Βασίλης Στεφανακίδης

Και για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αναγνωρίζουν όλες μα όλες οι χώρες του καπιταλιστικού κόσμου, ως νόμιμες της offshore εταιρείες; 

Η απάντηση είναι ναι. Τις αναγνωρίζουν και αποδέχονται και τους λεγόμενους  φορολογικούς παραδείσους ότι λειτουργούν  νομίμως. Απλά κάποιες χώρες το απαγορεύουν  σε φυσικλά πρόσωπα που κατέχουν δημόσια και πολιτειακά αξιώματα. Σε διαφορετική περίπτωση, τα κράτη θα μπορούσαν με ένα νόμο, να πάψουν να αναγνωρίζουν αυτού του τύπου τις εταιρείες και να αφαιρούσαν τι δικαίωμα από τα διάφορα νησιά-φορολογικούς παραδείσους, να λειτουργούν  με τον τρόπο που λειτουργούν. Το παγκόσμιο όμως καπιταλιστικό σύστημα έχει κάνει τις επιλογές του και επιτρέπει σε όποιον επιθυμεί, να επιλέγει φορολογική έδρα με ανταγωνιστική φορολογία και παράλληλα να δραστηριοποιείται όπου επιθυμεί χωρίς κανένα πρόβλημα.

Το μείζον επομένως, είναι ο έλεγχος αν τα λεφτά που  βγαίνουν από μια οποιαδήποτε χώρα για να τοποθετηθούν σε offshore, είναι αποδεδειγμένα νόμιμα και φορολογημένα με τους ισχύοντες σε κάθε χώρα  νόμους.

Τί βλέπουμε τις τελευταίες μέρες με τα λεγόμενα paradise papers; Εκατοντάδες χιλιάδες φυσικά και νομικά πρόσωπα που έχουν έδρα  τον φορολογικό παράδεισο του Παναμά, με το νόμιμο αλλά όχι υποχρεωτικά ηθικό σκεπτικό, της απόδοσης λιγότερων φόρων απ' ότι στη χώρα δραστηριοποίησης τους.

Κάποια από τα ονόματα λαμπερά και γνωστά όπως και κάποιες από τις επιχειρήσεις και το δημοσιογραφικό μελάνι που χύνεται άπλετο.

 Οι εντυπώσεις που δημιουργούνται σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν επαρκώς τα καπιταλιστικά εργαλεία είναι αλγεινές. Και ο τάδε το λαμόγιο στη λίστα και ο δείνα επίσης.
Από μια τέτοια λίστα εκατοντάδων χιλιάδων δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν και Ελληνικά ονόματα. Όμως, πριν  εξετασθεί αν όντως υπάρχει κάποια παρανομία ενός εφοπλιστή για παράδειγμα που έχει τέτοιες εξωχώριες εταιρείες για τα πλοία του ή κάποιου άλλου επιχειρηματία, η λάσπη πετιέται στον ανεμιστήρα κι όποιον πάρει ο χάρος. Αν στη συνέχεια ο έλεγχος δεν αποδείξει κάτι μεμπτό, το πιθανότερο είναι να μην πάρει καμιά δημοσιότητα.

 Το ίδιο άλλωστε δεν έγινε με τις λίστες Λαγκάρντ, Λιχτενστάιν και δεν ξέρω ποιες άλλες; 
Πολιτική σπέκουλα μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, πολιτικό πογκρόμ και απειλές πως τώρα που σας πιάσαμε με τη γίδα στην πλάτη, θα πληρώσετε ακριβά το τομάρι σας. Με την παρέλευση των χρόνων και των ελέγχων βεβαίως-βεβαίως, το μόνο που έμεινε, είναι η διαπόμπευση. 
Όσο δε για τα κρατικά ταμεία που θα γέμιζαν από τα βαριά πρόστιμα; Για άλλη μια φορά άνθρακες ο θησαυρός και μετρημένοι στα δάκτυλα από τους ελεγχθέντες αυτοί που δεν μπόρεσαν να δικαιολογήσουν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό.

Όμοια φρονώ θα συμβεί και με τις αποκαλύψεις των paradise papers. Αυτό που στο τέλος θα μείνει είναι η πολιτική εκμετάλλευση από κάποιους και η λάσπη.

Μακάρι να μπορούσαν τα κρατικά ταμεία να γεμίσουν από αυτές τις λίστες αλλά δυστυχώς  για εμάς τους αγκομαχούντες έντιμους φορολογούμενους, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα έχει φροντίσει για τους εκλεκτούς του συστήματος, ώστε και νόμιμοι να είναι και να μην πληρώνουν τόσα , όσα και οι υπόλοιποι που δεν έχουν άκρες στους φορολογικούς παραδείσους, για να αυγατίζουν έτσι τις περιουσίες τους.

Όλα τ' άλλα είναι φθηνά κολπάκια των δημαγωγών, για εντυπώσεις στο μη σκεπτόμενο ακροατήριο.
Και για να τελειώνουμε, Μέχρι πριν μερικά χρόνια η Ελβετία ήταν το παγκόσμιο θησαυροφυλάκιο κι εκεί κατέληγε με ασφάλεια άφθονο χρήμα (νόμιμο και παράνομο) και κρυβόταν πίσω από το Ελβετικό  τραπεζικό απόρρητο. Οι ΗΠΑ με ένα νόμο, κατάφεραν κι έσπασαν αυτό το απόρρητο και ανάγκασαν την Ελβετία να συνεργάζεται με τις εθνικές κυβερνήσεις, στην παροχή  όλων των πληροφοριών που τους ζητούσαν. Σε διαφορετική περίπτωση οι επιπτώσεις στο ελβετικό τραπεζικό σύστημα θα ήταν τόσο βαριές που προφανώς δεν θα μπορούσαν να τις σηκώσουν. Αν λοιπόν θέλουν να τελειώνουν και με τους φορολογικούς παραδείσους μπορούν να το κάνουν με ένα νόμο κι ένα άρθρο, όπως έλεγε παλιά ο ΣΥΡΙΖΑ τότε που θα έσκιζε τα μνημόνια.