Μάκης Παπαδημητρίου: Simply the best

Ο Μάκης Παπαδημητρίου μιλά σβέλτα. Πολύ σβέλτα. Οσο πιο πολύ, δε, παθιάζεται τόσο πιο γρήγορα ραπάρει. Η ζωή του τρέχει επίσης σε τρελούς ρυθμούς. Το πρωί γυρίσματα για τη νέα τηλεοπτική σειρά «Η χειρότερη εβδομάδα της ζωής μου» του MEGA. Το βράδυ θέατρο στο Υπόγειο του Κουν για τα «Παιδιά του ήλιου», σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Και ενδιάμεσα, συνεντεύξεις και προώθηση του «Chevalier», της νέας ταινίας της Αθηνάς-Ραχήλ Τσαγγάρη, η οποία επιτέλους έρχεται και στην Αθήνα μετά την πρεμιέρα της στο Λοκάρνο και τα βραβεία της σε Λονδίνο και Θεσσαλονίκη.

Θα νόμιζε κανείς πως ο Μάκης τρέχει για να γίνει και αυτός «ο καλύτερος γενικότερα», όπως είναι και το concept του «Chevalier»: έξι άντρες ανταγωνίζονται για το βραβείο του καλύτερου άντρα. Δεν φαίνεται, όμως, να τον απασχολεί ιδιαίτερα αυτός ο τίτλος. «Οσο μεγαλώνεις, η εμπειρία και μόνο σε κάνει καλύτερο σε πράγματα που θέλεις να βελτιώσεις. Εμένα τελευταία αυτό που με ενοχλεί είναι ότι ο κόσμος συνειδητοποιεί τις αδυναμίες του και τις προβάλλει, ή μάλλον με ενοχλεί το γεγονός ότι τις συνειδητοποιεί και αυτό το προβάλλει ως κάτι θετικό, ενώ δεν κάνει κάτι για να τις λύσει. Λέει, για παράδειγμα, ‘‘εγώ στη ζωή μου είμαι πολύ εγωιστής. Δεν είναι πολύ καλό που το αναγνωρίζω;’’. Ναι, αλλά κάνε κάτι γι’ αυτό, ρε φίλε! Σε προσωπικό επίπεδο, δεν με απασχολεί με αυτόν τον τρόπο. Οχι επειδή θεωρώ ότι είμαι τέλειος. Εχει να κάνει βέβαια και με το τι θεωρείς τέλειο. Δεν κυνηγάω το ιδανικό. Μ’ αρέσει το σφάλμα. Το θεωρώ δεδομένο, είναι κομμάτι της ζωής μας».



Τα σφάλματα, άλλωστε, είναι που μας κάνουν καλύτερους, όχι; «Είναι σαν να θεωρούμε μερικές φορές κάποιες φράσεις σαν δεδομένες και όταν τις χρησιμοποιούμε δεν τις πολυπιστεύουμε, τις λέμε σαν τσιτάτο. Είναι σαν αυτό που σου είπα προηγουμένως. Λες ότι θα βελτιωθείς, αλλά κάνεις πάλι το ίδιο. Είναι ο χαρακτήρας σου. Αν θες να αλλάξεις, πρέπει να είναι πολύ πιο βαθιά η τομή στην προσωπικότητά σου. Και τελικά, μπορεί να είσαι ΟΚ που δεν αλλάζει». (γελάει) Συζητάμε για το πόσο φριχτές είναι αντίστοιχα κάποιες ατάκες του στυλ «Ολα συμβαίνουν για κάποιον λόγο». «Ναι, εμένα μ’ αρέσει το τυχαίο. Δεν πιστεύω καθόλου σε θεολογικού τύπου συμπτώσεις ή ότι υπάρχει μια κατεύθυνση, αλλά πιστεύω στην τύχη. Θεωρώ ότι είμαστε εδώ επειδή είμαστε εδώ. Και τίποτε άλλο. Και σε λίγο δεν θα είμαστε. Και αυτό μ’ αρέσει, είναι γοητευτικό».

