Γιάννης Μακρυγιάννης

Είναι λογικό. Ακόμα κι όταν ένας ολόκληρος λαός αποτελεί παράδειγμα ανθρωπιάς με τη συμπεριφορά του απέναντι στους πρόσφυγες πολέμου, να υπάρχουν κήρυκες της ανοησίας και του μίσους, θιασώτες της χούντας, των ναζί και της ακροδεξιάς όπως ο κ. Σφακιανακης, παλαίμαχος και ξεπεσμένος πρωην "σταρ", της νυχτερινής πίστας με χαμηλού επιπέδου "άσματα", που προσπαθούν να αμαυρώσουν την εικόνα.

Να κάνουν ασκήσεις ξενοφοβικού και ρατσιστικού περιεχομένου, να πουν την παρόλα τους για μερικά εικοσιτετράωρα δημοσιότητας, μπας και γεμίσει κανά πρώτο τραπέζι πίστα από... "ελληναράδες" και "φουστανελάδες". Ας είναι.

Τίποτα όμως δεν μπορεί να αλλάξει την ουσία από το παράδειγμα που έδωσε μέχρι τώρα η ελληνική κοινωνία στην πλειοψηφία της. Το παράδειγμα της αλληλεγγύης, της συμπόνιας, της θυσίας, της κατανόησης. Χιλιάδες παραδείγματα ανθρώπων που ξεπέρασαν τον εαυτό τους, προσέφεραν κάτι περισσότερο από μια κουβέρτα, ένα πιάτο φαγητό, μια φιλοξενία σε κατατρεγμένους: έδωσαν νόημα στα πανανθρώπινα ιδεώδη και τις αξίες. Υπενθύμισαν τι σημαίνει να ξεπερνάμε τους ίδιους τους φόβους μας, τις προκαταλήψεις μας και ο,τι μας χωρίζει και να βλέπουμε τον ξένο, τον αδύναμο, τον κυνηγημένο, με τα μάτια της καρδιάς και της ψυχής - τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Χιλιάδες άνθρωποι ξεπέρασαν ακομη και την ιδια την πολιτεία, την ιδια την κυβερνηση που υποτίθεται εχει σύμφυτη την ευαισθησία. Την ξεπέρασαν και της έδωσαν το ανάλογο μάθημα, διότι η ίδια είναι βαριά εκτεθειμένη για το πώς δεν κατάφερε να προετοιμαστεί για το χειρισμό μιας τέτοιας ανθρωπιστικής κρίσης.

Η ελληνική κοινωνία λοιπόν είναι αυτή των γιαγιάδων και των νέων ανθρώπων του Αιγαίου, που άνοιξαν τις αγκαλιές τους στα νησιά, των κάθε λογής ανθρώπων σε όλη την επικράτεια, ακόμη και ανέργων ή φτωχών και αδύναμων, που προσέτρεξαν να προσφέρουν κάθε δυνατή βοήθεια. Το κομματι εκεινο των "σφακιανακηδων" ειναι απολύτως περιθωριακό, μαύρο σαν καταχνιά στη γωνιά της απαξίωσης και της περιφρόνησης, να μας υπενθυμίζει απλώς οτι υπαρχει πάντα μια ντροπιαστική σκοτεινή πλευρα στην ανθρώπινη φύση, που όμως δεν μπορεί και δεν πρεπει να νικήσει.