Δημήτρης Δανίκας

Το  πρώτο  ότι  χρειάζεται  απίστευτο  θάρρος και υπαράνθρωπο κουράγιο  να   κοινοποιήσει κάποιος  την περιπέτεια της Υγείας  του. Να πει  δημοσίως «ναι πάσχω από  καρκίνο».  Του βγάζω το καπέλο. Εγώ  που  δεν   τον  ψήφισα και ούτε ποτέ μου τέτοιο  πράγμα θα έκανα.  Στοιχειώδες  φίλε μου.  Να παραδέχεσαι   την ανωτερότητα  των  ψυχικών  αποθεμάτων του αντιπάλου σου

Το δεύτερο  ότι   αν ο Νικήτας Κακλαμάνης πρέπει   να αποσυρθεί από την πολιτική   τότε πριν απ αυτόν   θα έπρεπε να είχαν αποσυρθεί  εκατοντάδες   γραβάτες και κοστούμια που έσπρωξαν τον τόπο  στο χείλος του γκρεμού. Να τους ονοματίσω; Περιττό. Αν, ας πούμε,  ο Κακλάμανης  έχει καταστρέψει τον Δήμο της Αθήνας, το ίδιο  πάνω κάτω διαπράττει και ο ασήμαντος Καμίνης. Αν  έχει   ψηφίσει νομοσχέδια  με τα οποία χρεοκόπησε ο τόπος, δεκάδες άλλοι έστησαν τρικούβερτο γλέντι, τα έφαγαν,  τα έκαναν  λαμπόγυαλο και παρόλα αυτά  εξακολουθούν και σήμερα να  παριστάνουν τον σωτήρα του τόπου.   Σα  να  λέμε είπε  ο   γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα

Το   τρίτο ότι ουδείς  εξ όλων  αυτών, συμπεριλαμβανομένου και του Νικήτα, δεν βρέθηκαν  και δεν ενθρονίστηκαν στην  εξουσία ελέω  θεού.  Ελληνες τους  ψήφισαν. Και μάλιστα κατ επανάληψη.  Ελληνες, στις  τελευταίες εκλογές,  τους ξαναψήφισαν. Και έλληνες θα τους  ξαναψηφίσουν. Αυτή  η πολιτική  μας αξίζει. Αυτοί οι πολιτικοί μας αξίζουν. Με απλά  λόγια, αντί να αγανακτούμε με τους πολιτικούς μας,  καλύτερα να  εξοργιζόμαστε   με τον εαυτό μας. Με  την κατάσταση, το επίπεδο, τον «αναλφαβητισμό» και την υποταγή μας

Τέταρτο και εντελώς υπαρξιακό.  Μάθημα  ζωής αυτό. Οσο ο  Ανθρωπος αισθάνεται υγιής και  δυνατός  τόσο  αλλαζόνας και «τυφλός».  Οσο τα  χρόνια περνάνε και  ένα ένα πριονίζονται  τα κλαδιά πάνω στα οποία  καθόμαστε και  παριστάνουμε  τους αθάνατους  και  μάγκες, τόσο  ο  Ανθρωπος  συναισθάνεται  την ματαιότητα  του  φιλοτομαρισμού  του,  την ασημαντότητα  της ύπαρξής του και  τις καταστροφικές συνέπειες  της απληστίας  του. Ομως είναι αργά. Μπορεί να συμβαίνει και στον Νικήτα Κακλαμάνη. Τώρα.  Που μάχεται ολομόναχος. Face  to Face με  τον θάνατο. Οπως  συμβαίνει με τον ήρωα της αριστουργηματικής ιστορίας του Ινγκμαρ Μπέργκμαν «Αγριες φράουλες».  Μπορεί κι αυτός να   λέει  στον εαυτό του. «Στερνή μου γνώση να  σε είχα πρώτα»!