Θέμος Αναστασιάδης

Αν, αντιθέτως, αναζητούσες την περιπέτεια και εκτιμούσες την «τρέλα» του για συνεχείς αλλαγές επί αλλαγών, προσώπων και απόψεων, τότε πράγματι η πολύπαθη «Καθημερινή» στα πρώτα χρόνια της σωτηρίας της ήταν λούνα παρκ. Τα πάντα μπορούσαν να συμβούν, καλά ή κακά, και κατά κανόνα το αντίθετο σε σχέση με ό,τι περίμενες έτσι και είχες ραντεβού με τον «κύριο Αριστείδη». Ξέρω έναν δημοσιογράφο που, νεαρός τότε, μπήκε για πρώτη φορά στο γραφείο του ώστε να τον γνωρίσει από κοντά, για να ακούσει εμβρόντητος ότι ήταν πρώτος-πρώτος στις λίστες προτεινόμενων για απόλυση από τους τότε διευθύνοντες την εφημερίδα. Ετσι άρχισε το ραντεβού και κατέληξε με τον νεόκοπο εκδότη να ανακοινώνει στον 30χρονο δημοσιογράφο ότι από «υπό απόλυση» γίνεται αρχισυντάκτης! Πήρε μάλιστα μπροστά του τηλέφωνο τους κάθιδρους διευθυντές που είχαν προτείνει την απόλυσή του και τους ζήτησε να του βρουν αμέσως ανάλογο γραφείο! Ολοι μείναμε μ’ ανοιχτό το στόμα, έως ότου όλη αυτή η παράλογη λογική έγινε ρουτίνα. Το εσωτερικό αστείο, μάλιστα, προτού μπούμε στη σύσκεψη της Δευτέρας ήταν το ποιος θα βγει από κει νέος διευθυντής. Εντάξει, στην αρχή το χάναμε, μετά κάπου το πετυχαίναμε! Ηταν κάτι σαν Τζόκερ, κάτι σαν τα σημερινά talent shows - μόνο που ο προτεινόμενος δεν ήταν αναγκαστικά ο χαμένος. Μπορεί να ήταν και ο νικητής στην επόμενη φάση μια που το παιχνίδι ήταν αέναο, κάτι σαν το «Survivor», ας πούμε, του σημερινού συγγενούς καναλιού της «Καθημερινής». Παράλληλα όμως με τις αλλαγές προσώπων και συχνά ανεξάρτητα απ’ αυτές η εφημερίδα γινόταν όλο και καλύτερη, και όποιος πει ότι αυτό δεν οφειλόταν στη συνεχή «πρέσα» του «κυρίου Αριστείδη», αλλά και στην επίπονη... προπόνηση του γιου του, Θέμη, θα ήταν πολύ άδικος. Ο Αριστείδης Αλαφούζος λειτουργούσε με ένστικτο που δεν βασιζόταν στην παρόρμηση ή στην έμπνευση της στιγμής, αλλά σε μια δική του ιδιαίτερη σοφία, που είχε αποκτήσει κατά τη διάρκεια μιας περιπετειώδους και πετυχημένης ζωής. Αν, μάλιστα, είχε κανείς γνωρίσει προσωπικά κάθε καρυδιάς καρύδι που δήλωνε εκδότης τις τελευταίες δεκαετίες, δεν θα δυσκολευόταν να πει ότι πέτυχε το αδιανόητο. Να εντάσσεται μέσα στην κατά γενική ομολογία Αγία Τριάδα* των μεγάλων εκδοτών της Μεταπολίτευσης. Εξαρτάται φυσικά από την οπτική του καθενός το ποιον θα ’βαζε πρώτο στη σειρά, αλλά ίσως να είναι και άδικο μια που τα μεγέθη, οι προσωπικότητες, οι ιδιαιτερότητες και οι συγκυρίες ήταν εντελώς ξεχωριστές και συχνά αντιφατικές. Κίτσος Τεγόπουλος, Χρήστος Λαμπράκης, Αριστείδης Αλαφούζος. Κοινό χαρακτηριστικό: Πρώτα η εφημερίδα και μετά οι μπίζνες. Ή και καθόλου, μόνο όσο χρειαζόταν για να επιβιώσουν τα έντυπα. (Ο Κίτσος καθόλου «αφεντικό», μάλλον «κολλητός», δάσκαλος και συνεργάτης. Ο Λαμπράκης στο άλλο άκρο, πάνσοφος, απόμακρος και παντοδύναμος. Ο Αριστείδης, γήινος, απλός, αφοπλιστικά και ευγενικά κάθετος σε αυτό που ήθελε να γίνει.) Το γεγονός ότι σε ελάχιστο χρόνο πέτυχε με τον δυναμισμό του και μια σχετικά μικρή -τότε- εφημερίδα να μπορεί να συγκριθεί έστω με τους προαναφερθέντες μυθικούς «γίγαντες» του ΔΟΛ και της «Ελευθεροτυπίας» δείχνει πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έκανε - παρότι σε προσωπικό επίπεδο μπορεί και να σε τρέλαινε. Ακόμη πιο σημαντικό όμως εκ των πραγμάτων είναι ότι ο έμπειρος επιχειρηματίας και αληθινός τζέντλεμαν, παρόλο που ήταν «και του λιμανιού και του σαλονιού», δεν άφησε πίσω του φεύγοντας ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ, αλλά την εφημερίδα του όρθια και καλύτερη από ποτέ. (Είναι και τα τάνκερ θα μου πεις. Κι άλλοι τα’ χαν, αλλά τα κάναν θάλασσα.) Κάτι λέει αυτό. Και κάτι περισσότερο: σίγουρα δεν θα ντρεπόταν ποτέ για τον Αριστείδη η Ελένη Βλάχου, αν είχε προλάβει να παραδώσει σε εκείνον.

* ΥΓ.: Αγία Τριάδα υπό την έννοια ότι ο σκοπός αγιάζει τα Μέσα. Και ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω... Φυσικά, για να μην μπερδευόμαστε, η καλύτερη δουλειά για τον δημοσιογράφο γίνεται χωρίς καθόλου «αφεντικά». Αν μπορεί, αν τολμά και αν τον αφήσουν.