Δημήτρης Παγαδάκης

Δυστυχώς, στον ίδιο μονόδρομο βαδίζει απτόητη και η δήθεν ορθολογικά προσανατολισμένη  ηγεσία της ευρωζώνης. Με μια διαφορά. Σε ότι αφορά το ελληνικό πρόβλημα κάθε έννοια ελπίδας έχει, για την ώρα, διαγραφεί.

Αντίθετα, επιμένει στις εμπρηστικές δηλώσεις και στη χάραξη μιας καταστροφικής στρατηγικής κατακερματισμού, κοινωνικής αποδόμησης και παραγωγικής διάλυσης που διαιωνίζουν την ύφεση στη χώρα. Πάει φιρί φιρί δηλαδή να δέσει την Ελλάδα και τις λοιπές περιφερειακές χώρες  σε μια ζώνη δημοσιονομικών προτεκτοράτων προς δόξα και όφελος μιας στέρεης  βορειοευρωπαϊκής ηγεμονίας. Με δυο λόγια, οι ηγετικές της ελίτ ονειρεύονται και την αρπαγή του «προνομιακού οικοπέδου» του Νότου που λέγεται Ελλάδα. Προφανώς, για ένα κομμάτι ψωμί.     

Δεν εξηγείται αλλιώς ότι οι εταίροι δεν έχουν καμιά πρεμούρα να λύσουν τον εγχώριο οικονομικό κόμπο. Είναι κατανοητό ότι οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι εφαρμόζουν τη τακτική λάου λάου, προκειμένου να αποφύγουν το πολιτικό κόστος. Και γι΄αυτό να τρενάρουν τις αποφάσεις για το χρέος μετά τις ευρωεκλογές. Ωστόσο, αγγίζει τα όρια του παραλογισμού ότι αντί να συμβάλλουν στην προσπάθεια εξόδου της χώρας από  την κρίση, που οι ίδιοι χρηματοδοτούν, την ναρκοθετούν και την υπονομεύουν με κάθε τρόπο.

Όχι μόνο αρνούνται κάθε άμεσο κούρεμα αλλά βάζουν πλέον τρικλοποδιές  και στο έμμεσο, αφού δεν δέχονται την πολυετή μετακύλιση των ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ. Χώρια που αναιρούν τις δεσμεύσεις τους για την απομείωση του ελληνικού χρέους, εφόσον επιτευχθεί το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα. Και παρότι τους έχει εξηγηθεί καθαρά και ξάστερα ότι η χώρα δεν αντέχει άλλα μέτρα,  απαιτούν επειγόντως νέο άγριο πακέτο λιτότητας.για να καλυφθεί, πέραν της χρηματοδοτικής, η δημοσιονομική τρύπα.   

Μια τέτοια αδημονία εταίρων και δανειστών πιθανότατα προκύπτει από κάτι δύσπεπτο που τους χαλάει τη σούπα. Εκτιμάται ότι δεν τους πονοκεφαλιάζει  τόσο η εμφύλια κόντρα μεταξύ ΔΝΤ και Ε.Ε. Ούτε, μάλλον, προέρχεται από την άρνηση της κυβέρνησης να αποδεχθεί καρτερικά ένα νέο μνημονιακό τυφλοσούρτη που θα απαξιώνει περεταίρω και το πολιτικό σύστημα και τους παραγωγικούς πόρους του τόπου. Ενδεχομένως, τα σκληρά χαλίκια στο προκάτ χυλό τους να προέρχονται από την επέλαση των διεθνών κερδοσκοπικών φαντς.

Το αιφνίδιο ενδιαφέρον τους για την Ελλάδα και οι τοποθετήσεις τους σε εγχώριες μετοχές, λόγω της κατακόρυφης πτώσης στις αποτιμήσεις των επιχειρήσεων τα τελευταία τρία χρόνια, ανεβάζει τις αξίες τους. Γεγονός που καθιστά σχετικά δυσπρόσιτο το τίμημα που θα πρέπει να καταβάλει μερίδα χρυσοκάνθαρων πιστωτών οι οποίοι ήλπιζαν να αποκτήσουν ντόπια εταιρικά φιλέτα κοψοχρονιά. Κοινώς , πετάει τη καλυμμένη  λεηλασία τους εκτός προϋπολογισμού .

Σαφώς και είναι παρακινδυνευμένο  από ένα καπρίτσιο της ιστορίας να θεωρηθούν τα διεθνή κερδοσκοπικά κεφάλαια, τα οποία  βύθισαν την Ελλάδα στη χρεωκοπία, ως σημερινός σύμμαχός της στην προσπάθειά της  να φρενάρει την αρπαγή τμήματος του πλούτου της μπιρ παρά από τους εταίρους της. Οι άνθρωποι που τα χειρίζονται δεν είναι σωτήρες ή ευεργέτες, ούτε προσφέρουν ρητορικές ανακούφισης. Ευκαιρίες ψάχνουν, ψυχρά, κυνικά, συμφεροντολογικά και συνήθως προσωρινά.

 Ακόμα, όμως, χειρότερα  η ανάλγητη τρόικα με πεποίθηση κυριαρχίας και καλυμμένες τις βαθιά ριζωμένες αποικιοκρατικές της αντιλήψεις στολίζει τις αέναες τιμωρητικές πιέσεις της με πέπλα παρηγορητικού παραμυθιού. Και περιφέρεται σαν αποτρόπαιο φάντασμα που στοιχειώνει κάθε προσπάθεια αποκόλλησης από τα μνημόνια.  Απλώς και μόνο για να σηματοδοτήσει  ως άλλος Χάμπτι Ντάμπτι, πάλι από βιβλίο του Λίουις  Κάρολ, το αδιαπραγμάτευτο : “Το ζήτημα είναι να ξέρεις ποιος κάνει κουμάντο, αυτό είναι όλο».