Δημήτρης Παγαδάκης

« Άλλα λόγια  ν’ αγαπιόμαστε/ με γέμισες με ψέμα,/  
αν δε θέλεις να βλεπόμαστε/ πες μου "ως εδώ και τέρμα"»  έλεγε ένα παλιό τραγούδι του Μπιθικώτση. Οι στίχοι πάνε  ασορτί με το ναυάγιο του πολυδιαφημισμένου ντηλ  Εθνικής-Γιούρομπανκ.  Γιατί άλλα έλεγε η κυβέρνηση,  άλλα οι τραπεζίτες, άλλα τα στελέχη της τρόικας, άλλα  κορυφαίοι ντόπιοι επιχειρηματίες. Και, αντιστοίχως, άλλα εννοούσαν, άλλα επιθυμούσαν, άλλα επεδίωκαν και άλλα προωθούσαν. Ακόμα, φαίνεται πως και στελέχη των υπό συγχώνευση δύο τραπεζών, άλλα ποιήματα απήγγειλαν εδώ στα φανερά και άλλα ψιθύριζαν αλλού και στα κρυφά.

Με τέτοιο αλλαλούμ όχι μόνο πήγε στράφι το εγχείρημα  αλλά εκπέμπονται επιζήμια,  αν όχι  ολέθρια, μηνύματα. Πρώτα απ’ όλα  επανέρχεται ασφυκτικά η ατμόσφαιρα αστάθειας και αβεβαιότητας στην αποκαρδιωμένη κοινωνία. Εκεί που η πεποίθηση της οριστικής της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών πρόσφερε μια πνοή ελπίδας για την ανάκτηση του κύρους τους, επιστρέφει το αίσθημα πνιγμού. Εκεί που η δρομολόγησης μιας νέας πιστωτικής πραγματικότητας έβρισκε βήμα , η χώρα ξαναγυρίζει στα ασταθή παραπατήματα με δεκανίκια.

Όλη η Ελλάδα άκουγε τόσο την ηγεσία του ΥΠΟΙΚ  όσο και της ΤτΕ,  να εκφράζουν  με βεβαιότητα την ανάγκη να προχωρήσει η συγχώνευση των δύο τραπεζών. Χώρια που επεσήμαιναν σε κάθε ευκαιρία τις αρνητικές συνέπειες οποιασδήποτε αντίθετης περίπτωσης. Τώρα καλούνται να διαχειριστούν ένα νέο τραπεζικό τοπίο αποσιωπώντας τις παρενέργειες, τις αδυναμίες και τις στρεβλώσεις που πιθανόν θα προκύψουν. Τα ερώτημα είναι πότε είχαν δίκιο; Τότε που υπερθεμάτιζαν ή τώρα  που κάνουν τη πάπια;      
 
Το να εγείρεται θέμα αξιοπιστίας  για τη συγκυβέρνηση  λόγω της  ανοχής της στις απαιτήσεις  της τρόικας, και  πρωτίστως  του ΔΝΤ, είναι απολύτως λογικό . Όπως επίσης είναι καθόλα κατανοητό να τίθεται θέμα επάρκειας  των διορισμένων τραπεζικών διοικήσεων με στελέχη αλιευμένα  από τον γνώριμο λόμπι των ανακυκλώσιμων προσώπων. Το κακό, ωστόσο,  είναι ότι το πολιτικό κεφάλαιο του Μαξίμου να ανταποκριθεί στις πιεστικές προκλήσεις δεν είναι χρονικά απεριόριστο. Το χειρότερο ότι η αντιφατικότητα των μηνυμάτων πολιτικών και τραπεζικών αρχών από τη μια μέρα στην άλλη διευκολύνει τα σχέδια της τρόικας

Κακά τα ψέματα. Το σοβαρό ζήτημα της χώρας δεν  εντοπίζεται στην αποκάλυψη

 χασμάτων  και ασυνεχειών στη χάραξη  των όποιων  «κόκκινων γραμμών»  της συγκυβέρνησης. Το πρόβλημά  της βρίσκεται στη σύγχυση  και στον  αποπροσανατολισμό απέναντι  πότε στο παραμύθιασμα και  πότε στην ακατανόητη διγλωσσία  της τρόικας. Κυρίως, όμως, εδράζεται στην υποτίμηση του εθνικού και πολιτικού της αναστήματος κατά τις διαπραγματεύσεις μαζί της.

Είναι που  είναι η χώρα δεμένη χειροπόδαρα  με τα μηνημόνια, η κρατικοποίηση- ή  μάλλον η Βρυξελοποίηση- του μεγαλύτερου  τμήματος του τραπεζικού της συστήματος της έλειπε. Άλλο που δεν θέλουν οι δανειστές και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν για να βάλουν πρώτα χέρι στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα, να ελέγξουν κατόπιν τη μεγάλη ελληνική επιχειρηματικότητα και τελικά την ίδια τη χώρα  κάνοντας κουμάντο ως οι απόλυτοι κλειδοκράτορες .