Σπύρος Γκουτζάνης

- η συμμετοχή της ΕΕ στο ελληνικό πρόγραμμα ολοκληρώνεται στο τέλος του έτους και γι αυτό πρέπει να συμφωνηθεί η διάδοχη κατάσταση

- η ενδεχόμενη πρόωρη αποχώρηση του ΔΝΤ -που το δικό του σκέλος στο παρόν πρόγραμμα κανονικά ολοκληρώνεται την άνοιξη του 2016- θα αφήσει  κενό που θα πρέπει να καλυφθεί από τις αγορές με ευρωπαικές εγγυήσεις

- θα υπάρξει συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με τους ευρωπαικούς θεσμούς

- η συμφωνία θα περιέχει την προληπτική γραμμή χρηματοδότησης από την πλευρά των εταίρων και δανειστών που θα καλύψει ενδεχόμενες ανάγκες χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας

- θα περιλαμβάνει όρους και προυποθέσεις τις οποίες θα πρέπει να τηρεί η άλλη πλευρά, δηλαδή η ελληνική

- θα προβλέπει επίσης μηχανισμό επιτήρησης των όρων και των προϋποθέσεων της συμφωνίας στον οποίο θα συμμετέχει και το ΔΝΤ

- το κείμενο που τελικώς θα διατυπωθεί, όταν θα ολοκληρωθεί, έχει τον επάρατο τίτλο Memorandum of Understanding -ΜοU, όπως ήδη γράφεται- κοινώς μνημόνιο

Ας υποθέσουμε λοιπόν για να μην στεναχωρούμε την κυβέρνηση ότι αφαιρούμε από το κείμενο το MoU και το βαπτίσουμε “εταιρική σχέση” ή “ειδική σχέση” και του δίνουμε κωδικό πχ “Θανάσης” αλλάζει η ουσία;  Θα είναι μία δεσμευτική συμφωνία -που δεν θα λέγεται μνημόνιο. 

Η κυβέρνηση λέει διαπραγματεύεται. Όμως η χαλάρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας είναι έξω από την διαπραγμάτευση. Τα θηριώδη για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας πρωτογενή πλεονάσματα είναι επίσης εκτός συζήτησης. Η συνέχιση της απορρύθμισης -που την βαπτίζουν “διαρθρωτικές αλλαγές”- είναι η προμετωπίδα της κυβέρνησης. Το κούρεμα του χρέους ούτε καν διανοείται να το θέσει η ελληνική κυβέρνηση, αντίθετα με κάτι περίεργες δηλώσεις ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο θα κάνει όλους τους οικονομολόγους νεοκλασσικούς, μαρξιστές, νεοφιλελεύθερους να σκίσουν τα πτυχία τους. 

Θέλησε η κυβέρνηση να κινηθεί στην κατεύθυνση της εξόδου από τα μνημόνια που προυποθέτει απρόσκοπτη και συμφέρουσα χρηματοδότηση από τις αγορές. Οι αγορές της απάντησαν με το κραχ στο χρηματιστήριο και στα ομόλογα. Θέλησε επίσης να κινηθεί μονομερώς σε σχέση με την Τρόικα για εσωτερικές ρυθμίσεις. Το αποτέλεσμα ήταν η διαπραγμάτευση όχι μόνο δεν έκλεισε στο τέλος Οκτώβρη όπως έλεγε το Μαξίμου αλλά η Τρόικα βάζει τελεσίγραφα προκειμένου να επιστρέψει. Για μία ακόμη φορά το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες απέρριψαν τον σχεδιασμό του πρωθυπουργού όπως έχουν κάνει όλες τις προηγούμενες και του επιβάλουν τον μόνο κατ αυτούς αποδεκτό δρόμο. 

Άρα τί διαπραγματεύται η κυβέρνηση εν κρυπτώ και παραβύστω κατά την συνήθειά της; Μάλλον εκλιπαρεί για το περιτύλιγμα. Την συσκευασία και τις κορδέλες για το νέο πακέτο, το “μη μνημόνιο” -είπαμε να μην τους στεναχωρούμε- που να παρέχει στην κυβέρνηση την δυνατότητα επικοινωνιακής διαχείρισης ώστε να μαζέψει τους 180 βουλευτές και ξεπεράσει την προεδρική εκλογή. Για να κερδίσει έναν ακόμη χρόνο στην εξουσία. Μέχρι την τελευταία ημέρα.