Δημήτρης Παγαδάκης

Δεν ήταν μια εκ βαθέων εξομολόγηση, μια δημόσια απολογία, μια ειλικρινής αποτίμηση ενεργειών  με μια στάλα αυτοκριτικής. Ήταν μια ακόμη συνέντευξη. Μια μεσοκαλοκαιρινή  τηλεοπτική τελετουργία με επικοινωνιακή σκόπευση από πλευράς πρωθυπουργού. Ο οποίος με εμφάνιση κάζουαλ και φρόνημα αμπιγέ επιδόθηκε σε αντιπερισπασμούς από την υφεσιακή πολιτική του που εκλύει τεράστιες ποσότητες ματαίωσης. 

 Ήταν παράλληλα μια εκδήλωση της  κινητοποίησης του μηχανισμού άμυνας από ένα θεσμικό πρόσωπο που δεν ρίσκαρε καν προβολές στο μέλλον για να μεταδώσει αισιοδοξία και εγκαρδίωση.  Αρκέσθηκε μόνον σε ασκήσεις άγονης οίησης σε στυλ: “εάν δεν εφαρμοστεί ο νέος εκλογικός νόμος από την επόμενη αναμέτρηση τότε εμείς θα πάρουμε τις 50 έδρες.” Τόση πλεονεξία.

Ταυτόχρονα περιορίστηκε στο τρόχισμα μιας αυτάρεσκης έπαρσης από την οποία περίσσευαν ρινίσματα  χαρακτηρισμών του τύπου “ ανοησίες" και "συζητήσεις του καφενείου" για όσα του καταμαρτυρούν περί απώλειας ΑΕΠ από τις διαπραγματεύσεις του με εταίρους και δανειστές. Συνολικά, πάντως, οι απαντήσεις του παρέπεμπαν στο Βοναπαρτικό ύφος :”τρία πράγματα δεν κάνεις στην πολιτική: δεν υποχωρείς, δεν ανακαλείς και δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου”. Ιδίως τα τελευταία. Όσο κι αν αυτά κρίνονται μοιραία. 

Εξάλλου η πρωθυπουργική παραδοχή του πως “ έχω γίνει περισσότερο ρεαλιστής και πραγματιστής αλλά χωρίς να χάσω τις αξίες μου” συνιστούσε μάλλον ένα αυτοέπαινο που αναμασούσε το πολυδιατυπωμένο του αφήγημα: κάναμε έναν συμβιβασμό, δεν είμαστε συμβιβασμένοι! Άλλωστε, μια ακόμη άνοστη επανάληψη, για να τηρηθούν τα “γούρια”, αποτελεί πια πολιτική αρετή.

Όπως αποτελεί πολιτική αναβάπτιση εκείνη η μανιερίστικη τεχνική του μάρκετινγκ που καλλωπίζει με χάρη, στο όνομα της πρωτοδεύτερης  φορά Αριστερά, όλα τα κλισέ της άδολης, έντιμης, ανιδιοτελούς συμπεριφοράς. Ωστόσο από το επιδέξιο αυτό μακιγιάζ, η συστηματική παραμέληση της μεταμέλειας θεωρείται ενδεχομένως από το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου ως τεχνικά ωφέλιμη. Κανείς τηλεθεατής, άλλωστε, δεν θα 'θέλε να του χαλάσουν τη πέψη στο καναπέ οι οδυρμοί μιας νέας μετανοούσας Μαγδαληνής.     
 

Ως προς αυτό, εν μέσω της τεθλασμένης ρητορικής του, ο πρωθυπουργός φάνηκε συνεπής.  Πέταξε, τη μπάλα στη κερκίδα όταν ρωτήθηκε αν νιώθει την ανάγκη να ζητήσει δημοσίως συγνώμη από τους πολίτες για τις προσδοκίες που δημιούργησε και τις δεσμεύσεις που αθέτησε.  Πρωτοφανώς, όμως, σε μια έξαρση φλύαρου ζηλωτισμού σε συνδυασμό με τη χαλαρότητα της   αναπαυμένης του συνείδησης, μεταβίβασε μερτικό για την ευθύνη της δικής του ασυνέπειας  στους ψηφοφόρους του κόμματός του. 

Εμφατικά τόνισε, δίχως να γκρεμιστεί το τηλεοπτικό στούντιο, ότι  «η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που μας στήριξαν, είχαν επίγνωση ότι θα δώσουμε μια μάχη και προφανώς θα καταλήξουμε σε έναν συμβιβασμό και πολλές από τις δεσμεύσεις μας δεν θα μπορέσουμε να τις υλοποιήσουμε».  

 “Προφανώς”, κατά τον επικεφαλή της κυβέρνησης. οι ψηφοφόροι είχαν προκαταβολικά αξιολογήσει ως θετική την όποια στάση του και την είχαν εγκρίνει. Είχαν, άραγε, ρίξει τα χαρτιά, είχαν τουμπάρει το φλιτζάνι του καφέ, είχαν γυαλίσει  τη κρυστάλλινη μαντική σφαίρα, είχαν το κληρονομικό χάρισμα; Άγνωστον.
 
“Προφανώς”, κατ' επέκταση, κανείς δεν πρόδωσε την εμπιστοσύνη τους, δεν πολιτεύτηκε υποκριτικά με ψέματα, δεν εμπορεύθηκε κυνικά τις ελπίδες τους. “Προφανέστατα “, υπό την ίδια ισοπεδωτική γενίκευση, οι ψηφοφόροι του είναι συνένοχοι στις πράξεις ή τις παραλήψεις του ίδιου,  διότι υποτίθεται γνώριζαν εκ των προτέρων ότι δεν υπάρχει εναλλακτική.

Αναπόφευκτα, κάτω από όσα εκστομίζει παραπλανητικά ο πρωθυπουργός δεν απαιτούνται υπότιτλοι. Ούτε πίσω από τις λέξεις του χρειάζεται να φωλιάσει η μελαγχολία. Η τελευταία είναι μια μικρή πολυτέλεια για φτωχές ψυχές. Αταίριαστη με τους πολιτικά εξαπατηθέντες κατά συρροή και εντελώς παράταιρη με όσους εμμέσως, πλην περιφρονητικά, περιγράφονται ως “κορόιδα” της κάλπης.