Δημ. Μαρκόπουλος

Πολλά άρθρα έχουν γραφτεί τις τελευταίες ημέρες άλλοτε επαινετικά, άλλοτε επιθετικά για τη συμπλήρωση ενός χρόνου προεδρίας του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Νέα Δημοκρατία. Ορισμένοι τον κατηγόρησαν ως «ελιτίστα και νεοφιλελεύθερο» με αποτέλεσμα σήμερα για να απαντήσει να οργώνει όλη τη Β Αθηνών, Β Θεσσαλονίκης,  Β Πειραιά.

Άλλοι δεν του έδωσαν ούτε ένα μήνα περιθώριο κι έσπευδαν να τον καταγγείλουν για «χαλαρή αντιπολίτευση» ή για το ότι «δεν απαιτεί εκλογές εδώ και τώρα». Ήταν οι ίδιοι που εσωκομματικά έβλεπαν τα πάντα να πηγαίνουν στραβά, που ενώ η Ελλάδα κατρακυλούσε στον βυθό των λαθών της «πρώτης φοράς αριστερά» πάντα με ένα «…αλλά» στα όσα έλεγαν ή έγραφαν έσπευδαν πρώτα να καταγγείλουν το κόμμα τους, που γκρίνιαζαν και που μερικοί μάλιστα εξ αυτών αλληθώριζαν και προς τον Τσίπρα. Οι ίδιοι αύριο θα σπεύσουν να συγχαρούν τη μεγάλη νίκη του αρχηγού, προφανώς για να διεκδικήσουν μια ακόμα θέση στον κρατικό μηχανισμό. Ακόμα κι εκπρόσωποι της αγοράς, του έβαλαν – και του βάζουν – τρικλοποδιές, θεωρώντας καλύτερη τη συναλλαγή με μια ανοικτά εχθρική προς την ιδιωτική οικονομία κυβέρνηση, παρά με τον φυσικό τους χώρο. Όμως ας είναι. Όλοι κρίνονται.

Αν κάτι πάντως κατά την προσωπική μου γνώμη πέτυχε στον πρώτο χρόνο παρουσίας του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι να μην χαρακτηριστεί ως ένας ακόμα «Μαυρογιαλούρος». Να παρουσιαστεί ως ο «άνθρωπος των έργων» κι όχι των «λόγων». Γιατί κακά τα ψέματα. Ο βασικός του ανταγωνιστής Αλέξης Τσίπρας, από «φρέσκο πρόσωπο» κι εκπρόσωπος της γενιάς των Σαραντάρηδων, έχει εξελιχθεί σε κομματάρχη της αριστεράς, σε καταληψία της εξουσίας και σε διεκπεραιωτή ρουσφετιών.

Κάτι λοιπόν ο μετριοπαθής λόγος και η δέσμευση του να μην τάξει πολλά, κάτι η αποκαλούμενη «συμφωνία αλήθειας» που νοητά συνεχίζει το νήμα της αντίστοιχης πολιτικής του Κώστα Καραμανλή που αντιστάθηκε στον λαϊκισμό του «λεφτά υπάρχουν» το 2009, κάτι η μεταστέγαση του κόμματος στην οδό Πειραιώς (έναν  χώρο πολύ μικρότερο και με μικρές ανέσεις), ο Κυριάκος αναδείχθηκε ως ένας «doer».

Ως ένας πολιτικός του πράττειν.  

Όχι του λέγειν.

Μην κρυβόμαστε. Λαϊκός όντως δεν είναι. Πρέπει να δουλέψει για να γίνει πιο «κοινωνιστής». «Μπαλκονάτο» δεν τον λες. Είδαμε όμως και από αυτούς τόσα και τόσα χρόνια που πήγανε τη χώρα. Πως εξαπάτησαν τον πολίτη. Πως άλλα έλεγαν τη μια ημέρα κι άλλα έκαναν την επόμενη.

Όμως αυτός ο άνθρωπος τουλάχιστον γνωρίζει να δουλεύει. Να παράγει. Να φέρνει αποτέλεσμα.

Με ενδιαφέρον για παράδειγμα παρακολούθησα πολλά μέλη του κόμματος να παραλαμβάνουν τις νέες, ηλεκτρονικές κάρτες τους. Το κόμμα ηλεκτρονικοποιήθηκε και πλέον προχωρά διαφορετικά. Αίσθηση προκάλεσε το μητρώο που επιδιώκει να φέρει για την ανάδειξη νέων στελεχών και βουλευτών του κόμματος, όταν ο αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να επιμένει σε τακτικισμούς με την περίφημη «λίστα» αν υπάρξουν πρόωρες εκλογές. Ο ίδιος στο Συνέδριο του Απριλίου του 2016 υιοθέτησε μια σειρά καταστατικών αλλαγών όπως η πενταετής υποχρεωτικά θητεία εκλογής του προέδρου της ΝΔ. Κι ενώ η Κουμουνδούρου ως ενέχυρο για τα δάνεια της έχει βάλει ακίνητο που έχει πολλές γκρίζες ζώνες ως προς τη νομιμότητα της μεταβίβασης του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέβαλλε την υποχρέωση της ΝΔ κάθε χρόνο να έχει απολύτως ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς προωθώντας την εξυγίανση του κόμματος του με μείωση δαπανών κατά 60%.

Δεν θα αναφερθώ στα άλλα πιο πολιτικά που έκανε ή δεν έκανε. Οι γέφυρες με τους πρώην πρωθυπουργούς Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά είναι υπαρκτές, με αποτέλεσμα να κλείσουν πληγές ετών και να σταματήσει μια αστεία σπέκουλα της κυβέρνησης για το ποιος πραγματικά εκφράζει τι. Με την Ευρώπη ο ίδιος στήνει μια νέα γραμμή πίεσης προς τη «Διεθνή του λαϊκισμού», επιδιώκοντας να μιλήσει για μια Ελλάδα σοβαρή και με νέο κύρος κι όχι για μια χώρα που τάζει «νταούλια» και «πλημμύρες μεταναστών» προς το Βερολίνο και την κεντρική Ευρώπη με αντάλλαγμα μια θετική οικονομική συμφωνία, κι άλλα χαριτωμένα που μας εκθέτουν διεθνώς.

Θα σταθώ όμως στη συνολική παρουσία του ως ηγέτη μιας παράταξης κι ενδεχόμενου επόμενου πρωθυπουργού.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρά τα λάθη και τις πιθανές παραλείψεις, ξεκάθαρα παρουσιάζεται ως ο «νοικοκύρης κι εχέφρων γιος» που θα έλθει να συμμαζέψει το "σπίτι" των Ελλήνων, από μια περίοδο σπατάλης και λανθασμένων χειρισμών ενός άλλου. Ενός …Άσωτου υιού. Γιατί αν η Ελλάδα είναι το κοινό μας σπίτι, αυτό είναι μέχρι και σήμερα ο «σπάταλος σε λόγια, μα τσιγκούνης σε πραγματικά έργα» Αλέξης Τσίπρας. Ο γιος μιας Ελλάδας που φεύγει ή που για την ακρίβεια έχει ήδη φύγει και κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν.