Βασ. Αναστασόπουλος

Αφορμή ήταν οι αντιδράσεις που είχαν υπάρξει για το... ξενόφερτο φαινόμενο της «Μαύρης Παρασκευής», οι οποίες, όπως ορθά υπέδειξαν οι περισσότεροι, προήλθαν κυρίως από την Αριστερά -και δη, από το ίδιο το κυβερνών κόμμα. Καθώς φαίνεται, ωστόσο, μία εβδομάδα μετά, η μιζέρια δεν αποτελεί ίδιον μόνο της Αριστεράς, αλλά τείνει να εξελιχθεί -εάν δεν το έχει κάνει ήδη- σε εθνικό μας «σπορ».

Αφορμή για τη διαπίστωση αυτή αποτελεί το πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στην Κούβα, προκειμένου να παραστεί στις εκδηλώσεις μνήμης για τον ιστορικό, αλλά και αμφιλεγόμενο ηγέτη της χώρας, που άφησε την τελευταία του πνοή το περασμένο Σάββατο, σε ηλικία 90 ετών. Ένα ταξίδι, το οποίο, όπως υποστήριξαν πολλοί, δεν έπρεπε να γίνει...

Γιατί δεν έπρεπε; Επειδή, σύμφωνα με ένα επιχείρημα, δεν πήγε ο Πούτιν. Δεν πήγε ο Ομπάμα. Δεν πήγε η Μέρκελ, δεν πήγε καν ο σύμμαχος και φίλος του Αλέξη Τσίπρα, Φρανσουά Ολάντ -για τον οποίο μάλιστα θα ήταν ένα πραγματικά ιστορικό ταξίδι, καθώς, λίγες ημέρες μετά, έμελλε να ανακοινώσει ότι δεν θα διεκδικήσει δεύτερη προεδρική θητεία στη Γαλλία. Αντί να εστιάσουμε, δηλαδή, στο όνομα «βαρύ σαν ιστορία» του εκλιπόντος Φιντέλ και στην σπουδαιότητα των στιγμών στην Αβάνα τόσο για την Κούβα όσο και για τον κόσμο ολόκληρο, σταθήκαμε στο ποιοι ηγέτες επέλεξαν να μην κάνουν το μακρινό αυτό ταξίδι -και όχι στο ότι ο επικεφαλής της ελληνικής κυβέρνησης σωστά επέλεξε να δώσει το «παρών».

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι, όπως όντως συμβαίνει, η «πρώτη φορά αριστερά» μετατράπηκε στην πιο προσηλωμένη στην εφαρμογή του Μνημονίου κυβέρνηση, αυτό δεν αναιρεί το δικαίωμα του πρωθυπουργού να διατηρεί τους δεσμούς που το ίδιο του το κόμμα είχε φροντίσει να συνάψει τα προηγούμενα χρόνια τόσο με την Κούβα όσο και με χώρες της Λατινικής Αμερικής, τους ηγέτες των οποίων είχε την ευκαιρία να συναντήσει στο περιθώριο των εκδηλώσεων στη μνήμη του Κάστρο. Ηγέτες δημοκρατικά εκλεγμένους, επιτρέψτε μου να προσθέσω, και όχι ανδρείκελα, τύπου Ντάισελμπλουμ, Ντομπρόβσκις, Μπαρόζο, Βαν Ρομπάι και άλλα, που συνηθίσαμε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και σήμερα, να κρατάνε τα χαρτοφυλάκια που τους δόθηκαν από τα κλειστά κονκλάβια των Βρυξελλών και να σηκώνουν το δάχτυλο στον ελληνικό λαό.

Κι αφού δεν έφτασαν όλα αυτά για την αποδόμηση της σημασίας που είχε η παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού στην Κούβα, τι απέμενε; Η αναζήτηση του κόστους του ταξιδιού με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος Gulfstrean, που χρησιμοποιείται για υπερατλαντικά ταξίδια, όπως αυτό που πραγματοποίησε στην Αβάνα ο κ. Τσίπρας. Μια αναζήτηση, που ξεκίνησε μόλις προ ολίγων ημερών και συνεχίζεται και σήμερα, με ειδικούς -και μη- να επιχειρούν να συνυπολογίσουν τις ώρες πτήσης, τα έξοδα για να «σηκωθεί» το αεροσκάφος, τα καύσιμα που χρησιμοποιήθηκαν κ.ά., προκειμένου να αναδείξουν πόσο κοστοβόρο ήταν το ταξίδι αυτό και πώς τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να έχουν δαπανηθεί για άλλους σκοπούς.

Αντί να κάνουμε αυτή την αναζήτηση, ωστόσο, θα σας καλέσω να κάνουμε μια άλλη, ακόμα πιο εύκολη, μέσα από τη δημοφιλέστατη μηχανή που μας παρέχει προς τούτο η Google. Πόσες φορές, από την επομένη κιόλας της ανάληψης της ηγεσίας από την κυβέρνηση Τσίπρα, στις 26 Ιανουαρίου του 2015, «σηκώθηκαν» από το έδαφος τα πρωθυπουργικά αεροσκάφη (ως γνωστόν, είναι τρία: το υπερατλαντικό Gulfstream, όπως προαναφέραμε, και δύο Embraer, το μικρότερο εκ των οποίων προσπαθούν ανεπιτυχώς να πουλήσουν οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2012 και μετά), προκειμένου να αποτελέσουν «γέφυρες ζωής» για ασθενείς που χρειάζονταν επείγουσα μεταφορά στο εξωτερικό ή για μοσχεύματα που έπρεπε να φτάσουν από τη μία άκρη της Ελλάδας στην άλλη. Σε τουλάχιστον μία εξ αυτών των περιπτώσεων, μάλιστα, ο πρωθυπουργός ταξίδευε στις Βρυξέλλες με το αεροπλάνο της γραμμής, την ώρα που ένα εκ των αεροσκαφών του χρησιμοποιείτο, για να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Σας προ(σ)καλώ να κάνετε αυτή την αναζήτηση, καθώς και αν υπήρξαν αντιδράσεις σε εκείνες τις περιπτώσεις...

Κατά πώς φαίνεται, προκειμένου να γίνει αρεστός σε κάποιους, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα έπρεπε να είχε ταξιδέψει με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος στην Κούβα. Θα ήταν καλύτερα να έχει μείνει στην Αθήνα ή, εάν επέμενε «σώνει και καλά» να πραγματοποιήσει το υπερατλαντικό ταξίδι, να το είχε κάνει... κολυμπώντας. Ποιος ξέρει; Ίσως την επόμενη φορά...

ΥΓ: Δεν διαφωνώ στο πόσους και πόσο έχει απογοητεύσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στο πόσες προσδοκίες έχει διαψεύσει. Αλλά η κριτική, καμιά φορά, μπορεί να έχει και όρια... πόσω μάλλον και ουσία.

ΥΓ2: Μήπως να το ξανασκεφτούν όσοι ζητούν από αυτήν την κυβέρνηση να... πάρει τα ελικόπτερα και να φύγει νύχτα; Φανταστείτε πόσο θα κοστίσουν...