Ρομίνα Ξύδα

Κολλητή πλουσία στο τηλέφωνο: «Έβαλες ειδήσεις; Βλέπεις ό,τι βλέπω; Τι είναι όλα αυτά; Σε ποιον κόσμο ζούμε; Σε ποιον θα ξυπνήσουμε; Αυτός ο Τσίπρας είναι επικίνδυνος! Μην τυχόν και τον ψηφίσεις! Μην κάνεις καμιά βλακεία. Μαύρο ψωμί θα φας! Θα σου πάρει και το σπίτι. Και το εξοχικό στο χωριό. Και το κοτέτσι. Και τον άντρα. Και τα παιδιά. Και το βρακί…» Πλουσία και τρέμει για τους ελβετικούς της κόπους. Φίλη και την αγαπώ. Πώς να την τρομάξω; Πώς να της πω πως η εξάρτησή της από τον πλούτο της φέρνει φόβο; Πώς να της εξηγήσω πως στον δικό μου κόσμο δεν υπάρχει φόβος γιατί δεν έχω τίποτα να χάσω; Το χαράτσι ενός άλλου κόσμου της φέρνει πανικό. Εμένα πάλι ελπίδα. Ενδιάμεσο δεν υπάρχει κοριτσάκι, πάρτο επιτέλους χαμπάρι. Κλείνω το τηλέφωνο και ξαπλώνω. Βλέπω όνειρο. Ο Τσίπρας στην εξουσία. Κλειδαμπαρωμένος στην Βουλή. Έξω, «μαίνεται» πορεία. Όχι σαν κι εκείνες που’ ξερες μέχρι σήμερα με τους χλεμπονιάρηδες, τους αλλοδαπούς, τους πτωχούς, τους συνταξιούχους, τους απολυμένους, τους αγανακτισμένους και τους κουκουλοφόρους. Κυριλέ πορεία σου λέω. Στην πρώτη γραμμή κατεβαίνουν τα Cayenne και οι Bentley.

Λουστραρισμένο μέτωπο νεοελληνικής βλαχιάς, χάρμα οφθαλμών. Λίγο πιο πίσω ακολουθούν χρηματιστές, εφοπλιστές και δανειστές. Ξοπίσω, τρέχουν τα κορίτσια. Με τις Louis Vuitton τους, τα Prada τους, τα Gucci τους και τις Hermes τους. Μακιγιαρισμένες, παρφουμαρισμένες, καλοχτενισμένες, μποταξαρισμένες, σωστές κουκλίτσες. Όχι. Τα μάτια σου δεν τσούζουν πια από τα δακρυγόνα. Στον αέρα πλανάται αποκλειστικά μία δυνατή εσάνς Channel No 5 που σου ευφραίνει το αναπνευστικό. Στην τελευταία γραμμή παρελαύνει το multi culti υπηρετικό προσωπικό με τις Φιλιππινέζες, τις Βουλγάρες, τις Ρωσίδες και τις Ταϊλανδέζες, μια γροθιά ενάντια στο τσιπρακικό κατεστημένο. Τα ΜΑΤ χαμογελούν, περνούν τις ηλικιωμένες αριστοκράτισσες στο απέναντι πεζοδρόμιο, σε μερικές κάνουν και αέρα με κάτι μεγάλες βεντάλιες από πακιστανικά πούπουλα. Κάποιες ξαποσταίνουν στα σκαλοπάτια της Μεγάλης Βρετάνιας ενώ οι υπάλληλοι τις κερνούν Σατομπριάν και Bourgogne σε κρυστάλλινα ποτήρια. Οι τράπεζες είναι ανοιχτές, οι τζαμαρίες όρθιες, τα μάρμαρα καθαρά, τα σιντριβάνια πισίνες. Νέο πλάνο ζωής, χαρμόσυνο ρεπορτάζ! Χωρίς αίμα. Χωρίς προβοκάτσια. Χωρίς πόνο. Χωρίς συλλήψεις. Χωρίς ξύλο. Ναι. Ήρθε ο καιρός κοριτσάκι μου να βγεις κι εσύ στους δρόμους για να διαμαρτυρηθείς για τον χαμένο σου πλούτο. Ζύγωσε η ώρα να μάθεις πως όταν οι κόποι μιας ζωής ξεφτιλίζονται τα πολλά φράγκα απειλούνται. Κι έφτασε επιτέλους η στιγμή για να τραγουδήσεις γλυκά μ΄ όση φωνή σου’ χει απομείνει: «Βαράνε δυο, βαράνε τρεις, βαράνε χίλιοι δεκατρείς, πονάς εσύ, πονάω εγώ, μα ποιος πονάει πιο πολύ θα’ ρθει καιρός να μας το πει…»