Σπύρος Γκουτζάνης

Μπορεί να έχει δίκιο ή άδικο, άλλα είναι αντιαισθητικό. Όταν όμως οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ απείλησαν το ίδιο, ότι θα καταθέσουν κι εκείνοι τροπολογία και του είπαν προκλητικά “να αναζητήσει ισοδύναμα από τα Ζάππεια”, ο υπουργός που μέχρι τότε υπεραμυνόταν “του δίκαιου και αναγκαίου μέτρου” έκανε στροφή 180 μοιρών και αναζητά ισοδύναμα.

Όσοι έχουν σχέση με τον χώρο της Υγείας -γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό- κι όσοι έχουν την ατυχία να νοσηλευτούν, συμφωνούν σε μία διαπίστωση: η κατάσταση στα δημόσια Νοσοκομεία της χώρας είναι επιεικώς άθλια.

Η δημόσια Υγεία στην Ελλάδα είναι στο χειρότερο σημείο της τουλάχιστον από την μεταπολίτευση. Ατέλειωτες ουρές στα εξωτερικά ιατρεία, ράτζα στους διαδρόμους -όπως δημοσίευσαν σε φωτογραφία γιατροί σοκάροντας- κρεβάτια χωρίς κλινοσκεπάσματα, βρωμιά ακόμη και στα χειρουργεία, ελλείψεις σε προσωπικό. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι άνθρωποι χάνουν την ζωή τους ή επιδεινώνεται σημαντικά η υγεία τους. Γιατροί με πόνο ψυχής μαρτυρούν ότι σε πολύ σοβαρά χειρουργεία λείπουν ακόμη και ευτελούς αξίας αναλώσιμα που δείχνει όχι τόσο έλλειψη πόρων αλλά ακηδία των υπευθύνων, απουσία έγνοιας για το αγαθό της ζωής και της υγείας.  Θα περίμενε λοιπόν κανείς από τον νυν υπουργό τουλάχιστον να ντρέπεται για την εικόνα που παρουσιάζει ο τομέας του οποίου προίσταται, παρότι δεν είναι εκείνος που έχει την κύρια ευθύνη-γιατί πολιτικά συνυπεύθυνος είναι. Θα περίμενε επίσης να εργάζεται επί 24ώρου βάσεως προκειμένου να βελτιώσει τις παροχές Υγείας, όσο είναι δυνατόν να βελτιωθούν με τα δεδομένα οικονομικά. Αντίθετα βλέπουμε έναν υπουργό αμετροεπή και ανερμάτιστο - “δεν θα μου κλέψει την δόξα των απολύσεων ο Τόμσεν”-  ολημερίς κι οληνυχτίς να ξιφουλκεί από τα ερτζιανά ή από τα τηλεοπτικά παράθυρα άλλοτε εναντίον του κ. Καμμένου, άλλοτε εναντίον των γιατρών, άλλοτε εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, άλλοτε εναντίον των εργαζομένων στον τομέα του. Τελικά είναι θέμα ήθους.  Δεν είναι ένας απλός βουλευτής που μάχεται τους πολιτικούς του αντιπάλους, είναι υπουργός σε έναν κρίσιμο και ευαίσθητο τομέα για την κοινωνία, με επιστήμονες που έχουν ξοδέψει σε σπουδές δεκαετίες ολόκληρες -και δεν παίρνουν όλοι φακελλάκια.

Θα περίμενε κανείς και από την κυβέρνηση μετά από 18 μήνες να μην ασχολείται μόνο με το πως θα ικανοποιήσει τον κ. Τόμσεν  αλλά να έχει καταστρώσει ένα σχέδιο μεταρρύθμισης στο πλαίσιο των δημοσιονομικών δυνατοτήτων της χώρας. Φυσικά και είναι δύσκολο και θα υπάρχουν κενά και ελλείψεις, σίγουρα όμως αν υπήρχε ένα στοιχειώδες σχέδιο που να μην εξαντλείται στις περικοπές, δεν θα επικρατούσε αυτή η αθλιότητα.

Ένας προηγούμενος υπουργός Υγείας ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος το είχε δηλώσει ευθαρσώς ότι είχε γίνει κάτι σαν λογιστής ότι ασχολιόταν μόνο με τα δημοσιονομικά της Υγείας προκειμένου βέβαια να πετύχει τους περιορισμούς του μνημονίου. Ο νυν υπουργός προχωρά ενά βήμα παραπέρα ανοίγει διάπλατα τις πόρτες της Υγείας στην έφοδο της ιδιωτικοποίησης, σε βάρος των εργαζομένων και των ασθενών,.

ΥΓ. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό για την κυβέρνηση να επαίρεται ότι θα τιμωρηθεί ο κ. Τομπούλογλου επειδή πιάστηκε “με την γίδα στην πλάτη”. Τί θα μπορούσε δηλαδή να γίνει; να απαλλαγεί; ή να κουκουλωθεί η ιστορία; Με ποιά προσόντα και ποιο βιογραφικό όμως διορίστηκε πρόεδρος Νοσοκομείου ο κ. Τομπούλογλου εκτός από το ότι είναι γαλάζιος πολιτευτής. Ένα ακόμη περιστατικό ενδεικτικό του ενδιαφέροντος που επιδεικνύει η κυβέρνηση για τον χώρο της Υγείας.