Οπως είναι και ο Μάκης Παπαδημητρίου. Σπάνια συναντάς τέτοια σύμπνοια στη γνώμη του κοινού για έναν ηθοποιό. Είτε ως Ζαν Κλοντ στα «Μαύρα μεσάνυχτα», είτε ως Μπίλυ στο «Με λένε Βαγγέλη» είτε ως Χάρης στο «Χάρισμα», ο Μάκης γίνεται αμέσως συμπαθής. Η κολλητή σου τον αγαπάει, η μαμά σου επίσης. Είναι αυτή η αγάπη του για το σφάλμα, όπως το λέει, που τον κάνει πραγματικό. Γι’ αυτό και βγαίνει χωρίς γρατζουνιά από έναν δύσκολο και κόντρα ρόλο, όπως εκείνο του φασίστα στην «Εκρηξη» του Σύλλα Τζουμέρκα. Από την άλλη, στο «Chevalier», όλοι οι χαρακτήρες είναι αναγνωρίσιμοι - ο δικός του όμως, ο Δημήτρης, του μοιάζει κιόλας, σε μια πρώτη, επιφανειακή ματιά. Συν τοις άλλοις, παίζει και αυτός στα δάχτυλα τον Κύβο του Ρούμπικ, αγαπημένη του απασχόληση στην καθημερινή του ζωή. Είχαν όμως άλλα κοινά; «Αυτό ήταν ένα χαρακτηριστικό που ήρθε επειδή ο Δημήτρης είναι ευφυής άνθρωπος, αλλά έχει δυσκολία να εκφράσει τον συναισθηματικό του κόσμο. Κατά τ’ άλλα, το μυαλό του στροφάρει. Σκέφτηκα και είπα στην Αθηνά, λοιπόν, για τον Κύβο του Κιούμπρικ, εεε, του Ρούμπικ. (γελάει) Ανθρωπος του σινεμά, καταλαβαίνεις! Ο χαρακτήρας του Δημήτρη από ένα σημείο και μετά παύει να είναι τόσο ανταγωνιστικός όσο οι άλλοι. Εκείνοι το τραβάνε πάρα πολύ. Αυτός είναι σαν να καταλαβαίνει. Και αυτό είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου. Εκεί που δεν με παίρνει δεν κάνω τον έξυπνο.  Ή αν το κάνω, το κάνω για άλλους λόγους. (γελάει) Το κάνω υστερόβουλα.  Ή ξέρω γιατί το κάνω, λέω ότι τώρα θα κάνω τον έξυπνο, γιατί έχω λόγο να το κάνω. Και με παίρνει!».

Οι ερμηνείες στην ταινία είναι άψογες - ο καθένας υπηρετεί τον ρόλο του με αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία. Σαφώς και τα εύσημα πάνε στην Αθηνά-Ραχήλ Τσαγγάρη για την καθοδήγησή της και στους ίδιους τους ηθοποιούς για τις ικανότητές τους, ωστόσο σημαντικό στοιχείο που συνδράμει στην επιτυχία είναι και η σύνθεση της ομάδας. «Ηταν από τις λίγες φορές που ξεκινούσε το γύρισμα στις 7 και ήμουν ήδη από τις 6.30 εκεί», αποκαλύπτει ο Μάκης. «Ηθελα να δω τους άλλους, να σπάσουμε πλάκα, να περάσουμε λίγο τις σκηνές. Είναι πολύ ενδιαφέροντες τύποι. Ακόμα κρατάμε επαφή με τον Πάνο Κορώνη και τον Γιώργο Πυρπασόπουλο. Με τον δεύτερο, με τον οποίο στην ταινία είμαστε αδέλφια, λέμε ο ένας τον άλλον “αδελφέ μου”. Δεθήκαμε πολύ. Με τον Μουρίκη γέλαγα πολύ. Ο Κέντρος μπήκε κάποια στιγμή στην παρέα και ήταν αποκάλυψη. Το ίδιο και ο Σάκης. Είναι πολύ επαγγελματίας. Ηταν πάντα πολύ διαβασμένος, μετρημένος και σωστός. Ηταν πολύ ωραία η συνεργασία. Ηταν και η συνθήκη τέτοια, τόσοι άντρες πάνω σ’ ένα σκάφος, ε, όλο μαλακίες θα λένε», συνεχίζει.

Πριν από λίγες μέρες έκανε πρεμιέρα και η νέα τηλεοπτική σειρά στην οποία συμμετέχει, τέταρτη στο βιογραφικό του Μάκη (είχε προηγηθεί η «Αμυνα ζώνης» πριν τα «Μαύρα μεσάνυχτα» και το «Με λένε Βαγγέλη»). Η «Χειρότερη εβδομάδα της ζωής μου» είναι η ελληνική μεταφορά της αντίστοιχης σειράς του BBC «The Worst Week of my Life» (2004), όπου ένα ζευγάρι βιώνει διάφορες αναποδιές μία εβδομάδα πριν τον γάμο του. Το όνομα του χαρακτήρα του είναι και ένα κλείσιμο του ματιού στον πρώτο του σημαντικό κινηματογραφικό ρόλο, εκείνον του Χάρη, στην αγαπημένη ρομαντική κομεντί «Το χάρισμα» της Χριστίνας Ιωακειμίδη: «Ο Χάρης είναι πολύ ερωτευμένος με τη Μελίνα και πρόκειται να την παντρευτεί, αλλά συμβαίνουν διάφορα περιστατικά που δυσκολεύουν την κατάσταση... Μου αρέσει λοιπόν αυτή η προσπάθεια που καταβάλλει να εξηγήσει τα ανεξήγητα και που δεν τα παρατάει για χάρη του έρωτα». Μαζί με τον Μάκη εμφανίζονται και οι Αθηνά Οικονομάκου, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και Αριέττα Μουτούση.



