Τάσος Καραμήτσος

Ας πούμε λοιπόν ότι ο Τσίπρας προκηρύσσει εκλογές και τον Σεπτέμβριο τις κερδίζει και με διαφορά από τον δεύτερο ή καταφέρνει ακόμα και να πάρει αυτοδυναμία (όπως πιστεύουν στο Μέγαρο Μαξίμου) και έχει μπροστά του μια καθαρή τετραετία να κυβερνήσει απρόσκοπτα. Κάθε σκεπτόμενος καλόπιστος πολίτης θα μπορούσε λοιπόν να θέσει (και να τα θέσει και στον ίδιο τον πρωθυπουργό, αν είχε τη δυνατότητα) μερικά καίρια ερωτήματα.

Τι κατάλαβε από την εξάμηνη θητεία του ως πρωθυπουργός, που μας χρέωσε με καμιά σαρανταριά δισ. ευρώ επιπλέον, και γιατί από εδώ και στο εξής πρόκειται να κυβερνήσει καλύτερα τη χώρα; Είδε το φως το αληθινό της τρόικας και των δανειστών ή είναι ικανότερος διαπραγματευτής από τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο ο ίδιος, ενώ ο Τσακαλώτος θα «καταφέρει» καλύτερα τον μυστήριο γερο-Σόιμπλε έναντι του Στουρνάρα; Γιατί, προσέξτε, γι’ αυτά μιλάμε τώρα αφού η χώρα μπήκε σε τρίτο μνημόνιο με την υπογραφή του Τσίπρα.

Μπορεί με τον κυβερνητικό σχηματισμό που θα φτιάξει ο νέος ΣΥΡΙΖΑ που θα προκύψει μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου να κυβερνήσει ως σύνολο, ως ομάδα καλύτερα από τον Βορίδη, τον Γεωργιάδη, τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Λοβέρδο; Είναι πιο ικανοί ο Παππάς, ο Κατρούγκαλος, ο Κουρουμπλής και τα άλλα στελέχη που γνωρίσαμε έως τώρα; Γιατί, συγγνώμη, αλλά αυτό είναι το πρωτοκλασάτο πολιτικό δυναμικό που γνωρίσαμε την τελευταία τριετία στη χώρα.

Αυτό που κάθε σκεπτόμενος πολίτης, δίχως κομματικές δεσμεύσεις και πολιτικά συμφέροντα, ρωτάει με αγωνία είναι αν ο ίδιος ο Τσίπρας θέλει πραγματικά και μπορεί να μεταλλαχθεί από αρχηγός ενός κόμματος-συνονθυλεύματος άσχετων αριστερών ονειροπόλων σε έναν κανονικό Ευρωπαίο ηγέτη κεντροαριστερού κόμματος

Θα το πάει έτσι ο Τσίπρας ή θα το προχωρήσει πιο... πονηρά και θα βάλει κι άλλα κόμματα στο παιχνίδι για να έχει και την έξωθεν καλή μαρτυρία και περισσότερες αντοχές απέναντι στο σκληρό μνημόνιο που οδήγησε σε συντριβή τους πάντες τα τελευταία χρόνια, κόμματα και πολιτικούς;

Κυρίως όμως αυτό που κάθε σκεπτόμενος πολίτης, δίχως κομματικές δεσμεύσεις και πολιτικά συμφέροντα, ρωτάει με αγωνία είναι αν ο ίδιος ο Τσίπρας θέλει πραγματικά και μπορεί να μεταλλαχθεί από αρχηγός ενός κόμματος-συνονθυλεύματος άσχετων αριστερών ονειροπόλων -η αλήθεια είναι, με πολλές απολυταρχικές τάσεις ορισμένοι εξ αυτών- σε έναν κανονικό Ευρωπαίο ηγέτη κεντροαριστερού κόμματος.

Και μέσα σε λίγους μήνες να αντλήσει από τον χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς αλλά και της κοινωνίας νέους άφθαρτους ανθρώπους να τον πλαισιώσουν.
Αυτή η υπόθεση, κατά τη γνώμη μου, έχει λίγες πιθανότητες επιτυχίας και είναι εξόχως δύσκολο εγχείρημα, αφού θα επιχειρηθεί σε μια περίοδο όπου η ελληνική κοινωνία θα στενάζει κυριολεκτικά από την ύφεση και η φτώχεια τον χειμώνα θα είναι πρωτόγνωρη.
Ομως ο Τσίπρας για κάποιον λόγο (εύκολα ερμηνεύσιμο για μερικούς, πολύ δύσκολα για άλλους) είναι ο μόνος πολιτικός σήμερα που έχει ακόμα σημαντικότατη λαϊκή απήχηση, άρα λογικά είναι και ο μόνος που μπορεί να το επιχειρήσει. Ισως γιατί οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί και σχηματισμοί, λόγω φθοράς του παρελθόντος, «έχουν βγει από το λογισμικό του μέσου Ελληνα», όπως λέει και ο φίλος μου ο Λαζόπουλος.