Κώστας Τσαούσης

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν ο τίτλος. Εξόχως προκλητικός. «Οι μπολσεβίκοι επιστρέφουν». Και μαζί, με τον τίτλο μια εικόνα: O παππούς Βλαδίμηρος – ο Λένιν, ο ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης- να μιλάει με πάθος κρατώντας στο ένα του χέρι την εμβληματική τραγιάσκα του σε μια υπαίθρια συγκέντρωση ανεβασμένος σε μια πρόχειρη ξύλινη εξέδρα.

Χορταστικό κείμενο – με επιχειρήματα δουλεμένα και καλοσερβιρισμένα. Με αρχή, μέση και τέλος. Με πολλά από όλα αυτά που παραθέτει συμφωνώ αλλά το μυαλό μου είχε για τα καλά κολλήσει στον τίτλο. «Οι μπολσεβίκοι επιστρέφουν». Με τα πολλά νομίζω πως κατάλαβα που το πάει ο Wooldridge. Βάζει ένα προκλητικό τίτλο για να έρθει μέσα από τα επιχειρήματα του να τον ανατρέψει. Πρόκληση και ανατροπή.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Το 2017 συμπληρώνεται ένας αιώνας από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Από την επικράτηση των Σοβιέτ των οπλισμένων εργατών και την εξουσία των μπολσεβίκων. Ο Wooldridge υποστηρίζει πώς η εποχή της ανάδυσης και της επικράτησης των Μπολσεβίκων έχει πολλές αναλογίες με την δική μας εποχή. Μόνο που οι Μπολσεβίκοι ή καλύτερα τα δισέγγονα και βάλε του παππού Βλαδίμηρου δεν βρίσκονται πλέον εδώ! Απουσιάζουν! Στην θέση τους είναι οι Μπολσεβίκοι της άλλης πλευράς. Του άλλου άκρου. Ο Ντόναλντ Τράμπ και οι «λευκοί» brutal οπαδοί του, οι Brexit- στες, οι Ανατολικοευρωπαίοι που έζησαν στο πετσί τους την εμπειρία του «Υπαρκτού Ολοκληρωτισμού» και φυσάνε και το γιαούρτι, οι παρ'ολίγον αυτόχειρες Αυστριακοί, οι λαϊκιστές δημαγωγοί της πρώην ευημερούσας Δύσης...

Ο παππούς Βλαδίμηρος αξιοποιώντας και τις ευνοϊκές για εκείνον και τους συντρόφους του συγκυρίες κατάφερε να εκφράσει και να εκπροσωπήσει τους «ταπεινούς της γης» την κρίσιμη στιγμή της αναμέτρησης – μετά, ήρθε ο Στάλιν, η κολεκτιβοποίηση της αγροτικής παραγωγής, η βίαιη εκβιομηχάνιση, τα 20 εκατομμύρια νεκροί. Σήμερα, το κυρίαρχο στοιχείο είναι εκείνο της μη εκπροσώπησης των συμφερόντων μεγάλων μερίδων του πληθυσμού στις χώρες της Δύσης. Οι πολίτες «φεύγουν» από την πολιτική , αποκτούν ολοένα και περισσότερο αντιπολιτικές συμπεριφορές και στρέφονται προς την μεριά όλων όσοι «κραυγάζουν» δυνατά ότι είναι «αντισυστημικοί». Σαν τους δικούς μας «αντιμνημονιακούς» που τους πληρώσαμε και τους πληρώνουμε ακριβά.

Στις μέρες μας ένα και μόνο είναι το ζητούμενο. Να μπορέσει η Δύση να συνδυάσει εκ νέου με σύγχρονο και αποφασιστικό τρόπο την Πολιτική και την Οικονομική Δημοκρατία. Ο συνδυασμός αυτός είναι το μοναδικό αντίδοτο της άνευ όρων Παγκοσμιοποίησης που αργά ή γρήγορα οδηγεί στο περιθώριο μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού των χωρών της Δύσης.