Δημήτρης Παγαδάκης

Πρακτικά η επικαιροποιημένη γενέθλια επέτειος θα απέτρεπε νοσταλγικές συγκρίσεις, μαγευτικές εξιδανικεύσεις, ακόμα και  υστερικούς αφορισμούς ή δημαγωγικά αναθέματα . Χώρια που θα ανασηματοδοτούσε ημερολογιακά την άφιξη της αναγεννητικής άνοιξης και όχι την έναρξη του φυλλορροούντος φθινοπώρου.

Κυρίως, όμως, δεν θα θύμιζε μνημόσυνο  όπου θα προσέρχονταν βλοσυροί και  τεθλιμμένοι  προύχοντες και πληβείοι, λαϊκιστές και εκσυγχρονιστές, αλεξιπτωτιστές και κηπουροί, υποστυλωμένοι και αποκαθηλωμένοι.  Άπαντες χωρίς επίγνωση ότι ¨”μαζί τα φάγανε” του μακαρίτη

Εξάλλου ένα  κόμμα που ενέπνευσε  τη αλλαγή, δικαιούται μια  εναλλαγή της επετείου γέννησής του ως  δικλίδα εκτόνωσης του βαρύτατου ιστορικού του φορτίου ή, τέλος πάντων, ως επίκληση μιας νέας φώτισης. Μια διαφορετική ημερομηνία που θα εξάλειφε  ακαριαία αναμασημένα κλισέ και άγονες ψευδαισθήσεις. Που θα γλιστρούσε ανάλαφρα κάτω από το παρηγορητικό σεντόνι της λήθης κηλίδες και χνάρια, πινελιές και χαρακιές. Ενδεχομένως να  κάλυπτε υπό το καινούργιο ενθουσιώδες πέπλο της και όποια δημοσκοπική αποκαρδίωση.   

Έτσι κι αλλιώς το ΠΑΣΟΚ παρήγαγε μέσα σε 40 ,κοντά, χρόνια περισσότερη  ιστορία απ' όση θα μπορούσε να καταναλώσει η χώρα και να χωνέψουν οι ψηφοφόροι του. Αναπόφευκτα αυτό το ιστορικό προϊόν δε μπορεί να διατηρηθεί  κολλημένο στη κατάψυξη της ιδρυτικής του μνήμης όπως αποτυπώθηκε στο λόμπι του ξενοδοχείου «Κινγκ Πάλας» το 1974.

Έχουν, άλλωστε, προ πολλού ξεθυμάνει  η δραστήρια  αντιχουντική του αντίσταση, η  πυρακτωμένη ρητορεία των πανεπιστημιακών αμφιθεάτρων της Μεταπολίτευσης , οι προσδοκίες των κατατρεγμένων, των αποκλεισμένων και των θυρωρών στους οποίους το ορμητικό και ρηξικέλευθο Κίνημα τους χάρισε όνομα, πρόσωπο, κύρος, επιφάνεια.

Ωστόσο δεν είναι  η 3η Σεπτέμβρη  που  απογυμνώνει το, καμουφλαρισμένο  στις  δαφνοστόλιστες δόξες του  παρελθόντες, σημερινό ΠΑΣΟΚ. Δεν το στοιχειώνει  ούτε η  αποφράδα  6ης Μαΐου 2010  όταν αυτοδυνάμως σάλπαρε  από το Καστελόριζο για το Μνημόνιο. Δεν είναι καν η ανημπόρια του να προσφέρει πλέον εναλλακτική εξουσίας, αυτή που το κατατρέχει. Είναι η διάχυτη αίσθηση φθοράς, η επιπόλαιη υποτίμηση  του ηθικού του πυρήνα, η σταδιακή  σπατάλη όσων με ενόραση το προίκισε συμβολικά ο χαρισματικός  ιδρυτής του.

Πάνω απ΄ όλα , όμως, είναι η απώλεια της ψύχραιμης ματιάς, της  κριτικής αποτίμησης, της  ζυγισμένης συλλογικότητας, της ευθύνης απέναντι στην ιστορία και τα καπριτσιόζικα ραντεβού μαζί της. Η επανάκτηση των οποίων αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση  για την αναπτέρωση του φρονήματος  των εναπομεινάντων μελών και την ανανέωση των σχέσεων με παλιούς  φίλους,  λησμονημένους συμπαθούντες, αδρανείς ουδέτερους.

Εν τούτοις σε εποχές που όλοι κάνουν τους λογαριασμούς τους το ΠΑΣΟΚ αντί να αποσαφηνίσει εκ νέου τη φυσιογνωμία του και  ανατοποθετημένο να  αποκριθεί στις στις ανάγκες της κοινωνίας, προτίμησε από δρων πολιτικό υποκείμενο της ιστορίας να γίνει το ίδιο αντικείμενο ιστορικής έρευνας οργανώνοντας επιστημονικό συμπόσιο. Πάλι καλά που δεν πρόκρινε αρχαιολογική έρευνα.

Και, βέβαια, αντί να ανανεώσει  τους παλιούς δεσμούς ενός δοκιμασμένο γάμο επέλεξε να επανασυγκολλήσει κάποια πρόσφατα διαζύγια. Προφανώς δεν φταίνε τα φεγγάρια και οι ημερομηνίες γι αυτό. Αλλά καλού κακού στα επόμενα παγιωμένα γενέθλιά του ας συναρμολογήσει και ένα πάνελ με αστρολόγους