Από τα τηλεοπτικά του περνάμε στα θεατρικά και στα «Παιδιά του ήλιου», όπου ο Παπαδημητρίου αναλαμβάνει τον ρόλο ενός κτηνίατρου, ενός κυνικού τύπου που είναι ερωτευμένος με μια κοπέλα την οποία πολιορκεί δύο χρόνια, παρότι εκείνη τον απορρίπτει. Ουσιαστικά το έργο πραγματεύεται τη ζωή μιας ομάδας ανθρώπων που είναι κλεισμένοι σε ένα σπίτι και έχουν όμορφες ιδέες, αλλά καμία επαφή με την πραγματικότητα απέξω. «Κάποια στιγμή υπήρχε ένα ρεύμα που αποκολλήθηκε από τη συλλογικότητα και πήγε προς τον ατομικισμό, κι έτσι χάθηκε η αξία τού να μοιράζεσαι, να συμπορεύεσαι. Κάτι που έχει δημιουργήσει πολλά δεινά σε οποιονδήποτε τομέα. Υπάρχει απομόνωση και αυτό γυρνά μπούμερανγκ».

Ο ίδιος δεν είναι καθόλου μοναχικός. Παντρεμένος με την επίσης ηθοποιό Κατερίνα Λυπηρίδου (εμφανίζεται και εκείνη στη «Χειρότερη εβδομάδα της ζωής μου»), έχουν μαζί έναν 6χρονο γιο, τον Αγγελο. Αναρωτιέμαι κατά πόσο κλέβει ιδέες απ’ όσα κάνει ο μικρός. «Τα παιδιά, από τα πέντε τους χρόνια και μετά, χαρακτηρίζονται από μεγάλη αφέλεια. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα στοιχείο. Δεν είναι όμως κάτι που το χρησιμοποιείς έτσι όπως είναι, γιατί αυτό φωτογραφίζει τον εγκέφαλο ενός μικρού παιδιού». Υπάρχει κινησιολογικά κάτι που μπορούσε να πάρει από αυτόν; «Πού να πάρω, όχι, του ζηλεύω όμως πολλά! Το ότι είναι ακούραστος, το ότι από την ώρα που ξυπνά μέχρι την ώρα που κοιμάται είναι στο 110% και πρέπει να τελειώσει και η τελευταία ρανίδα ενέργειας που έχει για να πέσει για ύπνο. Θα ’θελα να το ’χα αυτό». Κλείνοντας, και με τα γεγονότα στο Παρίσι και το Μάλι διαρκώς στον νου, στεκόμαστε λίγο στο ζήτημα της ευθύνης της τέχνης: «Το αν η τέχνη αλλάζει τον κόσμο είναι μια μεγάλη ιστορία. Το ένστικτό μου λέει ότι θα μπορούσε. Αλλά δεν ξέρω, σ’ αυτό το κομμάτι είμαι λίγο απαισιόδοξος. Νομίζω ότι δημιουργούνται τάσεις, ας πούμε στο θέατρο, που κάποιοι βλέπουν με άλλη ματιά τον κόσμο και δίνουν ενδεχομένως μια λύση μέσα από ένα θεατρικό κείμενο. Και υπάρχει κόσμος που το βλέπει όλο αυτό και ευχαριστιέται που το είδε. Αλλά μένει εκεί. Είναι σαν αυτό που σου έλεγα πριν με τα ελαττώματα. Ο ρόλος της τέχνης δεν είναι να δώσει λύσεις, αλλά να φωτογραφίσει το πρόβλημα. Θα φωτίσει μια κατάσταση και αυτό θα πυροδοτήσει κάτι άλλο».

info: Τον Μάκη Παπαδημητρίου θα τον δούμε σύντομα σε 4 (!) ακόμα ταινίες: «Η κόρη του Ρέμπραντ» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Suntan» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, «Γυρίζοντας τον κόσμο», γαλλοελληνική συμπαραγωγή σε σκηνοθεσία των αδελφών Κουλέν, και «Μαγικός καθρέφτης» του Χρήστου Δήμα. Η ταινία «Chevalier» της Αθηνάς-Ραχήλ Τσαγγάρη κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Feelgood Entertainment