Βασ. Αναστασόπουλος

Σαν επακόλουθο, δε, από την στιγμή που η αξιολόγηση μοιάζει με το… γιοφύρι της Άρτας -το οποίο, ως γνωστόν, «ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν»- και δεν λέει να κλείσει, ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια, ακόμα πιο ενισχυμένα από το παρελθόν, τα σενάρια περί εκλογών ή δημοψηφίσματος. Αυτά, όμως, που φαίνεται πως επανέρχονται δριμύτερα, είναι τα σενάρια που θέλουν τη χώρα μας να αδυνατεί να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ και να αναγκάζεται ή να επιλέγει ένα προσωρινό ή μόνιμο… Grexit. Πολλοί, μάλιστα, συνδέουν το γεγονός με τις εν γένει εξελίξεις στην Ευρώπη, σε περίπτωση που οι Βρετανοί επιλέξουν την αποχώρηση της χώρας τους από την ΕΕ, στο επικείμενο δημοψήφισμα του Ιουνίου.

Όσοι μιλούν όμως για Grexit, φαίνεται να ξεχνούν ότι αυτό βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Όχι, δεν εννοούμε ότι ξεκίνησε η διαδικασία εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη -αν και πολλοί πιστεύουν ενδεχομένως το αντίθετο- αλλά ότι είναι οι ίδιοι οι Έλληνες, που εγκαταλείπουν τη χώρα μας, για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη, στην καριέρα και στη ζωή τους, στο εξωτερικό. Πώς λοιπόν μπορεί να μιλάει κανείς για έξοδο μιας χώρας από την ευρωζώνη και πώς ακριβώς θα συμβεί κάτι τέτοιο; Χωρίς τους πολίτες της;

Γιατί δεν είναι μόνο οι νέοι άνθρωποι, οι νέοι επιστήμονες, που αποφασίζουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους μακριά από τα πάτρια εδάφη. Είναι και άνθρωποι ώριμοι, σκεπτόμενοι, σοβαροί, κατασταλαγμένοι, με οικογένειες, επαγγελματίες, μισθωτοί, ακόμα και εργαζόμενοι λίγο πριν τη σύνταξη, που, μέσα στην απόγνωση και το φόβο τους ότι τα μελλούμενα είναι δυσμενέστερα από τα τωρινά, δεν το έχουν σε τίποτα να φορτώσουν μια μέρα τα υπάρχοντά τους σε ένα αυτοκίνητο ή να μπουν στο πρώτο αεροπλάνο ή να μπαρκάρουν με το πρώτο καράβι και… όπου τους βγάλει. Και δεν είναι ότι έχουν εγγυήσεις πως η ζωή εκτός Ελλάδας θα είναι καλύτερη ή ότι οι κοινωνίες στις οποίες θα καταλήξουν, θα τους υποδεχθούν με... ανοιχτές αγκάλες. Η μόνη βεβαιότητα που τους οδηγεί, είναι ότι στην Ελλάδα δεν έχουν κανένα βιώσιμο μέλλον, τουλάχιστον όχι με τα τωρινά δεδομένα.

Η θετική ανάγνωση μιας τέτοιας εξέλιξης θα ήταν, βέβαια, ότι οι άνθρωποι αυτοί θα μπορέσουν ενδεχομένως να ζήσουν αξιοπρεπώς εκτός Ελλάδας και να εργαστούν, αποκομίζοντας κέρδη, τα οποία θα «επιστρέψουν» στη χώρα μας, ως συνάλλαγμα, αποτελώντας έτσι μια -μερική- λύση στο πρόβλημα της ρευστότητας. Η αλήθεια όμως είναι ότι η χώρα δεν μπορεί να αντέξει μια τέτοια αφαίμαξη ανθρώπινου δυναμικού ούτε μπορεί να ελπίζει, φυσικά, ότι η λύση θα δοθεί με… εποικισμό της ελληνικής γης από τους πρόσφυγες και μετανάστες που συρρέουν σε αυτή -και που πολλοί, μέσα στην απελπισία τους, εκτιμούν ότι είναι μια προοπτική εντός σχεδιασμού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε περίπτωση, το φετινό καλοκαίρι ενδέχεται να είναι πολύ πιο αγωνιώδες από εκείνο του 2015. Ήδη, πολλοί Έλληνες είναι… φευγάτοι. Υπάρχει, άραγε, κάτι που να μπορεί να γίνει, κάτι δραστικό, ώστε να τους κρατήσει στην πατρίδα;