Γρ. Νικολόπουλος

Ολες οι στρατηγικές της επιλογές αποδείχτηκαν λάθος. Ψήφισε το μνημόνιο και δεν εφάρμοσε τίποτα, προσμένοντας ένας θεός ξέρει τι. Και αντί να ολοκληρώσει την εφαρμογή των μέτρων άμεσα (το περασμένο φθινόπωρο) και να πάρει από τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβριο μια θετική αξιολόγηση, καθυστέρησε, φτάσαμε πάλι στο «αμήν», οι εταίροι θεωρούν ότι εξαιτίας της καθυστέρησης τα μέτρα του προηγούμενου μνημονίου δεν αρκούν και ζητούν επιπλέον μέτρα ύψους 3,5 δισ. ευρώ, τα οποία μάλιστα απαιτούν να ψηφιστούν από τώρα για να δεσμεύσουν και αυτή την κυβέρνηση και την επόμενη ότι θα τα εφαρμόσουν αυτομάτως. Η κυβέρνηση αρνείται -προς το παρόν- να τα υπογράψει και ζήτησε τη σύγκληση Ευρωσυνόδου Κορυφής. Οι εταίροι αρνήθηκαν και θα συγκαλέσουν Eurogroup με την προϋπόθεση ότι εμείς συμφωνούμε στα επιπλέον μέτρα. Η κυβέρνηση έχασε ξανά στο διαπραγματευτικό παιχνίδι και αυτοεξευτελίστηκε, εξευτελίζοντας ταυτόχρονα και τη χώρα και όλους τους Ελληνες, οι οποίοι συλλήβδην θεωρούμαστε αναξιόπιστοι για μία ακόμη φορά. 

Τώρα ο κ. Τσίπρας αναζητεί διεξόδους στο αδιέξοδο που ο ίδιος προκάλεσε. Θα ζητήσει συμφωνία από τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς για να μοιραστεί το πολιτικό βάρος των μέτρων; Δεν θα συμφωνήσει κανείς. Είναι έτοιμος να προσφέρει για τον ίδιο λόγο οικουμενική κυβέρνηση; Κανείς δεν θέλει να μοιραστεί την ευθύνη σε μια κυβέρνηση Τσίπρα. Θα παραιτηθεί και θα προσφύγει σε εκλογές; Τρίτη ευκαιρία δεν θα του δώσουν οι ψηφοφόροι. Θα χάσει και θα εξαφανιστεί προσωπικά, διότι ακόμη και οι δικοί του θα του ρίξουν όλη την ευθύνη για την ήττα, για την απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, για την απώλεια της εξουσίας, για την αποτυχία των διαπραγματεύσεών του - ίσως και για σκάνδαλα. 

Ο κ. Τσίπρας απέτυχε παταγωδώς και θα αναγκαστεί, θέλοντας και μη, να σηκώσει ο ίδιος το βάρος της αποτυχίας του. Και πρέπει να συμβεί αυτό διότι ευθύνεται πρωτίστως προσωπικά ο ίδιος και φυσικά ολόκληρη η κυβέρνησή του από κοινού. 

Δυστυχώς για τον ίδιο και αυτούς που βρίσκονται στον στενό κύκλο της εξουσίας του, δεν έχουν μάθει να παίρνουν την ευθύνη των πράξεών τους. Μεγαλώνοντας στα κομματικά θερμοκήπια, ενηλικιώθηκαν καταλαμβάνοντας σχολεία και πανεπιστήμια με την ανοχή μιας κοινωνίας μαθημένης να συγχωρεί. «Ελα, μωρέ, παιδιά είναι, άσ’ τα», έλεγε η ελληνική κοινωνία όταν έκλειναν τα πανεπιστήμια, όταν «εντοίχιζαν» καθηγητές, όταν έκαιγαν την Αθήνα, όταν τα έσπαγαν χωρίς λόγο για να εκφράσουν την επαναστατική τους ορμή. Η ελληνική κοινωνία υποχωρούσε πάντα σε κάθε παρανοϊκή εκδήλωση διαμαρτυρίας ακόμη και όταν ήταν προφανώς εις βάρος όλων - ακόμη και της ίδιας της Δημοκρατίας. 

Οταν λοιπόν αυτοί οι ανεύθυνοι τύποι, που είχαν μάθει να λειτουργούν ατιμωρητί, κατέλαβαν με ψέματα την εξουσία, θεώρησαν ότι το καθεστώς αυτό της ατιμωρησίας θα συνεχιστεί. Πίστεψαν πως μπορούν να υπογράφουν συμφωνίες που δεν θα εφαρμόζουν, πίστεψαν πως μπορούν να κοροϊδεύουν Ελληνες και ξένους και ότι τελικά θα περάσει το δικό τους. 
Φυσικά ο υπόλοιπος κόσμος δεν είναι έτσι. 

Οι δυτικές κοινωνίες δεν λειτουργούν όπως η ελληνική, τα «παιδιά» όταν παραβαίνουν τους κανόνες τιμωρούνται, τα συμβόλαια όταν υπογράφονται τηρούνται, η εφαρμογή των συμφωνιών επιβάλλεται. Ολα αυτά ο Τσίπρας δεν τα περίμενε. Τα είδε πέρυσι όταν αναγκάστηκε με την πλάτη στον τοίχο να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο, αλλά δεν τα «χώνεψε». Κορόιδεψε τους Ελληνες με το δημοψήφισμα, κορόιδεψε τους Ευρωπαίους με την ψήφιση των μέτρων, καθώς θεωρούσε ότι θα συνεχίσει να κοροϊδεύει και ότι δεν θα εφαρμόσει αυτά που συμφώνησε. Τώρα συμφωνεί να τα εφαρμόσει, αλλά του ζητάνε ακόμη περισσότερα διότι η καθυστέρηση στην εφαρμογή δημιούργησε νέο κόστος στην οικονομία. Και όσο καθυστερούμε τόσο θα μεγαλώνει το κόστος, τόσο θα ανεβαίνει ο λογαριασμός και οι φόροι.
Η κυβέρνηση αυτή δοκιμάστηκε και απέτυχε παταγωδώς. Πρέπει να φύγει. Και πρέπει να χρεωθεί ολόκληρο το πολιτικό κόστος της κατάστασης που δημιούργησε.
 
Το ερώτημα είναι πόση ζημιά θα κάνει ακόμη μέχρι να φύγει. Δεν είναι τυχαίο ότι, ενώ η ελληνική κυβέρνηση μετέδιδε ψευδή μηνύματα αισιοδοξίας περί κλεισίματος της συμφωνίας, πριν από λίγες ημέρες βρετανικά και γερμανικά μέσα ενημέρωσης επανέφεραν τα σενάρια περί αποχώρησης από την Ευρωζώνη και επανόδου στη δραχμή. Κανείς δεν καταλάβαινε τότε γιατί, αφού η ελληνική κυβέρνηση έλεγε ότι θα συμφωνήσει. Τελικά, κάτι ήξεραν τα ξένα μίντια. Η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε αξιόπιστη πρόταση, απλώς προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο, επαναλαμβάνω, ένας θεός ξέρει για ποιον λόγο. Διότι δεν μπορεί να είσαι τόσο αφελής και να μη βλέπεις ότι ο χρόνος που περνά είναι εις βάρος σου.

 Ο Τσίπρας και η αριστεροδεξιά του κυβέρνηση είχαν τις ευκαιρίες τους. Οπως φαίνεται τώρα, η ανοχή όλων, Ελλήνων και ξένων, μάλλον τελείωσε.