Γιάννης Μακρυγιάννης

Κάποιοι λένε ότι προτιμούν την εθνική αξιοπρέπεια από τα χρήματα που μας δίνει η τρόικα. Το σύνθημα-δίλημμα ακούγεται ωραίο και γίνεται ωραιότερο με την απάντηση που δίδουν: ότι δηλαδή προτιμούν την εθνική αξιοπρέπεια. Καλύτερα φτωχοί παρά να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας, λένε.

Δεν ξέρω αν αυτοί που τα λένε έχουν κάνει φτωχοί. Υποψιάζομαι όμως ότι οι περισσότεροι όχι. 

Η φτώχεια δεν είναι ντροπή. Δεν μπορεί όμως να είναι και επιλογή.
Ιδίως όταν η φτώχεια, και μάλιστα έτσι όπως θα μας προκύψει, θα σημαίνει και απώλεια της αξιοπρέπειας.
Φοβάμαι ότι το συγκεκριμένο δίλημμα είναι μάλλον ψευτοδίλημμα. Δεν σημαίνει ότι εάν επιλέξουμε τη φτώχεια και τη δήθεν -ή και πραγματικά δεν λέω- περήφανη στάση θα διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας. Διότι εάν η χώρα καταντήσει παρίας και Ουγκάντα, τότε θα είναι και φτωχή και αναξιοπρεπής. Ο λαός τα λέει καλύτερα: όπου φτωχός κι η μοίρα του, καταραμένη φτώχεια και πάει λέγοντας.

Από την άλλη δεν υποστηρίζω ότι η λύση που μας δίδουν είναι η καλύτερη. Οσοι μας προσφέρουν το πακέτο «σωτηρίας» δεν είναι σωτήρες - τα συμφέροντά τους κοιτάζουν.

Προφανώς εδώ που φτάσαμε έχουμε να επιλέξουμε όντως μεταξύ δύο δεινών: ή πτωχεύουμε και ξεφτιλιζόμαστε ως χώρα και ως λαός -με εξαίρεση τους «μάγκες» πάντα - ή παίρνουμε τα λεφτά και επίσης ξεφτιλιζόμαστε γιατί εκχωρούμε, έστω προσωρινά, την εθνική κυριαρχία και υποθηκεύουμε το μέλλον μας, εφαρμόζοντας ταυτόχρονα ένα απάνθρωπο και αντικοινωνικό οικονομικό πρόγραμμα.

Προσωπικά έχω ταχθεί από την πρώτη ημέρα κατά του μνημονίου και της τρόικας. Οσοι επέλεξαν αυτό τον δρόμο είναι σαν να έβαλαν τη χώρα σε αδιέξοδες ράγες, όπως ακριβώς έγινε με το «τρένο της μεγάλης φυγής» με τον Γιον Βόιτ.
Φοβάμαι δηλαδή ότι την εθνική αξιοπρέπεια την έχουμε χάσει προ καιρού. Απλά αναρωτιέμαι μήπως είναι καλό να αποφύγουμε έστω την ολοκληρωτική φτώχεια - τη μερική τη ζούμε ήδη.