Δημήτρης Παγαδάκης

'Εως πρόσφατα πίστευε ότι  ήταν μικροπλούσια, καλοβολεμένη, ψιλοευημερούσα. Κοίταζε στο καθρέφτη σαν καλοστεκούμενη  γεροντοκόρη τις ρυτίδες στο  μέτωπο, τις σακουλές κάτω από  τα μάτια, τα γκρίζα της μαλλιά  και τα προσπερνούσε, νομίζοντας ότι είναι άλλη.

 Πράγματι, είναι άλλη. Όχι πια  η μεσοαστική συνοικία του  χθες, αλλά η  πολυπολιτισμική  φτωχογειτονιά του σήμερα. Δεν  ισχύει μόνο για τη Κυψέλη. Εκτείνεται σε όλη την αστική  ζώνη της Αθήνας. Με τα φαλιρισμένα  μαγαζιά της, τις σκοτεινές άδειες βιτρίνες, τους ερημωμένους δρόμους, τα ευκαιριακά φτηνοπάζαρα, τις μαραζωμένες πολυκατοικίες της αντιπαροχής, του μωσαϊκού και του κεντρικού λέβητα θέρμανσης .

Δυστυχώς, οι παλιές συμβάσεις, οι αμοιβαίες  παραδοχές της και οι ειρηνικές  συμβιώσεις των κατοίκων στις παλιές “αξιοπρεπείς” γειτονιές της πόλης έχουν πια θρυματισθεί. Οι  ισχυροί και οι νεόπλουτοι αποσύρθηκαν σταδιακά απ΄αυτές κι απόμειναν να συντηρηθούν από τους “παινεμένους” μικρομεσαίους της μεταπολίτευσης.

 Όσους, δηλαδή, δεν ήταν ποτέ πλούσιοι ενώ τώρα είναι φθίνοντες μικροσυνταξιούχοι. ΄Άνθρωποι βουλιαγμένοι  στην υποκρισία και την αυταπάτη, κουρεμένοι από ελπίδα και χρεωμένοι από λάθη δεκαετιών. Αυτοί που σήμερα βιώνουν μια “πλαστογραφία ζωής”, όπως γράφει και η Κική Δημουλά  στις “Αποδημιτικές Καλημέρες”.

Από κοντά  η παράνομη μετανάστευση αρχικά Ανατολικοευρωπαίων και κατόπιν  άμοιρων και κατατρεγμένων Ινοδασιατών  και  Αφρικάνων, συμπλήρωσε δυσοίωνα τα κενά αυτής της παραμελημένης  χωροκοινωνικής γεωγραφίας με φαινόμενα σύγχυσης, βίας, μίσους και μισαλλοδοξίας.

Καπάκι έφτασε και η κρίση  για να αποτελειώσει ένα  τοπίο  που παραδέρνει οριακά ανάμεσα στην ανομία και τη παρακμή.  Με  αλαφιασμένους, φοβισμένους και  παγωμένους , νεοπένητες κατοίκους που αδειάζουν νωρίς  τις επικίνδυνες πλατείες, αμπαρώνουν με σιδεριές τις εξώπορτες, καίνε μαγκάλια για να ζεσταθούν.   

Κακά τα ψέματα. Η πρωτεύουσα της  χώρας δεν είναι πλέον μια  πόλη ασφαλής και οικεία, καλαίσθητη και χαρούμενη. Είναι  η αφιλόξενη  βιτρίνα της βαθιάς κρίσης που  μαστίζει τη χώρα και δοκιμάζει την αντοχή, την αξιοπρέπεια, τη λογική  συμπεριφορά των εναπομεινάντων παλιών κατοίκων της.

 Η Αθήνα εκτροχιάστηκε προς  την στέρηση, το φόβο και  την απόγνωση γιατί,ανάμεσα στα  άλλα, οι πολιτικοί και αυτοδιοικητικοί  της ταγοί  ανέχθηκαν επί χρόνια άβατα και άσυλα, μπούνκερ και γκέτο. Κυρίως, όμως, επειδή περιφρόνησαν διατάξεις,  κανονισμούς , νόμους,  ακόμα και συνταγματικές προβλέψεις.

  Αναπόφευκτα , το τελευταίο  ωφέλιμο καταφύγιο της προσδοκίας  ανάδυσης από το καταποντισμό της πρωτεύουσας είναι η εφαρμογή των νόμων. Μόνο έτσι, δίκαια και δημοκρατικά, θα τεθούν λειτουργικά αναχώματα  στο εκάστοτε απειλητικό μπουλούκι που παράγει τραμπουκισμούς, παρανομία και αυθαιρεσία.    

 Δεν έχει, λοιπόν, άδικο η  Δημουλά όταν διαπιστώνει τα αυτονόητα.  Το ζήτημα, όμως, δεν είναι αν η ίδια απωθείται ή δεν συμφιλιώνεται με τη ραγδαία ανθρωπολογική και ταξική αναδιάρθρωση της πόλης. Το ζήτημα είναι η μελλοντική επιβίωσή του αστικού της ιστού με όρους υπεράσπισης της νομιμότητας και σεβασμού του κράτους δικαίου. Και  αυτή την ανάγκη, την υπερασπίζεται ο Καμίνης και τη προασπίζεται ο Δένδιας. Μπορεί και οι δύο να μη διαθέτουν τη ποιητική φλέβα της ακαδημαικού, έχουν όμως λαική εντολή.