Μάκης Πολλάτος

Υποτίθεται ότι εφ' όσον βεβαιωθεί πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό του 2013 θα είναι το πρώτο σοβαρό δείγμα ότι «το ματσάκι γυρίζει» και στην άκρη του τούνελ θα αρχίσουμε να βλέπουμε το φως της ανάκαμψης.

Πώς οριοθετείται η επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης; Τι άλλαξε επί της ουσίας στην ελληνική οικονομία;

Αντί απάντησης, παραθέτω δήλωση που έκανε ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Σταϊνμάγερ από την Αθήνα, μόλις προχθές.

«Οι οικονομικές επιτυχίες, για παράδειγμα, στον τομέα του τουρισμού, που είναι εμφανείς πλέον - γιατί είχατε μια πολύ εξαιρετικά επιτυχή τουριστική χρονιά - θα οδηγήσουν σε νέους, σε ακόμη περισσότερους πελάτες, γιατί ακριβώς είναι ελκυστικές οι προσφορές της Ελλάδας, και ότι θα είναι δυνατό να υπάρξει συνέχεια προς αυτή την κατεύθυνση και σε αυτόν το δρόμο», είπε ο κ. Σταϊνμάγερ.

Το πρωτογενές πλεόνασμα, η οικονομική επιτυχία του 2013, το «success story» -όπως θέλετε πείτε το- οφείλεται στο γεγονός ότι πήγε καλά ο τουρισμός. Η παραδοσιακή ελληνική βιομηχανία της Ελλάδας δηλαδή.

Γιατί όμως πήγε καλά ο τουρισμός;

Επειδή έπεσαν οι τιμές για τους ξένους που ήρθαν στην Ελλάδα για διακοπές, είπε χωρίς περιστροφές ο Σταϊνμάγερ.

Μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι άλλαξε κάτι επί της ουσίας. Ούτε νέες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν στους τομείς γύρω από τον τουρισμό, ούτε προοπτικές έχουν δημουργηθεί για να ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας. Το μοντέλο που ακολουθείται είναι αυτό του «all inclusive» και εξυπηρετείται από εργαζόμενους σε καθεστώς μαθητείας κι αυτούς  προερχόμενους  από ανατολικές χώρες, όχι από την Ελλάδα.

Πώς θα μειωθεί η ανεργία αν δεν υποχρεωθούν οι επιχειρηματίες του τουρισμού να προσλαμβάνουν Έλληνες; Γιατί δεν φροντίζουν οι βουλευτές -αυτός είναι ο ρόλος τους, νομοθετική εξουσία είναι- να προτείνουν τρόπους για να απορροφηθούν οι άνεργοι σε δραστηριότητες περί τον τουρισμό; Γιατί δεν ενεργοποιούνται οι ευρωβουλευτές να αξιοποιηθούν τα διαθέσιμα κοινοτικά κονδύλια για να πακετοποιηθούν μαζί με τον τουρισμό μια σειρά από προϊόντα (όπως τα προϊόντα ονομασίας προέλευσης) που θα τονώσουν το τουριστικό προϊόν και παραλλήλως θα δημιουργήσουν προϋποθέσεις γα την ανάπτυξη των τοπικών οικονομιών;

Διότι λίγο ως πολύ, όλοι περιμένουμε ένα θαύμα. Και πολλές φορές μοιάζουμε δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι.

Ακόμη και αυτό που την εποχή της ευμάρειας, της μιζέριας του πλούτου, όλοι εξορκίζαμε -το να γίνουμε τα γκαρσόνια των Ευρωπαίων δηλαδή- αδυνατούμε να το κάνουμε έστω για ένα μεταβατικό διάστημα ώστε να ξαναμπούν στην αγορά εργασίας οι άνεργοι, να βρουν μια ευκαιρία να δημιουργήσουν οι άνθρωποι που η κρίση βγάζει στο περιθώριο, αδρανοποιώντας τους.

Ντροπή μας.