Δημ. Μαρκόπουλος

Κάπως έτσι, οι νέες σειρήνες του ΔΝΤ που μιλάνε για ανάγκη περικοπών στις συντάξεις, ο φόρος εισοδήματος που ήλθε ως β΄ δόση και πρέπει να πληρωθεί, οι αυξήσεις στον ΦΠΑ που κούρασαν τον ήδη ταλαιπωρημένο καταναλωτή, οι περικοπές συντάξεων που ό,τι και να λέει η κυρία Θεανώ είναι υπαρκτές, εξοργίζουν το εκλογικό σώμα.

Δεν το λέμε εμείς. Δεν είναι «πατέντα» των παπαγάλων της ενημέρωσης όπως θα έλεγε η κυρία Γεροβασίλη. Το λένε οι αριθμοί. Το λένε τα 100 δις. ευρώ ληξιπρόθεσμων οφειλών. Το λέει η αδυναμία αποπληρωμής των δανείων που θα οδηγήσει σε πλειστηριασμούς κατοικιών. Το λένε τα κοράκια των funds που ήδη πετάνε επάνω από το πτώμα χιλιάδων κόκκινων δανειοληπτών.

Το είπε η Wall Street Journal που αποδόμησε το success story στις εξαγωγές και την προσέλκυση τουριστικών εσόδων μιλώντας για πλήρη αποτυχία. Το λέει στο τέλος η ίδια μας η τσέπη που ευρώ δεν έχει.

Όσο λοιπόν αντιδιαπλοκή και να ρίξει στην αρένα η κυβέρνηση, όσο κι αν συνεχίσει να παραχαράσσει την πραγματικότητα, όσο κι αν ο χρήσιμος Φίλης να θυμάται την πόλωση με την εκκλησία, η κοινωνία ένα πράγμα μετρά. Την τσέπη της και μόνο αυτή. Κι επειδή αυτή υποφέρει, μαζί της θα υποφέρει η κυβέρνηση η οποία θα βλέπει δημοσκοπικά ένα μαύρο μέλλον. Θα βλέπει μια πτώση που ολοένα περισσότερο θυμίζει τη συντριβή του ΠΑΣΟΚ το 2011. Γιατί μην μου πείτε πως με ποσοστά στο 13 ή στην καλύτερη των περιπτώσεων στο 17% υπάρχει μεγάλο μέλλον για τον κυβερνητικό σχηματισμό;