Δημήτρης Παγαδάκης

Εκεί  αιωρούμενοι σε ένα σύννεφο  υποψιών και συγκαλυμμένης δυσπιστίας αποκάλυψαν πως μέσω ειδικού λογισμικού, εγκαταστημένου σε εταιρία κινητής  τηλεφωνίας, παρακολουθούνταν και καταγράφονταν οι συνομιλίες καμιά 100αριά  τηλεφώνων. Ανάμεσά τους και αυτά του πρωθυπουργού, των υπουργών Εθνικής Άμυνας,  Δημόσιας Τάξης, καθώς και όλης την ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Επί δύο χρόνια η  δικαστική έρευνα δεν απέδωσε αποτελέσματα και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο. Ώσπου το 2010 η υπόθεση ξανάνοιξε με την εμφάνιση νέων στοιχείων που υποδείκνυαν ανάμιξη της αμερικανικής πρεσβείας. Κοινώς, υπόθεση κατασκοπείας. Ανήκουστο!  Das ist ja ungeheuerlich!, που παρομοίως θα αναφωνούσε και η ευαίσθητη σε τέτοια  τα ζητήματα Άνγκελα Μέρκελ. Δεδομένης, προφανώς, της εκτεταμένης οδυνηρής μνήμης της από τις “Ζωές των Άλλων” στην ιδιαίτερη πατρίδα της.

Ωστόσο, να που και η Γερμανίδα  καγκελάριος  αιφνιδίως  βρίσκεται  από δεκαετίας με “κοριό”στο κινητό της. Κατά παράβαση , φυσικά, ορίων και φραγμών που έχουν τεθεί από κανόνες, νόμους, συντάγματα, δικαστήρια και διεθνείς συμβάσεις. Τσάμπα τους ξεφώνισε ο Σνόουντεν; Δυστυχώς, υπό την ανακάλυψη προσχημάτων και την επίκληση “ειδικών συνθηκών” και “εκτάκτων περιστάσεων” καλύπτονται, εκάστοτε, αυθαίρετες υπερβάσεις και παρανομίες.

Πέρα όμως από τα διλήμματα “εθνική  ασφάλεια ή προστασία της ιδιωτικής  ζωής” , “πολιτικές ελευθερίες ή διασφάλιση από τρομοκρατικούς κινδύνους”,  το κακό  είναι ότι σάλος που ξεσπάει με τις τηλεφωνικές υποκλοπές είναι απολύτως υποκριτικός. Όχι επειδή όλοι γνωρίζουν πως όλοι, όπου τους παίρνει, παρακολουθούν όλους. Αντίθετα, γιατί, άπαντες διαχειρίζονται το θέμα με παρόμοια ευλαβική προσήλωση, σύμφωνα με τις επικρατούσες επικοινωνιακές προδιαγραφές.

Το σενάριο περιλαμβάνει αρχικά κατακραυγή και ρητορικές καταδίκες, μετά πολιτικές πιέσεις και συγκρατημένο διεθνή σάλο, κατόπιν απαιτήσεις εγγυήσεων  και δεσμευτικούς όρκους μεταμέλειας,  στη συνέχεια, απλώς, συμβιβασμό ή συμψηφισμό. Τέλος, θύματα και θύτες αμολάνε από κοινού ένα τετριμμένο και ευτελούς αξίας λόγο εκφράζοντας δήθεν την έκπληξή τους για το συμβάν και διακηρύσσοντας βροντερά την απόφασή τους ότι σύσσωμοι θα πατάξουν τους βρωμερούς, τρισάθλιους και παρασκηνιακούς υποκλοπείς.

Η κωμωδία ολοκληρώνεται με τους πολίτες ανακουφισμένους που  δεν έχουν παρόμοια “κακή τύχη”  με αυτή που βρήκε τα κινητά υπουργών, πρωθυπουργών, καγκελαρίων  και προέδρων της χώρας τους. Και ακόμα  χειρότερα  πιεσμένους ότι τα «μυστικά» τους θα μείνουν απρόσβλητα από τις επιβουλές των ελεεινών μυστικών υπηρεσιών και τις παρακολουθήσεις παντός άλλου ενδιαφερόμενου. Τέτοια πλάνη.

Το ζήτημα είναι πώς μέσα σε αυτό το διεθνές περιβάλλον ηθικής απαξίας  και Γερμανοαμερικανικής κόντρας  ξεφύτρωσε ο εγχώριος συνταξιούχος πολιτικός Θ Πάγκαλος; Ίσως επειδή μετά το ισοπεδωτικά κατεδαφιστικό “μαζί τα φάγαμε¨ να ήθελε να χαρίσει  έναν αέρα εθνικής ανάτασης με το “μαζί τους κατασκοπεύαμε”. Πιθανότατα και να διασκέδαζε διηγούμενος παλιά περιστατικά της περιπέτειάς του στο υπουργείο Εσωτερικών. Γιατί αστόχαστος δεν είναι σε ότι εκθέτει τη χώρα  Εκτός πια αν στέλνει “μηνύματα” προς άγνωστους αποδέκτες.    

Εξάλλου, σε μια χώρα που  δεν λέει να ξεκολλήσει από  το χθες υπάρχουν ενδεχομένως  και εκείνοι που θα επιθυμούσαν να  ξαναμπούν στο πολιτικό παιχνίδι εκμεταλλευόμενοι τη “θυματοποίησή” τους από τις ντόπιες κατασκοπευτικές ιστορίες του 2005. Με μια διαφορά. Ενώ οι κοριοί έρχονται, παρέρχονται και επανέρχονται, τα πυρπολημένα από τους ψηφοφόρους πολιτικά ζόμπι σπανίως ανασταίνονται.