Δημήτρης Δανίκας

Πρώτα απ’ όλα οι αριθμοί. Γιατί, αν δεν κάνω λάθος, 2 εκατομμύρια οι θεατές. Και γιατί η τηλεθέαση έχει σπάσει όλα τα κοντέρ. Περίπου 70%. Που πάει να πει ότι επτά στους δέκα είναι «κολλημένοι» με τον Ντάνο, την Ευρυδίκη και τον Σπαλιάρα. Σωστά;

Καθόλου σωστά. Επειδή αυτό το ποσοστό προκύπτει απ’ όσους βλέπουν κανάλια δημόσια και ιδιωτικά. Ομως ο πληθυσμός ξεπερνάει τα 11 εκατομμύρια. Εξαιρουμένων των μωρών και των υπερηλίκων, άντε να είναι 9 εκατομμύρια. Πράγμα που σημαίνει ότι τα 2 εκατομμύρια είναι μειοψηφία και καθόλου πλειοψηφία. Πράγμα που σημαίνει ότι το πλήθος έχει γυρίσει, περιφρονητικά, την πλάτη του στο «κουτί»! 

Συνεχίζω. Επειδή διαφωνώ με όλες αυτές τις ψυχαναλυτικές «ενδοσκοπήσεις» προκειμένου να εξηγηθεί η έλξη που ασκεί το «Survivor». Δηλαδή τι; Σκοτώνουμε τα προσωπικά μας αδιέξοδα καρφωμένοι στον Σπαλιάρα; Κουταμάρες. Και είναι κουταμάρες επειδή είναι κοινοτοπίες. Γι’ αυτό!

Επειδή, επίσης, διαφωνώ με τις σοβαροφανείς πολιτικές προσεγγίσεις. Οτι δηλαδή το «Survivor» αποτυπώνει και αποκαλύπτει συμπεριφορές εν καιρώ επιβίωσης. Κουταμάρες!
Και επειδή διαφωνώ με τις γνωστές αναλύσεις περί «κλειδαρότρυπας». Οτι οι θεατές ζουν μέσα από τις ζωές των άλλων. Οτι οι άντρες φαντασιώ­νονται ότι είναι Σπαλιάρας και αντίστοιχα οι γυναίκες Ευρυδίκη. Κάπως έτσι!

Οι εξηγήσεις είναι ορατές. Πρώτο, η τεχνική αρτιότητα του εν λόγω reality show. Μπράβο στην παραγωγή! Μπράβο στο επιτελείο των τεχνικών! Και μπράβο στα στελέχη που έκαναν μια τόσο επιτυχημένη επιλογή!

Δεύτερο, το γεγονός ότι απέναντι από το «Survivor» δεν υφίσταται αντίπαλο δέος. Δηλαδή τι να δεις κανείς; Επαναλήψεις ελληνικών σειρών; Κάποια ταινία; Το ειδησεογραφικό δελτίο της δημόσιας τηλεόρασης με το οποίο ευλογούνται και ξεσκονίζονται ακόμα και τα υποδήματα του Αλέξη Τσίπρα; Κουταμάρες!

Και τρίτο ατού, ο ανταγωνισμός των παικτών στη διάρκεια των παιχνιδιών. Οπως συμβαίνει στις κατασκηνώσεις. Να δούμε ποιος ο νικητής. Να δούμε ποιος θα φύγει. Να δούμε σκηνές από τις κόντρες των Διάσημων με τους Μαχητές. Κάπως έτσι.

Και κάτι ακόμα. Απορρίπτω εντελώς το επιχείρημα περί «ωραίων» και «γαργαλιστικών» κορμιών. Το Ιντερνετ σφύζει από ανώτερες κορμάρες. Απείρως πιο αισθησιακές. Αμφοτέρων των φύλων. Εντάξει;

Πάμε τώρα στο ψητό. Από προσωπική εμπειρία ομιλώ. Πόσες φορές αντέχει κανείς να βλέπει επί περίπου τρεις ώρες το ίδιο σκηνικό, τα ίδια πρόσωπα, τον ίδιο ανταγωνισμό, την ίδια φρασεολογία και το ίδιο λεξιλόγιο που δεν ξεπερνάει τις εκατό λέξεις;

Εγώ άντεξα τρεις φορές. Μετά βαρέθηκα. Μετά ήταν σαν να έτρωγα για εκατοστή φορά τον ίδιο μουσακά. Αλλοτε με περισσότερη μπεσαμέλ. Αλλοτε με λιγότερη. Αλλοτε με περισσότερο κιμά. Αλλοτε με λιγότερο. Ολες τις φορές είναι μουσακάς. Ολες τις φορές είναι σουβλάκι. Ολες τις φορές τα ίδια και τα ίδια!

Προσωπικά μ’ αρέσει η ποικιλία. Προσωπικά μ’ αρέσουν οι εναλλαγές. Προσωπικά μ’ αρέσουν οι πολλές εμπειρίες. Οχι η μία. Ακόμα και με τη Σαρλίζ Θέρον, που λέει ο λόγος, ακόμα και μ’ αυτή τη θεά ύστερα από τόσες μα τόσες φορές η σχέση καταλήγει στη μονοτονία και την αδιαφορία!

Κάπου εκεί μου ’ρχεται να τραγουδήσω προς τους φανατικούς «ω, τι κουτί, κουτοί»! Γιατί όποιος θεατής μετά από αυτό το κόλλημα επιβιώσει πνευματικά «αρτιμελής», ε, αυτός ο αληθινός αλλά αόρατος νικητής!