Δημήτρης Παγαδάκης

Χρυσό, κονσέρβες και ένα όπλο προτείνει ελβετική τράπεζα στους πελάτες της αν διαλυθεί το ευρώ. Αυτά μόλις χθες. Παλιότερα ο Κέινς προειδοποιούσε πως η παράνοια των αγορών μπορεί να κρατήσει περισσότερο απ’ ό,τι η κρίση των αξιόχρεων χωρών. Σήμερα, ανάμεσα στις προτάσεις του παρόντος και στις προειδοποιήσεις του παρελθόντος, ο γαλλογερμανικός άξονας χαράζει την ευρωπαϊκή μοίρα του μέλλοντος. Το ντουέτο Μερκοζί, γερμένο μονόπατα στο πηδάλιο, προστάζει πια το τσούρμο από τη γέφυρα καθώς το θωρηκτό του Βερολίνου και η συνοδευτική φρεγάδα του Παρισιού αλλάζουν ρότα και ορτσάρουν στη φουρτούνα. Με δυο λέξεις, εντείνουν τις αποκλίσεις μεταξύ των οικονομικά ανισότιμων μελών και περιθωριοποιούν τις κλυδωνιζόμενες χώρες. Μόνος τρόπος για να ρυμουλκηθούν αυτές οι μπαταρισμένες σκούνες στην ευρωπαϊκή αρμάδα είναι η διαρκής αυστηρή λιτότητα. Με γαλέτα και αλμυρό νερό για επιβίωση των πιο ανίσχυρων πληρωμάτων. Οσοι απείθαρχοι δεν αντέξουν ας πνιγούν. Αφού πρώτα μαστιγωθούν.

Γίνεται πλέον φανερό ότι το ευρωπαϊκό καράβι θα δέσει σε γερμανικό λιμάνι. Εκεί ορίζει ο μπούσουλας των επιθετικών αγορών και αυτόν εκμεταλλεύεται καιροσκοπικά το Βερολίνο για να τεκμηριώσει έναν, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, ευρωπαϊσμό. Εναν προτεσταντικού τύπου προσανατολισμό που, συνδυασμένος με τις γερμανικές ιστορικές νευρώσεις, διαψεύδει όλες τις ευρωπροσδοκίες. Σφραγίζει, ωστόσο, πεισματικά τον στόχο της απόλυτης γερμανικής ηγεμονίας, τουλάχιστον στην ευρωζώνη. Εξάλλου η τελευταία, από τη σύστασή της κιόλας, λειτούργησε σαν τεράστια εσωτερική, προνομιακή και επωφελής αγορά για τα γερμανικά προϊόντα. Αποτέλεσμα, τα γερμανικά πλεονάσματα να είναι τα ελλείμματα του ευρωπαϊκού νότου. Ειδικότερα στην Ελλάδα η γερμανική εμπορική λαίλαπα σάρωσε το σύνολο σχεδόν του κρατικού τομέα, υπόγειο, επίγειο και υπέργειο. Πάλι καλά που η πλειοψηφία του Ράιχσταγκ δεν απαίτησε από τους ντόπιους δημοσίους υπαλλήλους να κάνουν παρελάσεις με γερμανικές σημαίες τραγουδώντας «Das Lied der Deutschen». Για ποια εθνική αξιοπρέπεια, άλλωστε, γίνεται λόγος όταν χάριν των κερδών της γερμανικής βιομηχανικής ελίτ εξογκώθηκε η εγχώρια διαφθορά με χρηματισμό κρατικών λειτουργών, προμήθειες διαχειριστών και μίζες κομμάτων;

Δυστυχώς η βουλιαγμένη σε χρέη, ελλείμματα και στερήσεις μνημονιακή Ελλάδα θεωρείται από τους υπερευνοημένους της ευρωζώνης σαν το πρελούδιο μιας δυσοίωνης φούγκας για όλες τις περιφερειακές χώρες του ευρώ. Γεγονός που κάνει τα ύφαλα της ευρωπαϊκής εμπιστοσύνης να τρίζουν. Κι ακόμα χειρότερα, από τις ρωγμές κάτω από την ίσαλο γραμμή μπουκάρουν κύματα καχυποψίας, ρατσιστικών κλισέ και οργής. Η προσήλωση άλλωστε σε διαψευσμένες ευρωπαϊκές αξίες δεν κρίνει πλέον τίποτα σπουδαίο. Ειδικά όταν τις έννοιες ισοτιμία, συνοχή, αλληλεγγύη αντικαθιστούν η πειθαρχία, οι κυρώσεις, οι υπερεξουσίες. Οπότε το πηγαινέλα στις Βρυξέλλες δεν κάνει κανέναν περισσότερο Ευρωπαίο απ’ ό,τι ένα παρκάρισμα κάθε τόσο στο λιμάνι τον κάνει μαούνα.