Θοδωρής Τσίκας

Εχει δίκιο ο Γαβρόγλου που θέλει να τις καταργήσει. Άσχετα που τις καταργεί τις ζυγές μέρες του μήνα και τις επαναφέρει τις μονές...

Δεν είναι η αγριότητα της αποτυχίας για κάποιους. Αυτή πάντα θα συνυπάρχει με την επιτυχία, είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, και καλό είναι τα παιδιά μας να συνηθίζουν και σε αυτήν όσο σκληρό και αν ακούγεται. 

Είναι η αγριότητα της επαφής με την πανεπιστημιακή μας πραγματικότητα για όσους (και μπράβο τους) πέτυχαν. 

Τα βρώμικα κτίρια, οι σπασμένες καρέκλες, τα ημιλειτουργικά αμφιθέατρα, τα ελλειμματικά σε υποδομές και μέσα εργαστήρια, ο υπολογιστής που όταν υπάρχει δεν δουλεύει, οι κοινόχρηστοι χώροι γεμάτοι αφίσες και σκουπίδια, ο ινστρούκτορας της πολιτικής νεολαίας που καλωσορίζει τα "πρωτάκια" (εμείς έχουμε τις καλύτερες σημειώσεις και θέματα...) και τόσα άλλα που είναι μια απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα. 

Αυτή που αλλιώς την φανταζόσουν όταν ονειρευόσουν "πανεπιστήμιο" και αλλιώς είναι. 
Μικρά καθημερινά πράγματα που σου χαλάνε τη μέρα και σου γκρεμίζουν το όνειρο.

Και μετά είναι η αγριότητα τού να συνειδητοποιείς μέρα με τη μέρα ή χρόνο με το χρόνο πως το επιστημονικό σου μέλλον σε μια χώρα που σκοτώνει ο,τι καινοτόμο απλά δεν υφίσταται, την ώρα που και το επαγγελματικό σου μέλλον βρίσκεται στη σφαίρα του μισθού των 400€ ή της μετανάστευσης στις χώρες των... κουτόφραγκων.

Είναι που ήθελες να κάνεις έρευνα αλλά όταν το λες σε κοιτάνε σαν UFO, που ήθελες να κάνεις πανεπιστημιακή καριέρα αλλά δεν παίζει το έργο γιατί είναι... άλλα τα προσόντα για να γίνεις πανεπιστημιακός δάσκαλος, αφού η αριστεία είναι ρετσινιά και η καριέρα είναι χολέρα...

Είναι πολλά, που όταν κλείσουν τα φώτα από το δίκαιο πανηγύρι της επιτυχίας, τα βλέπεις μπροστά σου να ορθώνονται εμπόδια ανυπέρβλητα σε αυτό που ονειρευόσουν.

Ο Γαβρόγλου θέλει να καταργήσει τις εξετάσεις (τις ζυγές μέρες του μήνα, να μην ξεχνιόμαστε) και ο Ζουράρις κομπάζει γιατί τα σχολεία εκτός Ελλάδας απέκτησαν πισίνες. 
Ονειρεύονται μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με πρακτικές του χθες και όχι του αύριο, μια πανεπιστημιακή πραγματικότητα όπου οι άριστοι θα κάθονται στην ουρά μαζί με τους μέτριους. 

Και όμως είναι τόσο απλό να αλλάξουν όλα προς το καλύτερο.
Δεν χρειάζονται συσκέψεις και ιδέες "προοδευτικές", δεν χρειάζεται επαναστατικό πνεύμα, ούτε καν μπόλικη εξυπνάδα βρε αδελφέ: Δείτε πώς δουλεύουν τα πανεπιστήμια αλλού, εκεί που η έρευνα, η επιστήμη και η καινοτομία πάνε χέρι-χέρι με την ανάπτυξη, την οικονομία και την πρόοδο. Και κάντε ένα "κόπι πάστε". 

Έχουν μια αγριότητα αυτές οι Πανελλαδικές εξετάσεις: Είναι η αγριότητα να σκοτώνουν αργά και βασανιστικά τα όνειρα δεκάδων χιλιάδων νέων ανθρώπων.