Χρ. Ι. Στεφανάδης

Δηλαδή, εάν κάποιος κληθεί να λάβει μια απόφαση η οποία θα είναι καθοριστική για τη ζωή του ή τη ζωή της οικογένειάς του, δικαιολογείται ένας βαθμός αμφιθυμίας. Σε ορισμένες όμως περιπτώσεις, ειδικά σε άτομα με οριακό ψυχισμό, είναι μόνιμη κατάσταση. Στις περιπτώσεις αυτές, αυτός που έχει αμφιθυμία αδυνατεί να λειτουργήσει συλλογικά και αποτελεσματικά ακόμα και στην καθημερινότητά του.

Μια πραγματική ιστορία. Ο Στεφανής γεννήθηκε σε ένα φτωχό νησί του Αιγαίου. Τελείωσε μόνο το δημοτικό σχολείο. Μεγάλωσε ψαρεύοντας μέσα στη φτώχεια και έζησε από τα πρώτα του βήματα την αγωνία για την επιβίωση. Στο κάλεσμα, όμως, της πατρίδας που κινδύνευε από τον φασισμό πήγε στο αλβανικό μέτωπο και πολέμησε. Μετά την κατάρρευση κατέβηκε ξανά στο νησί του. Φορτωμένος από τις τραυματικές του εμπειρίες από ένα ανάλγητο, όπως πίστευε, κράτος προσχώρησε στο ΚΚΕ. Χωρίς όμως να βλάψει κανέναν. Χωρίς να πάρει το όπλο και να πολεμήσει ενάντια σε κανέναν. Η Αστυνομία, όμως, πληροφορημένη για τα «φρονήματά» του τού έκανε φάκελο. Αργότερα έκανε οικογένεια.

Ο γιος του πήγε να σπουδάσει στην πρωτεύουσα για να ξεφύγει από τη μιζέρια. Τότε λοιπόν κλήθηκε ο Στεφανής να υπογράψει την περίφημη δήλωση νομιμοφροσύνης και αποκήρυξης του κομμουνισμού. Ηταν μόνο μια απλή υπογραφή. Χωρίς οικονομικό κόστος. Χωρίς άλλη δέσμευση! Μόνο μια υπογραφή. Και όλα θα είναι καλά. Και ο γιος του θα σπουδάσει. Και η κόρη του θα βρει δουλειά. Ο Στεφανής για μια στιγμή κυριεύτηκε από αμφιθυμία. Από τη μια η ζωή της οικογένειάς του και από την άλλη η ιδεολογία του, που είχε ριζώσει βαθιά στο αμόρφωτο, αλλά καθαρό από τον αέρα του Αιγαίου πελάγους μυαλό του. Γρήγορα, όμως, πήρε την απόφαση. Δεν υπέγραψε τη δήλωση. Ούτε τότε, ούτε και αργότερα. Και ας μη σπούδασε ο γιος του. Και ας μην έπιασε δουλειά στην Αθήνα η κόρη του. Ακόμα και σήμερα, σε βαθύ γήρας, δεν μετανιώνει για εκείνη την απόφασή του.

Αυτοί ήταν οι αριστεροί της εποχής εκείνης… Ανεξάρτητα από τη σωστή ή τη λάθος θέση τους, είχαν θέση.
Και τη στήριζαν με κάθε κόστος…
Η κυβερνώσα Αριστερά του σήμερα όμως;

Μια απίστευτη αμφιθυμία λόγων, αποφάσεων και ενεργειών.
Εξαγγελίες που δεν πραγματοποιούνται.
Διάσταση λόγων και έργων. 
Διάσταση εξαγγελιών ακόμα και από διαφορετικά μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου. 
Διαφορετική εκφορά λόγου από τον πρωθυπουργό και από υπουργούς.
Μετονομασίες (ίσως για εξορκισμό!) της τρόικας σε θεσμούς και των μνημονίων σε συμπληρωματικά μέτρα.
Υπογραφή μνημονίων σε απόλυτη συνεργασία με τους συντηρητικούς ηγέτες της καπιταλιστικής Δύσης, αλλά ταυτόχρονα και πύρινες ομιλίες στην Κούβα κατά των καταπιεστών των λαών με ύμνους στους κομμουνιστές επαναστάτες… 
Μήπως, όμως, δεν πρόκειται για αμφιθυμία, οπότε θα μπορούσε κάποιος να επιδείξει ανοχή με το επιχείρημα της απειρίας;

Μήπως συμβαίνει κάτι πολύ πιο σοβαρό; Μήπως δηλαδή αυτή η αμφιθυμία και η πολυφωνία της κυβερνώσας Αριστεράς είναι φαινομενικές και αποτέλεσμα μεθόδευσης με στόχο την προσέγγιση όσο το δυνατόν περισσότερων ετερόκλητων ομάδων του λαού μας; Δηλαδή του βολεμένου κομματικού. Του δημοσίου υπαλλήλου που χωρίς ουσιαστικά προσόντα εξελίσσεται. Του δικαιολογημένα οργισμένου ανέργου. Του νέου επιστήμονα που αγωνιά για το μέλλον του αλλά και του παλαιού κομμουνιστή, του κάθε Στεφανή, που γερνάει με τις τραυματικές αναμνήσεις του αλλά δεν υπέγραψε τη δήλωση στην Αστυνομία.
Ενώ η κυβερνώσα Αριστερά από τη μία υπογράφει σήμερα μνημόνια οικονομικής υποταγής και από την άλλη ταξιδεύει στη μακρινή Κούβα - ίσως για εξαγνισμό!