Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Ο νέος προϋπολογισμός που κατατέθηκε στη Βουλή αποτυπώνει από τη μια πλευρά τη βελτίωση του οικονομικού κλίματος, με προβλεπόμενη αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,5% το 2018, αλλά και την λιτότητα η οποία θα επιβληθεί για άλλη μια χρονιά.

Το δημοσιονομικό πλαίσιο είναι δεδομένο από το μνημόνιο και η πίεση στον προϋπολογισμό θα υπάρχει για αρκετά χρόνια, εφόσον δεν αλλάξουν οι στόχοι για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα.

Ο νέος προϋπολογισμός βασίζεται και αυτός στην παραδοσιακή διαχειριστική λογική που έχει επικρατήσει τις τελευταίες δεκαετίες: Ταμειακή λογική, έτσι ώστε να βγαίνουν «κάποια» νούμερα, στο παρελθόν και η μόνη αλλαγή τα τελευταία χρόνια που οι προϋπολογισμοί επιβλέπονται από τους δανειστές είναι ότι τα νούμερα πρέπει πλέον να αντιστοιχούν στην πραγματικότητα.

Ουδέποτε υπήρξε μακροπρόθεσμος στρατηγικός σχεδιασμός, ούτε καν μεσοπρόθεσμος. Το μόνο μεσοπρόθεσμο πλάνο αφορά τα δημοσιονομικά μεγέθη και το έχουν επιβάλλει και αυτό οι δανειστές.

Ουδέποτε υπήρξε αναπτυξιακή στρατηγική η οποία να αποτυπώνεται στον κρατικό προϋπολογισμό -ούτε στον τελευταίο.

Ο προϋπολογισμός είναι ένα πολύ ισχυρό εργαλείο για την οικονομία,  ανεξάρτητα από το οικονομικό δόγμα το οποίο ασπάζονται οι κυβερνώντες.

Οι μεν κρατιστές τον φορτώνουν με δαπάνες και εισοδήματα, ενώ οι νεοφιλελεύθεροι μειώνουν τους φόρους.

Είναι βέβαια, περιορισμένα τα περιθώρια στον ελληνικό προϋπολογισμό, σχεδόν ανύπαρκτα, ενώ το τεράστιο βάρος του χρέους που οδηγεί στην ανάγκη για μεγάλα πλεονάσματα αποτελεί μεγάλη τροχοπέδη.

Το θέμα, όμως,  είναι να υπάρχει ένα σχέδιο. Να σηματοδοτείται η κατεύθυνση.

Ναι μεν στο νέο προϋπολογισμό προβλέπεται αύξηση της ιδιωτικής και δημόσιας κατανάλωσης, των εξαγωγών και των εισαγωγών. Προβλέπεται επίσης αύξηση των επενδύσεων (σχηματισμός παγίου κεφαλαίου) κατά 11,4%, παρόλο που οι δημόσιες επενδύσεις παραμένουν καθηλωμένες στα επίπεδα του 2017 (στα 6,7 δισ. ευρώ) -επίπεδο που είναι κατά 27% χαμηλότερο από ότι πριν την κρίση.

Αυτά δεν αρκούν για να ανασυνταχθεί η χώρα και να ανέβει το βιοτικό επίπεδο των πολιτών.

Χρειάζεται έκρηξη επενδύσεων και ποιοτική αλλαγή της οικονομικής δραστηριότητας, με στροφή σε καινοτόμες δραστηριότητες, υψηλής προστιθέμενης αξίας.

Αυτό, δηλαδή, που υποτίθεται ότι είναι ο στόχος τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης.

Στη Γαλλία ο Εμανουέλ Μακρόν δείχνει ένα δρόμο, με την απόφασή του να δημιουργήσει ένα κρατικό fund που θα χρηματοδοτεί την καινοτομία, με «προίκα» 10 δισ. ευρώ. Θα το χρηματοδοτήσει, μάλιστα, με χρήματα που θα προέλθουν από πώληση κρατικής περιουσίας, από μετοχές της Renault και της Air France, μέχρι τη γαλλική «ΔΕΗ».

Θέλει, λέει, να κάνει τη Γαλλία, μια «χώρα startup» και να δημιουργήσει μια Silicon Valley στο Σηκουάνα.

Προωθεί, μάλιστα, και ένα σχέδιο για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού fund που θα προωθήσει την καινοτομία.

Ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι θα καταφέρει ο Γάλλος πρόεδρος. Έχει πάντως ένα σχέδιο και το προχωράει.

Εμείς, έτσι κι αλλιώς θα κάνουμε τις αποκρατικοποιήσεις, είτε το θέλουμε, είτε όχι, επειδή το ζητούν οι δανειστές.

Έχουμε, τουλάχιστον σχέδιο για να τις αξιοποιήσουμε;