά υψηλές αποδοχές».

Ο μισθός ενός Φιλιππινέζου εργαζόμενου, πριν την οικονομική κρίση, έφτανε και ξεπερνούσε τα 1.000 ευρώ για καθημερινή εσωτερική εργασία. Σήμερα φτάνει σύμφωνα με τον Πρόεδρο με δυσκολία τα 500 ευρώ ενώ προστέθηκαν επιπλέον υποχρεώσεις. Αρκετές είναι ωστόσο και οι περιπτώσεις αυτών που «έφαγαν» φέσια και παλεύουν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους από τους πρώην εργοδότες τους. «Δυστυχώς κάποιοι χρωστούν τρεις και τέσσερις μισθούς. Και φυσικά δεν είναι σίγουρο αν οι εργαζόμενοι θα καταφέρουν να πάρουν τα χρήματά τους για να ζήσουν τις οικογένειές τους», λέει ο κ. Βαλένθια στο protothema.gr και προσθέτει: «Τις μεγαλύτερες περικοπές έκαναν οι πιο πλούσιοι αν και σημαντικές μειώσεις μισθών είχαν οι συμπατριώτες μου που απασχολούνταν και σε οικογένειες μέσης οικονομικής κατάστασης όπως για παράδειγμα αυτοί που πρόσεχαν ηλικιωμένους». Ουσιαστικά στα υψηλά οικονομικά στρώματα, οι «περικοπές» είναι άλλου τύπου. Κάποιες οικογένειες είχαν πριν την κρίση μια οικονόμο και μια νταντά ενώ τώρα η μία αναγκάζεται να τα κάνει και τα δυο. 

«Εμείς κακομάθαμε τις Φιλιππινέζες»
Το κύμα φυγής των Ασιατών εργατών της χώρας επιβεβαιώνει και ο πρόεδρος του πανελλήνιου συλλόγου ιδιοκτητών γραφείων ευρέσεως εργασίας κ. Αθανάσιος Κοτταράς. Όπως λέει στο protothema.gr, «οι Φιλιππινέζοι φεύγουν γιατί τους κακομάθαμε. Κανένας αλλοδαπός εργαζόμενος δεν έπαιρνε μισθό 1.200 και 1.300 ευρώ για εσωτερική εργασία. Όμως κάποιοι τα έδιναν. Η υψηλή κοινωνία που ήθελε να λέει ότι έχει Φιλιππινέζα. Ακόμα και σήμερα ζητάνε το λιγότερο 1.000 ευρώ, την ώρα που εργαζόμενοι άλλων εθνικοτήτων παίρνουν 700 -800 ευρώ. Πρόσφατα ήρθε μια και της είπα ότι υπάρχει δουλειά με 800 ευρώ αλλά αρνήθηκε. Επομένως, οι εργοδότες, που κάποτε πλήρωναν καλά, σήμερα κάνουν περικοπές, για αυτό οι Φιλιππινέζοι φεύγουν από τη χώρα».

Ακόμη, σύμφωνα με τους ίδιους κύκλους οι αλλοδαπές γυναίκες που εργάζονταν πολλά χρόνια στη χώρα μας παραδίδουν τη σκυτάλη σε Ελληνίδες οι οποίες δεν αντιμετωπίζουν πια ως «υποτιμητικές» αυτές τις δουλειές, αλλά ως ευκαιρίες βιοπορισμού χρησιμοποιώντας ως εφόδιο μέχρι και το πτυχίο τους.