Κώστας Τσαούσης

Είναι καιρός πλέον να αρχίσουμε να ομολογούμε και κάποιες αλήθειες μεταξύ μας- έστω και στη χαμηλή ένταση της φωνής, έστω και ψιθυριστά. Μία από αυτές αφορά τον Αρτέμη Σώρρα. Όχι, τόσο το πρόσωπο αυτό καθαυτό αλλά το φαινόμενο. Το τελευταίο - ας το παραδεχθούμε- είναι η πλέον χαρακτηριστική έκφραση της ολοκληρωτικής αποτυχίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Με λίγα λόγια και με πολύ θλίψη το φαινόμενο Αρτέμης Σώρρας είναι το διαζύγιο που έχει πάρει το πολιτικό προσωπικό από την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που συνεχίζουν να σκέφτονται και να μην παρασύρονται από τις σειρήνες των πάσης φύσεως και καταγωγής ανορθολογισμών – ένα διαζύγιο που φαίνεται σχεδόν οριστικό!

Τι μπορεί όμως να αποτρέψει αυτό το διαζύγιο; Υπάρχει αντίδοτο; Κάποια πρόταση αντιμετώπισης; Μια λύση θα ήταν η οριστική αποστρατεία μέσω εθελούσιας εξόδου όλων όσοι ευθύνονται για την σημερινή καταστροφή – όλων όσοι μέσα από την πολιτικάντικη ανεπάρκεια τους δεν θέλησαν να δουν και να αντιμετωπίσουν τα ουσιαστικά προβλήματα των νοικοκυριών.

Η εθελούσια έξοδος πολιτικών με καταγεγραμμένες τις ευθύνες τους πρέπει να συνοδευτεί από τα κόμματα και τις παρατάξεις που θέλουν να αναλάβουν να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας από την διατύπωση μιας σειράς πολύ συγκεκριμένων προτάσεων για τους φόρους, τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, τα κόκκινα δάνεια, τον υπερπληθυσμό του δημοσίου τομέα, τις συντάξεις που αναγκαστικά πλέον χορηγεί το δημόσιο σε πολλές κατηγορίες πολιτών, την αξιοποίηση - πώληση δημόσιας περιουσίας. Συγκεκριμένες πρακτικές προτάσεις που να μπορούν να συγκροτήσουν ένα μίνιμουμ κυβερνητικό πρόγραμμα άμεση δράσης στηριγμένο δίχως άλλο στις πραγματικότητες του κόσμου που ζούμε και όχι του «άλλου κόσμου» που δεν είναι εφικτός.

Γιατί ο «άλλος κόσμος» που είναι εφικτός υπάρχει μόνο σε ακτιβιστές που επιδιώκουν πάντα και παντού να παίξουν με τις λέξεις ... Η καραμέλα των τελευταίων ημερών είναι η ... «δίκαιη ανάπτυξη». Η τελευταία είναι σαν τα λεφτά του Αρτέμη Σώρρα. Δίχως άλλο αποτελεί για μια ακόμη φορά τη συνειδητή άρνηση των προκλήσεων της πραγματικότητας, του πραγματικού κόσμου. Τις παρακάμπτουμε τις προκλήσεις και παίζουμε στο δικό μας γήπεδο...

Ας με συγχωρέσουν κιόλας οι σύντροφοι της «απλής και άδολης» Αριστεράς αλλά η ανάπτυξη με όσο πιπέρι επιθετικών χαρακτηρισμών και αν την πασπαλίσουμε είναι μία και μόνη. Μια ανάπτυξη που απαιτεί επενδύσεις οι οποίες με την σειρά τους φέρνουν πλούτο στη χώρα, κέρδη στους επιχειρηματίες και τους επενδυτές, έσοδα για το κράτος και εισοδήματα στους εργαζόμενους. Μια ανάπτυξη που δημιουργεί πρώτα από όλα πλούτο – άλλωστε, ο πλούτος μοιράζεται και όχι το έλλειμμα και η μιζέρια...