Βασ. Αναστασόπουλος

Πάρτε για παράδειγμα εκείνη την ατέρμονη συζήτηση που ξεκίνησε, με αφορμή την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, στις 11/9/2001. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μίλησαν τότε για μια σκευωρία της αμερικανικής κυβέρνησης, προκειμένου να δικαιολογήσει τη μετέπειτα δράση της κατά της τρομοκρατίας όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στο εξωτερικό. Σήμερα, παραμένουν ουκ ολίγοι όσοι εξακολουθούν να ενστερνίζονται αυτή την εκδοχή.

Σε ένα ανάλογο πλαίσιο, όσοι αρέσκονται στις θεωρίες συνωμοσίας, βρίσκονται ήδη, από το βράδυ της Παρασκευής, σε μια κατάσταση σχεδόν... παροξυσμού! Το τουρκικό «πραξικόπημα από τα Lidl», όπως πολλοί σπεύδουν να το χαρακτηρίσουν, κρίνοντας από το πόσο γρήγορα στέφθηκε με αποτυχία, «ψιθυρίζεται» ήδη ότι οργανώθηκε από τον ίδιο τον Ερντογάν (!), προκειμένου να μπορέσει να στοχοποιήσει και τελικά να εξοντώσει το μεγαλύτερο πολιτικό του αντίπαλο, Φετουλάχ Γκιουλέν. Αναρωτιέμαι, βέβαια, πόσο κυνικός και αδίστακτος μπορεί να είναι ένας ηγέτης, που θυσιάζει 265 ζωές (σ.σ. τόσοι ήταν οι νεκροί του πραξικοπήματος μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές), για να διατηρηθεί στην εξουσία, ωστόσο υποθέτω ότι η ένστασή μου αυτή θα μπορούσε εύκολα να... απαξιωθεί με τον χαρακτηρισμό των θυμάτων ως «casualties of war» στο βωμό ενός... υψηλότερου σκοπού -και η ζωή συνεχίζεται.

Η παραπάνω θεωρία έχει βέβαια βάση και μια ισχυρή επιχειρηματολογία να την υποστηρίζει, ωστόσο, μιλώντας επί προσωπικού, οι θεωρίες συνωμοσίας δεν ήταν ποτέ το «φόρτε» μου... Αντίθετα, θα προτιμούσα να εστιάσω στο «κύμα» υποστήριξης του Ερντογάν, που τείνει να καλλιεργηθεί τις τελευταίες ώρες, φτάνοντας ακόμα και στο όριο της υπερβολής. Και ποια είναι αυτή η υπερβολή; Μα, φυσικά, το να περάσουμε στο αντίθετο άκρο και να θεωρήσουμε, αίφνης, ότι ο Ερντογάν είναι ο... φάρος της Δημοκρατίας!

Εννοείται σαφώς -και οφείλουμε να το ξεκαθαρίσουμε- ότι εξακολουθούμε ακράδαντα να πιστεύουμε πως ο μοναδικός ηθικά και πολιτικά αποδεκτός τρόπος ανατροπής μιας εκλεγμένης κυβέρνησης, είναι, διαχρονικά, οι εκλογές. Όποιος θέλει λοιπόν να ανατρέψει τον Ερντογάν, εν προκειμένω, ας το πράξει μέσω της κάλπης, όταν και εφόσον στηθεί. Από το σημείο αυτό, ωστόσο, μέχρι να φτάσουμε να αναδείξουμε τον πρόεδρο της Τουρκίας ως τον κατ' εξοχήν θιασώτη του δημοκρατικού πολιτεύματος, ο δρόμος είναι μακρύς και κακοτράχαλος...

Γιατί ουδείς μπορεί -και ουδείς πρέπει- να ξεχνάει πως ο αξιότιμος κ. Ερντογάν φροντίζει να φιμώνει κάθε φωνή που υψώνεται τόσο, ώστε να φτάνει στο ίδιο μήκος κύματος με τη δική του. Να καθαιρεί από θέσεις και αξιώματα ακόμα και δικούς του ανθρώπους, όταν τους βλέπει να κατακτούν -ανεπιθύμητη- δημοφιλία. Να συλλαμβάνει, να διώκει ποινικά και να επιβάλει πρόστιμα -ή να φυλακίζει- όσους τολμούν να τον επικρίνουν δημοσίως. Να ρίχνει «μαύρο» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατά το δοκούν, να εισβάλει σε εφημερίδες προσκείμενες στην αντιπολίτευση και με το «έτσι θέλω» να τις κλείνει εν μία νυκτί. Να αντιμετωπίζει τις πάσης φύσεως διαδηλώσεις με στυγερή αστυνομική βία και να τις πνίγει στο αίμα δίχως ενδοιασμούς. Να έχει επιβάλει, λίγο-πολύ, ο ίδιος ένα καθεστώς «δικτατορίας» στη χώρα του και να το έχει θωρακίσει με τέτοιον τρόπο, ώστε οι επίδοξοι δικτάτορες να ωχριούν μπροστά του...

Με λίγα λόγια, ας μην βιαστούμε να «αγιοποιήσουμε» τον Ερντογάν. Ας μην τον ανακηρύξουμε ήρωα, επειδή κάποιοι πήγαν να τον ανατρέψουν. Το προσωνύμιο «σουλτάνος», άλλωστε, που αποδίδεται συχνά-πυκνά στον Τούρκο πρόεδρο, παραπέμπει ευθέως στη χρήση του όρου επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τότε, δηλαδή, που ο σουλτάνος θεωρείτο υπόλογος μόνο στον Θεό και το νόμο του Θεού -την ισλαμική σαρία. Πράγμα, που δεν νομίζω ότι ακούγεται και τόσο δημοκρατικό...